Τελευταία περνάω από σημεία της πόλης που έχουν αλλάξει πατόκορφα, και δεν μιλάω μόνο για κλειστά μαγαζιά, γκράφιτι, φούμο, σκουπίδι σύννεφο και τα κλασικά. Μιλάω για δρόμους που είναι ίδιοι, αλλά φαίνονται σα να ’χουνε γίνει άλλοι…
Ίσως επειδή κοιτάζω τους δρόμους από ψηλά, από παράθυρα λεωφορείων: όταν τους περπατούσα είχα άλλη προοπτική, από παράθυρο ταξί/αυτοκινήτου άλλη, ενώ από λεωφορεία… βλέπεις ως τον τρίτο όροφο μπουγάδας, ας πούμε. Παίρνω το Β7 (Ν. Κηφισιά-Κηφισιά-Κάνιγγος) που κατεβαίνει σφαίρα την Αλεξάνδρας, έχει-δεν έχει κίνηση (όλα τα σφάζει), με μανιακή ταχύτητα περνάει έξω από το συνεχώς ανακαινιζόμενο Divani Zafolia, την ολοκαίνουργια (καφετέρια) Sonia, τα διπλανά χαριτωμένα καφέ που όλο ξεχνάω τα ονόματά τους… κι έρχεται και σφηνώνει στη Σπύρου Τρικούπη. Σφίγγεται ανάμεσα στα πεζοδρόμια και τα παρκαρισμένα («μα είναι μαλάκες;») αμάξια. Κι όπως χάνει ταχύτητα το λεωφορείο έτσι ξεφουσκώνεις κι εσύ, ο επιβάτης που κάθεται δίπλα στη μηχανή πίσω-πίσω, ή αν όχι στη μηχανή, δίπλα σε κάτι που βγάζει ζέστη και κάνει βούου-βούου (μίξερ).
Η Σπύρου Τρικούπη, όταν έχεις ένα τρίμηνο να την προσέξεις, δείχνει πολύ αλλιώτικη. Καθαριστήρια που τους λείπουν γράμματα από τις ταμπέλες («ΚΑ-Α-ΡΙΣ-Η-ΙΟ», αν θέλεις να παίξεις κρεμάλα), κορνιζάδικα, αντιπροσωπείες με «τις καλύτερες γραφομηχανές στον κόσμο», σφραγιδάδικα, χαρτοπωλεία, ψιλικά, ένα κομμωτήριο με το εμπνευσμένο όνομα “Scissorhands”, καλσόν-εσώρουχα-κάλτσες «ΕΛΕΑΡ», ατέλειωτα γκράφιτι και κλειστά κιοπένκια σε μαγαζιά που ’χουν παραδώσει πνεύμα πρόσφατα, ή πιο παλιά. Ξεχωρίζουν γιατί τα φρεσκο-κλειδαμπαρωμένα δεν έχουν σκουπιδομάνι ούτε ξεθωριασμένα γκράφιτι στα παντζούρια τους. Πού να τα προλάβουμε όλα;
Καθώς η Τρικούπη μπαίνει στη Στουρνάρη μαζί με το Β7, οι αφίσες και τα γκράφιτι πληθαίνουν («Κανένας όμηρος στα χέρια του κράτους», «λευτεριά στον Μάριο» – θυμάσαι ότι ο Μάριος, απλός γυμναστής, είναι ακόμα στη φυλακή επειδή έτυχε να έχει κοτσιδάκια και να περνάει πριν κάτι μήνες μπροστά από μία διαδήλωση). Παλιές αφίσες με παρόμοια νοήματα με νέες αφίσες κολλημένες απάνω, παλιά συνθήματα ξαναγραμμένα επειδή δεν έχασαν ποτέ το νόημά τους – όλοι είμαστε όμηροι στα χέρια του κράτους, don’t you forget. Το παραδοσιακό καφενείο «Κέντρον» στη γωνία Στουρνάρη και Τρικούπη, με θαμώνες που καπνίζουν έξω στο βαβουριασμένο πεζοδρόμιο με μπεγλέρια και φραπεδιές. Ξαφνικά θέλεις έναν ελληνικό καφέ, διπλό, μέτριο, με κουλουράκι στο πιάτο, και νιώθεις μία κούραση. Είσαι ακόμα στο Β7. Υπάρχουν και χειρότερα – θα μπορούσες να ήσουν στο 035(Άνω Κυψέλη-Πετράλωνα-Ταύρος) ή στο μονίμως γεμάτο μέχρι σκασμού 550 (Π. Φάληρο-Κηφησιά). Τουλάχιστον το Β7 το τρέχει ο Νίκι Λάουντα.
Στην Κάνιγγος κατεβαίνεις ανάμεσα σε σνακ μπαρ, φαστφουντάδικα, εσωρουχάδικα και περίπτερα φορτωμένα περιοδικά με γυαλιστερά εξώφυλλα. Οργανισμοί υπουργείων, όμιλοι οργανισμών υπουργείων (!), μεταφραστικά γραφεία και μπλουζάκια no problemo (τι έξυπνο) σε σκονισμένες βιτρίνες. Κλειστές βιτρίνες. Κι άλλες κλειστές βιτρίνες. Τα νεύρα σου πατατάκια. Και είσαι σίγουρος ότι δεν σ’ αγαπάει κανείς. Σνιφ.
Ωραία, μετά απ’ όλα αυτά δεν ξέρεις ποια μαγαζιά να προτείνεις σε ποιους – σε αυτούς που είναι όμηροι στα χέρια του κράτους; Να φάνε μια σαλατούλα κάπου, ένα καφέ, ένα ντρινκ; Ένα κοκτέιλ καρπούζι; Ένα κώνειο; Εδώ που φτάσαμε, γιατί όχι…
Άσχετο, («σε μια πιο ευχάριστη νότα») αλλά το κρατάω καιρό: καταπληκτικό ψωμί κάνει ο Φούρνος «Χρήστου Βασιλική» στο Χαλάνδρι, μαύρο/ολικής, σαν χωριάτικο. Και τα καλύτερα κουλουράκια αμύγδαλο-σοκολάτα, ο πρώην-φούρνος νυν σνακ-τυρόπιτες-σάντουιτς “Beaver” κάτω από τον Πύργο Αθηνών. Σε μια ακόμα πιο ευχάριστη νότα… τα “Mr. jelly belly”, τα καραμελάκια-φασολάκια που βγαίνουν σε 50 διαφορετικές γεύσεις, πωλούνται στα περίπτερα σε μίνι συσκευασίες σαν σπιρτόκουτα. Τα Margarita και Κανέλλα είναι τέλεια, αλλά και τα κλασικά φρουτένια (λεμόνι, μανταρίνι, φράουλα κ.λπ.) παραμένουν all time favorites. Ναι, είμαι παιδί της μετα-Κατοχικής εποχής – θυμάμαι να κουβαλάω jelly bellies με τις σακούλες από ταξίδια στο Λονδίνο για αγαπημένους φίλους… θυμάμαι να κουβαλάω και poppers, συχνά για τους ίδιους φίλους, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Τέλος ήπια ένα κάτι-τις στο μπαρ του ξενοδοχείου President, το “Penthouse Bar” στον 21ο όροφο (ποτό 9 ευρώ). Τα live jazz συγκροτήματά του, λέει, είναι εξαιρετικά και οι dj επίσης. Η θέα είναι ωραία, οι Αμπελόκηποι δείχνουν από ψηλά σαν να ’ναι κομμάτι μιας άλλης πόλης, το President το ίδιο φαίνεται αλλαγμένο, σα να ’χει πάρει τα πάνω του. Το Penthouse Βar, έχω να καταθέσω, έβαζε τέλεια μουσική τη βραδιά που πήγαμε, και από κει που δεν το περιμένεις μπορεί τελικά να περάσεις καλά. Η Αθήνα από ψηλά τη νύχτα δεν δείχνει στα όρια ζωής και θανάτου, ούτε καν στα όρια νευρικού κλονισμού, πόσο μάλλον στα όρια χρεοκοπίας. Δείχνει φωτισμένη σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο, σαν γυαλιστερό περίπτερο, σαν υπερωκεάνιο, σαν διαστημόπλοιο, σαν κάτι που δεν είναι… αλλά δεν μπορείς να της το κρατήσεις και μανιάτικο πια.
16°
