Σα να μην είμαι πουθενά τελευταία – μέχρι κι οι φίλοι μου διαμαρτύρονται ότι δεν με βλέπουν. Χωρίς αμφιβολία, κάπου βόσκω, αλλά κανείς δεν ξέρει πού. Και κανείς δεν δείχνει να ιδρώνει, επιπλέον…
Οι εβδομάδες είναι όπως οι ζωές: ξεκινάς με πολύ ενθουσιασμό, με χιλιάδες πράγματα σημειωμένα σε χαρτάκια, με προγράμματα και «θα κάνω» και «θα δείξω» που κανονικά θέλανε οκτώ βδομάδες για να στριμωχτούνε. Όλ’ αυτά, το βράδυ της Κυριακής, που το παλεύεις μη σε πάρει από κάτω. Η Δευτέρα κι η Τρίτη αντιστοιχούν στη νεανική σου ηλικία (15-35) και φεύγουν μ’ ένα μόνιμο χανγκόβερ, η μία κολλημένη πάνω στην άλλη. Γύρω στην Τετάρτη συνειδητοποιείς ότι απ’ όσα σκόπευες να ολοκληρώσεις μέσα στο επταήμερο, ζήτημα είναι αν άρχισες τα μισά – και πιθανότατα δεν θα ολοκληρώσεις κανένα. Η Τετάρτη αναλογεί στα 40-45 χρόνια σου, όσον αφορά τη ζωή. Η Πέμπτη είναι τα 50-55 (ήδη πονάει η μέση σου). Η Παρασκευή σε βρίσκει γύρω στα 60-65, αλλά πολύ χαλαρό γιατί έχεις καταλάβει πως ό,τι ήταν να κάνεις το έκανες μέσες-άκρες. Το Σάββατο… είναι τα 75 σου, κι είσαι σένιος: δεν με παρατάτε; Κοντεύει να περάσει αιώνας από το βράδυ της Κυριακής που έκανα σχέδια, δεν θυμάμαι τίποτα, θα παίξω μια στιγμή με τα εγγονάκια μου κι έπειτα θα την πέσω για μεσημέρι.
Την Κυριακή είσαι 80-85, δεν καλοβλέπεις, βαριακούς, είσαι αλλού – και εξακολουθείς να κάνεις σχέδια για την εβδομάδα που έρχεται επειδή δεν ξέρεις τι άλλο να κάνεις, μέρα που είναι. Υπάρχει η ιδέα στις βλογιοκομμένες συνάψεις του μυαλού σου ότι μια καινούργια βδομάδα ξεκινάει με ενθουσιασμό, και δεν ξέρεις πώς να αλλάξεις το καλούπι. Ούτε και θέλεις, εδώ που τα λέμε.
Ας αποστασιοποιηθούμε παρ’ όλ’ αυτά (και μην αναρωτιέστε πόσο χρονών είσαστε τώρα – στη λογική τού «ένα κλισέ για όλες τις εποχές», παρηγορηθείτε με το «είσαι όσο αισθάνεσαι». Άντε και με το «ο έρως χρόνια δεν κοιτά», αν είστε σε φάση τσιλιμπουρδίσματος). Να ομολογήσω λοιπόν ότι αυτή τη βδομάδα το μόνο που κατάφερα από τους αρχικούς μου στόχους ήτανε να πηγαίνω τα μωρά στο πάρκο – ή να προσποιηθώ ότι γύρισα 30 μπαρ; Η αλήθεια είναι βαρετή πάντα. (Πάρκο κι άγιος ο θεός…) Έστειλα ωστόσο τις κολλητές μου στους δρόμους με την εντολή «βρείτε κάτι καλό και μη μου προτείνετε τα ίδια και τα ίδια», κι έτσι προέκυψε η σημερινή διαπίστωση: δεν είμαι εδώ. Και ποιος είναι, θα μου πείτε…
Από το ένα μέτωπο (λοιπόν, again) έχουμε το “RollingCup all day coffee bar”, όπου μπορεί κανείς να πίνει υπέροχους κομπλικέ καπουτσίνους με τις ώρες, ακούγοντας μουσική που αλλάζει καθώς περνάει η μέρα. Όταν πέφτει ο ήλιος (ή και προτού ξεκουμπιστεί) παραγγέλνεις cocktail Rolling Roses, με proseco και απόσταγμα τριαντάφυλλου (8 ευρώ) ή έστω μια παγωμένη μπίρα. Οι πένες με μπρόκολο και ροκφόρ είναι από τα hits (5,20 ευρώ) και η σαλάτα σολωμού επίσης (5,9 ευρώ). Τα γράφω με τόσες λεπτομέρειες επειδή η φίλη που πήγε μου έφερε αναλυτική αναφορά και είναι κρίμα να πάει χαμένη – αν είχα πάει εγώ θα είχαμε μόνο τη διεύθυνση. Ο χώρος είναι «μοντέρνος, ντιζαϊνάτος, minimal και με πολλή πρασινάδα» παρόλο που το μαγαζί βρίσκεται στο Σύνταγμα.
Από το άλλο μέτωπο, μας προτείνει η δεύτερη κολλητή το «Αρκαδικό κελάρι», κάβα τρομερά ενημερωμένη με τεράστια ποικιλία κρασιών, ποτών και συνοδευτικών κάθε είδους. Προς το παρόν η συγκεκριμένη κάβα είναι μόνο για αγορές ή παραγγελίες, αλλά σύντομα λέει θα γίνει wine bar και θα μπορεί κανείς να καταναλώνει τα όσα αγοράζει επιτόπου (χικ). Κρασιά απ’ όλη την Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο, βιολογικά, τοπικά, μικροί παραγωγοί, σπάνια (κρασιά – είμαστε ακόμα στο ίδιο θέμα), φτηνά και ακριβά, σε μια ωραία κάβα που μπορεί να σας τα στείλει και στο σπίτι αν βαριέστε ατελείωτα να κουνήσετε την αρίδα σας.
Και μια μέρα πέρασα έξω από το “Launderette”, γαλλικό καφέ-bistro που κάποτε ήταν καθαριστήριο. Ή που έχει στηθεί πολύ έξυπνα σαν πρώην καθαριστήριο, ατμοσφαιρικό, λες κι έχει κινηματογραφηθεί με vintage ασπρόμαυρο φιλμ ώστε να κοκκινίζει ελαφρά στις άκρες. Έχει τραπεζάκια έξω, οι τιμές στον κατάλογο είναι λογικές (γύρω στα 17-20 ευρώ) και οι θαμώνες έδειχναν να τσιμπολογάνε τα πιάτα τους με ικανοποίηση. Δεν κάθισα να δοκιμάσω τίποτα επειδή έπρεπε να πάω τα παιδιά στο πάρκο. Ή επειδή ήταν Δευτέρα κι είχα πολλές δουλειές ή ήταν Σάββατο κι έβγαινα στη σύνταξη, τι να πω. Θα πάω σε όλα αυτή την εβδομάδα, χωρίς αμφιβολία – την ξεκινάω νωρίς-νωρίς, πριν πατήσω τα 15, οπότε έχω καιρό να χωρέσω τα άπαντα. Μέσα σε επτά ημέρες. Εύκολα.
17°
