Η Μανίνα Ζουμπουλάκη γράφει για τα δικά της όνειρα.
Βλέπω στον ύπνο μου ότι περιμένω στην ουρά στη ΔΕΗ κι όταν επιτέλους φτάνω στο ταμείο δεν έχω απάνω μου ούτε τσιρότο, πόσο μάλλον τάλιρο. Ξυπνάω κουρέλι. Στο επόμενο όνειρο έχουμε τα ίδια, απλώς με άλλον φορέα…
Κι όμως υπήρξε εποχή που έβλεπα στον ύπνο μου τον Μπραντ Πιτ (μην τον σκέφτεστε όπως είναι σήμερα, στα νιάτα του ήταν πολύ πιτσικωτός/μπάνικος). Μερικές φορές έβλεπα κουλτουριάρικα όνειρα ή σουρεαλιστικά, κυρίως μετά από ταινίες του Τέρι Γκίλιαμ ή από τζατζίκι. Ονειρευόμουν ολόκληρες πλοκές, έρωτες, σκηνικά και κοστούμια κομπλέ, και περνούσα αξέχαστα.
Τα τελευταία χρόνια το όνειρο «περιμένω στην ουρά, φτάνω ταμείο, κλαίω» είναι όλο και πιο συχνό. Αφού έτσι και περάσουν τέσσερα-πέντε βράδια χωρίς να το επισημάνω, ανησυχώ: τι έχουμε εδώ; Μπας και σχεδιάζεται υποσυνείδητη επιστροφή στον Μπραντ, με τα οκτακόσια παιδιά του και την Αντζελίνα Τζολί; Και πώς θα γυρίσω στον άνθρωπο σαν βρεγμένη γάτα μετά από τόσα και τόσα δημόσια ταμεία; Ε, όχι. Έχουν και τα όνειρα τα όριά τους…
Ξαναβρισκόμαστε μια παλιά παρέα, ονειρεμένη αλλά άσχετα με όνειρα – δουλεύαμε μαζί κάποτε, όχι πλάι-πλάι αλλά ο ένας πάνω στον άλλον που είναι ουάου όταν είσαι τσικό, αλλά κούραση έτσι και αρχίσεις να μπαγιατεύεις. Απλώς σου μένει ένα χουχουλιάρικο, ένα κούτσι-κούτσι, μια ανάταση στις τωρινές συναντήσεις. Ξέρεις πολλά για αυτούς, ξέρουν εξίσου πολλά για σένα, μόνο που… τα ξεχνάμε και οι μεν και οι δε. Εδώ ξεχνάμε τα προσωπικά μας, σιγά μη συγκρατήσαμε ποιον είχε γκόμενο η Χ το 1821 και τι χουνέρια του έκανε. Δεν μας νοιάζει ούτε κι αν ήτανε ο δικός μας (γκόμενος).
Πήγαμε η παλιά παρέα στο παλιό «Mohnblumhen», που έχει γίνει ιταλικό εστιατόριο/τρατορία με μεγάλη επιτυχία εδώ και κάμποσο καιρό… απλώς λέγαμε να πάμε όοοοολοι αντάμα, όπως ψωνίζαμε κάποτε από εκεί όταν ήταν ρουχάδικο – και δεν καταφέρναμε να συντονιστούμε. Το «Mohnblumhen» έχει πιάσει με τους Κολωνακιώτες, έχει καθιερωθεί σαν στέκι «της γειτονιάς», που είναι ακόμα χάι και ιδιαίτερη και καλλιτεχνίζουσα. Ο χώρος είναι «βιομηχανικός» με τραπεζάκια στις μεγάλες τζαμαρίες, με φως, με βορειο-ιταλική διακόσμηση και αισθητική κοντά στο μίνιμαλ. Το φαγητό είναι αντίστοιχο σε γεύση και εμφάνιση, η πίτσα σε όλες τις εκδοχές είναι το σουξέ του μαγαζιού. Οι τιμές είναι λογικές, και για Κολωνάκι λογικότερες.
Πέρασαν μέρες και νύχτες. Μέναμε μέσα και έβλεπα σαχλά όνειρα, μετά ένα μεσημέρι Σαββάτου βρεθήκαμε στο «Κύριος» στην πλατεία Μαβίλη. Γίνεται χαμός τα βράδια, θα έχετε δει φωτογραφίες ΟΛΟΥ του κόσμου και της θείας του, ΟΛΩΝ των διάσημων και hip, σε ΟΛΑ τα Facebook/Τwitter/Instagram/whatever… μόνο που, εκείνο ειδικά το μεσημέρι, εκτός από την παρέα μας ήτανε λίγος κόσμος στο μπαρ. Καθίσαμε ώωωωωωρες, με σούπερ κοκτέιλ και μπίρες (€5), με σνακ πολύ συμπαθητικά, το «Κύριος» είναι περίεργος χώρος, μακρόστενος – όταν ήταν «Flower» προτιμούσα τα καλοκαίρια έξω στην πλατεία… δεν είναι πια «Flower» και το έχει διακοσμήσει η Μάρα Δεσύπρη, που την προσκυνούσανε κάποτε στα περιοδικά, μάλλον δικαίως: η κινεζουά διάσταση που έδωσε στο μαγαζί τού άλλαξε όχι μόνο τα φώτα αλλά και την όλη αίσθηση, την ατμόσφαιρά του, και μπράβο της. Δεν είναι καθόλου φίλη, άρα έχει μεγαλύτερη αξία το κομπλιμάν…
Ένα βράδυ τραγουδούσε ο Κώστας Τουρνάς στον Πολυχώρο «Άνεσις» (live@revenge of rock): δεν έχει αλλάξει, έχει τους πιστούς οπαδούς του, έχει τα τραγούδια που είναι επίκαιρα, δεκαετία με δεκαετία. Κάποιος μου είπε ότι είναι νεο-δημοκράτης ο Τουρνάς, είπα «μπα, δεν του πάει»…. Αλλά έκανε μια γκεστ εμφάνιση ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς στο πρόγραμμα οπότε θα ισχύει, του πάει-δεν του πάει. Και ήταν πολύ καλός. Ο Κώστας Τουρνάς, μα και ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς, μάλιστα: το λέω με κάποιο πόνο, αλλά είναι η αλήθεια. Ήταν εξαιρετικός.
Το μπαρ «Άνεσις» είναι σαν να έχει βγει από αμερικάνικη ταινία με θέμα τους Lynyrd Skynyrd/ACDC/Metallica – ξύλινο, με υπέροχες γκαρσόνες που ήρθαν κατευθείαν από casting του Edika και άντρες με πολλά, πολλά, πολλά μαλλιά: μακριά, πλουμιστά, ελεύθερα ή σε κοτσίδες, μαύρα, γκρίζα, λευκά, ό,τι θέλετε. Σε ώμους με τατουάζ και πάνω από δερμάτινα γιλέκα ή παντελόνια, με biker boots και key chains. Και για να είναι κομπλέ το σκηνικό, ο dj έβαζε τέεεεεελεια ροκ μουσική που έφτανε μέχρι hard rock και heavy metal χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Ο Μίμης Πέτρου, πιτσιρικάς που τραγουδάει στο σχήμα του Τουρνά, έχει καταπληκτική φωνή (και ξυρισμένο κεφάλι! Εννοώ, ήταν η στιγμή «σώπα!» μέσα στο πρόγραμμα, με την έννοια «μα είναι δυνατόν;» αλλά και με την άλλη έννοια, «βούλωσέ το και άκουγε το παλικάρι που τραγουδάει».)
Και μετά δεν είδα κανένα όνειρο. Περιμένω τη λογική συνέχεια: ο Μπραντ στημένος ως ταμίας της ΔΕΗ ενώ θα ψάχνω τι αμερικανιά να του πω, που είμαι με τα μπιγκουτί. Μεταφορικά. Και χωρίς τα λεφτά του, κυριολεκτικά…
17°
