Ο δυσοίωνος δικηγόρος που κάναμε διαχειριστή μου ’χει αφήσει στην πόρτα τα κοινόχρηστα που χρωστάω δυο εβδομάδες και ένα σημείωμα που λέει ότι η μπουγάδα μου στάζει στο μπαλκόνι του και να στύβω καλύτερα τα ρούχα, για να μη μιλήσει για το γατί που δεν επιτρέπεται στην πολυκατοικία και γίνουμε από δυο χωριά. Κατεβαίνω multi tasking στο ένα χέρι τα σκουπίδια στο άλλο τσάντα, αν μπορούσα να κλειδώσω με το πόδι θα ήταν όλα ρολόι. Στα 20 και κάτι ή παρά κάτι δεν έχεις ποτέ λεφτά ή μυαλό, μόνο τα νιάτα σου.
Κανείς δεν σε παίρνει και πολύ στα σοβαρά και δεν χρειάζεται. Ούτε έχεις βρει τον εαυτό σου, και αν δείτε και το δικό μου πουθενά να του πείτε ότι τον ψάχνω. Βλέπεις Παπαϊωάννου γιατί το γράφει η Athens Voice και μετά πας με τα παιδιά της σχολής στις «50 Αποχρώσεις του Γκρι». Γιατί πάνω απ’ όλα είμαστε απ’ όλα. Θες σοβαρή σχέση για να νιώθεις πλήρης αλλά θες να ξέρεις και τι γίνεται στα άλλα τραπέζια του μπαρ και αν κυκλοφορεί τίποτα καλύτερο απ’ το δικό σου. Γιατί είμαστε γυναίκες και 20 χρονών. Ακαταμάχητος συνδυασμός. Παράνοια. Αλλά αν όχι τώρα, πότε; Όμως δεν σε νοιάζει. Είσαι νέα και κάπως όμορφη, μπορεί ο έρωτας να παραμονεύει στο λεωφορείο ή στο μετρό και ντελαπόνγκο και ντελαπόνγκο. Ας μιλήσουμε για σέξινες στα ΜΜΜ.
Χώνεσαι στην πόρτα του 230 λίγο πριν φύγει και κάνεις τη διαδρομή Ιπποκράτους-Σύνταγμα με αναθυμιάσεις ή με ένα γέρο που σε κοιτάει και γλείφεται. Κανείς δεν τολμάει να ανοίξει παράθυρο μήπως κάποιος άλλος κρυώνει και μουγκρίσει. Και ταρακουνιόμαστε είκοσι άνθρωποι ιδρωμένοι και κατσούφηδες (οι περισσότεροι χωρίς αποσμητικό) σε απόσταση που προσβάλλει κάθε ιδιωτικότητα.
Μπαίνεις στο μετρό που παραδόξως έχει διατηρηθεί κόσμιο τόσα χρόνια και παρατηρείς ότι οι γοητευτικοί εκεί μέσα δεν μιλάνε ελληνικά και κοιτούν χάρτες. Ή μιλούν και κοιτούν βιβλία, όπως είπε ένα instagram account που φωτογράφιζε ωραία αγόρια που διαβάζουν στο μετρό της Νέας Υόρκης. Ή αγκαλιάζονται με την γκόμενά τους και κάτι ψιθυρίζουν και επειδή όλοι βαριόμαστε ψιλοακούμε τι λένε. Μέχρι να μας σπρώξει ένας αγκώνας. Θα κατέβετε;
Αλλά δεν σε νοιάζει, οι κοσμιότητες που φιμώνουν τα ωραία στόματα που θέλουν κάτι να πουν στα πηγμένα μέσα, δεν υπάρχουν στο δρόμο. Εκεί το φλερτ είναι απροσδόκητο, ωμό, πρωτόγονο. Πίσω στις ρίζες, οι γκόμενοι φλερτάρουν με ερωτικά καλέσματα όπως αυτά που κάνουν τα παγώνια ή οι αγάμητες γάτες. Μουγκρίζουν ή κάνουν φφφσσς και καμιά φορά πετούν σάλια. Αν σας φωνάξει «κοπελιά» ή «μπράβο σου, μωρό μου» μάλλον κατάλαβε ότι είστε από άλλο είδος και φοβάται να πλησιάσει. Περνάει απλά ξυστά με το αυτοκίνητο και τη μουσική τέρμα ή βάζει μπροστά την καπαρντίνα του, πλησιάζει στο αυτί σας και κάνει σαν τηγάνι που ξέχασες στη φωτιά με καυτό λάδι. Τσσσσς. Αλλά πού να ξέρατε όλοι εσείς ότι κάτω απ’ το φόρεμα μπορεί να είμαστε κακοξυρισμένες με το ένα πόδι κρεμ μπριλέ και το άλλο σιχ τσου. Έκπληξη παγώνια, ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, μακάρι να ξέρατε τι κρύβουμε στ’ αλήθεια όλες αυτές που σφυράτε. Μπορεί να φοράμε βρακί χωρίς λάστιχο και σίγουρα δεν μυρίζουμε ροδάκινο.
Οι ταξιτζήδες, πάλι, με τις απόλυτες θεωρίες για τη ζωή και την πολιτική είναι πιο ξεκάθαροι και δεν φαίνεται να τους νοιάζει και πολύ τι κρύβει ο εσωτερικός σου κόσμος. Μπορεί να μυρίζουν εφηβική ιδρωτίλα μαζί με αρωματικό αυτοκινήτου αλλά δεν βαριέσαι, σ’ όποιον αρέσουμε. 8 στους 10 ακούν Ελληνοφρένεια και θα σου πιάσουν την κουβέντα για τα πολιτικά ή θα σου πουν χωρίς να κολλάει καθόλου με τη συζήτηση ότι «είσαι απ’ τα πιο ωραία πλάσματα που κυκλοφορούν εκεί έξω» ή «ποιος τυχερός σε περιμένει τώρα;».
Κάποιος που δεν μουγκρίζει στο δρόμο σαν μαϊμού ή δεν ξεπατικώνει ατάκες που έλεγε ο πατέρας του στα 70s και δεν ξέρω πώς συνδέεται το γεγονός ότι μετακινείσαι με τα μέσα και φλερτάρεις έτσι. Θα το σκεφτώ και θα σας το πω. Μέχρι τώρα, ένα πράγμα μπορώ να πω με σιγουριά. Θα τον ψάξω αλλού, ο μεγάλος έρωτας μάλλον δεν παίρνει λεωφορείο..
14°
