«Θέλω το άθλημά μου να γίνει η δουλειά μου». Αυτή ήταν η πρώτη φράση του Στέφανου Διαμαντή, όταν τον γνώρισα. Διατυπωμένη με σιγουριά, αυτοπεποίθηση και πάνω από όλα με το πείσμα που τον χαρακτηρίζει. Ο Στέφανος είναι 27 χρονών και αθλητής τένις από τα οκτώ του. Είναι ο μοναδικός στην Ελλάδα που έπαιζε τένις και όρθιος, πριν το ατύχημά του. Γιατί ο Στέφανος, είναι πρωταθλητής στο τένις με αναπηρικό αμαξίδιο.
Η ιστορία του Στέφανου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από πολλούς «τραγική», όμως δεν είναι έτσι. Δεν θα μπορούσε, γιατί ο ίδιος είναι ένας άνθρωπος γεμάτος θέληση. Αυτό άλλωστε είναι το πρώτο πράγμα που παρατηρείς πάνω του. Θα σας πω την ιστορία του, έτσι όπως μου την αφηγήθηκε ο ίδιος ένα απόγευμα στην πλατεία Αβησσυνίας, με συντροφιά δυο ποτηράκια τσίπουρο.
«Στέφανος Διαμαντής ονομάζομαι, γεννήθηκα στην Καρδίτσα και είμαι μισός Σικελός, από τη μάνα μου. Άρχισα να παίζω τένις 8 χρονών, το ‘95. Ξεκίνησα προπόνηση στην Καρδίτσα και μέσα σε ένα χρόνο, πήγα σε ένα ενωσιακό πρωτάθλημα. Εκεί βγήκα δεύτερος, με το πρώτο μου τουρνουά. Το ’99 πήγα ένα μήνα με την ενωτική ομάδα στο Λος Άντζελες, για προπονήσεις και τουρνουά. Συμμετείχα σε δύο τουρνουά και κατάφερα να φτάσω μέχρι τα ημιτελικά. Ήταν σημαντική εμπειρία, γιατί είχα την ευκαιρία να δω από κοντά μεγάλους αθλητές όπως Andre Agassi, Pete Sampras, Μαρκ Φιλιππούσης κ.α. Από εκεί και πέρα μέχρι το 2001, ήμουν ο πρώτος στην ηλικία μου στην ενωσιακή ομάδα και μέσα στην 8αδα στην Ελλάδα. Μέχρι τα 14-15, γύρισα όλη την Ελλάδα με Πανελλήνια και ενωσιακά πρωταθλήματα που γίνονταν στη Θεσσαλία.
»Το 2001 σταμάτησα λόγω του πρώτου ατυχήματός μου –έχω τρία ατυχήματα. Το πρώτο ατύχημα ήταν τότε. Ήμουν με το μηχανάκι, βγήκε ένας από στοπ και με μάζεψε. Ήμουν 13 χρονών, στην πρώτη γυμνασίου. Μετά το πρώτο μου ατύχημα έμεινα ένα χρόνο εκτός, γιατί είχα χτυπήσει στο κεφάλι και είχα αιματώματα.
»Το δεύτερο ατύχημα, ήταν ένα χρόνο μετά το πρώτο, ακριβώς την ίδια μέρα. Ήμουν συνοδηγός σε ένα μηχανάκι και ένας παππούς έξω από ένα χωριό, σε μια ευθεία, έστριψε απότομα χωρίς φλας και σκάσαμε πάνω του με 110 χμ/ώρα. Φέραμε μια τούμπα στον αέρα και τρεις στο απέναντι χαντάκι. Ευτυχώς φορούσα κράνος, και δεν έπαθα τίποτα, αλλά είχα μώλωπες και γρατζουνιές παντού.
»Το τελευταίο ατύχημα ήταν το 2006. Μόλις είχα τελειώσει το πρώτο εξάμηνο στη σχολή και έμπαινα στο δεύτερο. Οι γονείς μου μαζί με συγγενείς και φίλους πήγανε στο Μουζάκι της Καρδίτσας -είναι ένα χωριό απάνω στο βουνό- και μας κάλεσαν να πάμε εγώ, η αδερφή μου και μερικά φιλαράκια. Πήγαμε με ένα τζιπάκι και μια μηχανή. Τη μηχανή φυσικά την οδηγούσα εγώ. Μια μηχανή 400αρα. Και επειδή λόγω του πρώτου ατυχήματος, μόλις έφτασα και είδαν ότι δεν φορούσα κράνος, άρχισαν όλοι να μου φωνάζουνε…ε, πείσμωσα, ήπια κρασί και τσίπουρο και δεν έφαγα καθόλου -είχα να φάω δυο μέρες. Είχα 57% αλκοόλ στο αίμα. Μου πήραν τη μηχανή και μου άφησαν το τζιπάκι για να μην πάθω τίποτα. Ε, και τελικά στο κατέβασμα, έφυγα σε μια στροφή, στο γκρεμό, 15 μέτρα. Καλό;», μου λέει γελώντας και προσθέτει αμέσως: «Αλλά φυσικά δεν το έβαλα κάτω!»
Για δέκα χρόνια -από το 2001εως το 2011- εξαιτίας των ατυχημάτων του, ο Στέφανος δεν ασχολήθηκε καθόλου με το τένις. Ώσπου το 2011 και αφού έμαθε ότι δεν θα περπατήσει ξανά, αποφάσισε να επιστρέψει στον αθλητισμό. Τον ρωτάω πού βρήκε τη δύναμη. Την απάντηση, δεν την περίμενα καθόλου: «Σκέψου», μου λέει, «ότι χωρίς δεύτερη σκέψη, πήρα μηχανάκι και αμάξι πάλι. Άρα νομίζω ότι το να ξεκινήσω το τένις, ήταν το λιγότερο. Πείσμωσα. Αγόρασα ένα καρότσι με δικά μου έξοδα. Στο λέω αυτό γιατί έκανε 6 χιλιάρικα. Και πήρα την απόφαση γιατί ξέρω ότι άμα δουλέψω και ασχοληθώ σωστά, θα πάω πολύ καλά και ότι θα έρθουν στην Ελλάδα πράγματα που δεν έχουν έρθει ποτέ.»
Και είχε απόλυτο δίκιο γιατί από τότε που μπήκε στην Εθνική Ελλάδος, πετυχαίνουμε πολύ καλύτερες βαθμολογικές θέσεις. Το 2012, την πρώτη χρονιά του Στέφανου στην Εθνική, η Ελλάδα βγήκε στα προκριματικά τρίτη για πρώτη φορά. Και την επόμενη χρονιά, τα παιδιά της Εθνικής όχι μόνο έφτασαν στον τελικό, αλλά κέρδισαν ασημένιο μετάλλιο. «Αυτό δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα. Βγάλαμε έξω υπερδυνάμεις, όπως η Ιταλία, ο Καναδάς, η Γερμανία, το Βέλγιο. Δεν το περίμενε κανείς ότι πρώτοι φορά που θα πηγαίναμε στα τελικά, θα βγαίναμε και δεύτεροι παγκοσμίως. Είναι μεγάλο κατόρθωμα».
Αλλά εκτός από αυτό, ο Στέφανος κατέκτησε το 1ο πανελλήνιο πρωτάθλημα τένις με αμαξίδιο, το 2012. Η συνάντησή μας, έγινε μία εβδομάδα πριν το δεύτερο πανελλήνιο πρωτάθλημα (10-12 Απριλίου στο ΟΑΚΑ). «Θέλω να το ξανακερδίσω το 2ο συνεχόμενο που γίνεται στην Ελλάδα», μου είχε πει ο Στέφανος τότε. Και πράγματι, λίγες μέρες μετά, κέρδισε για ακόμη μία φορά, επάξια τον τίτλο του πρωταθλητή.
Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα. Όπως μου εξηγεί ο Στέφανος, για να ανέβει στην παγκόσμια κατάταξη, πρέπει να πηγαίνει σε πολλά τουρνουά. Με το επίδομά του όμως, καταφέρνει και πηγαίνει μόνο σε δυο με τρία το χρόνο. Για αυτό αναζητά χορηγία ή διαφήμιση, έτσι ώστε να καταφέρει, συμμετέχοντας σε περισσότερα τουρνουά, να πάει στην Ολυμπιάδα του 2016, «το στόχο ζωής κάθε αθλητή», όπως μου λέει με μάτια που λάμπουν.
Μια χορηγία, ίσως να είναι το ελάχιστο ευχαριστώ σε έναν άνθρωπο που φέρνει τόσες πρωτιές στη χώρα του, ειδικά όταν ζει σε μια πόλη, που αδιαφορεί ακόμα και για τις πιο βασικές ανάγκες του. «Τα προβλήματα που υπάρχουν με το καρότσι», μου λέει, «είναι η προσβασιμότητα στους δρόμους και στα μαγαζιά. Το να κινηθείς στην Αθήνα, είναι σαν αγώνας δρόμου γιατί και τις ράμπες –όπου έχουν βάλει- τις έχουν κλείσει τα αμάξια, τα περίπτερα, τα αυτοκίνητα, τα μαγαζιά με τις καρέκλες. Επίσης ένα άλλο θέμα είναι, το πώς σε αντιμετωπίζουν μερικοί άνθρωποι, δηλαδή που σε κοιτάνε σαν να λένε «κρίμα». Τέλος, δεν υπάρχει προσβασιμότητα στο 70 με 80% των αθλητικών εγκαταστάσεων. Δεν έχεις πρόσβαση στις τουαλέτες ή στα ντους, άρα μόνο και μόνο αυτό σε πάει πίσω. Πρέπει να ψάξεις συγκεκριμένο χώρο να κάνεις προπονήσεις και φυσικά στα κέντρα αποκατάστασης μόλις χτυπάς, υπάρχει μηδαμινή παρότρυνση για αθλήματα. Αντίθετα, στο εξωτερικό στα κέντρα αποκατάστασης, υπάρχουν όλα τα αθλήματα και παρότρυνση για να διαλέξεις και να πας όπου θες».
Ο Στέφανος, θεωρεί ως μεγαλύτερο επίτευγμά του, το γεγονός ότι «εκεί που έφτασα στον πάτο ψυχολογικά και σωματικά μετά το ατύχημα, κατάφερα να σταθώ ξανά στα πόδια μου μέσα σε εισαγωγικά, στα χέρια μου και να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο υγιής στο νου, εγκεφαλικά, στην ενέργεια που βγάζω προς τα έξω ή τέλος πάντων να είμαι καλά με τον εαυτό μου. Δεν πρέπει να το αφήσεις να σε πάρει από κάτω, γιατί μόνο στον εαυτό σου κάνεις κακό, σε κανέναν άλλο. Και προσπαθώ, είτε με το τένις, είτε με το τιμόνι, είτε με την κοπέλα μου, να το νικάω. Επίσης με τα σκυλιά. Έχω ένα Bull terie. Τα ζώα σε ηρεμούν. Δηλαδή μόνο που μπαίνεις μέσα, σου κουνάει την ουρά και σε αγκαλιάζει… ηρεμείς.»
Όσο φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα του Στέφανο, τόσο σιγουρεύομαι ότι είναι ο πιο αποφασισμένος και πεισματάρης άνθρωπος, που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Σου δίνει την εντύπωση ότι θα πετύχει όποιον στόχο βάλει, σε πείσμα των καιρών, της μοίρας ή οποιουδήποτε άλλου. Για αυτό χαμογελάω, όταν διαβάζω πως πριν λίγες μέρες, ότι στο διεθνές τουρνουά Lithouanian Open 2014, βγήκε -για ακόμη μία φορά- πρώτος.
*Βαθμολογικά, είναι ανάμεσα στους 200 καλύτερους παίκτες στον κόσμο, ενώ με βάση το παιχνίδι και τον τρόπο που παίζει, είναι στους 50 καλύτερους.
*Του έχουν κόψει το επίδομα εδώ και 14 μήνες γιατί «σου κάνουν επανεξέταση μήπως σηκωθείς... Δηλαδή φέρνεις κύπελλα στη χώρα σου και το ευχαριστώ είναι να σου κόψουν το επίδομα, που από εκεί τα πληρώνεις όλα».
*Ο Στέφανος έχει αυτοκίνητο και μηχανάκι (μια γουρούνα) και τα Σαββατοκύριακα το καβαλάει και παίρνει τα βουνά για να ηρεμεί.
*Τα όνειρά του για το μέλλον, είναι να συνεχίσει το τένις, να είναι καλά με την κοπέλα του, να είναι υγιής και να έχει τιμόνι στα χέρια του, γιατί «από τετάρτη δημοτικού που οδηγώ, δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό!»
*Σχεδόν σε όποιο τουρνουά έχει πάει, έχει βγει πρώτος. Μέχρι στιγμής, έχει 9 κύπελλα καθιστός και 20 όρθιος.
*Ο Στέφανος, έχει την ανάγκη να ευχαριστήσει για την υποστήριξή τους, όλα αυτά τα χρόνια, τους φίλους, την οικογένειά του, τον προπονητή Μάκη Γραπατσά, τον ενωσιακό προπονητή όταν έπαιζε αρτιμελής, Παναγιώτη Καππαδέλη, τον ομοσπονδιακό προπονητή τένις με αμαξίδιο Γιώργο Κόντο, τους υποστηρικτές του Wilson Hellas, το Biofit γυμναστήριο στο ΟΑΚΑ, τον προσωπικό του προπονητή Γιώργο Βαβέτση, το φωτογράφο Αλέξανδρο Ψάχο (photoshooting.gr) και φυσικά την κοπέλα του.
*Για χορηγία ή διαφήμιση, μπορείτε να επικοινωνήσετε με το Στέφανο στο 6982850855 ή στην ηλεκτρονική διεύθυνση diam.stefanos@gmail.com. Στο facebook θα τον βρείτε με το όνομα Diam Stefanos.
10°
