Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αν πίνεις ένα βράδυ, μετά πρέπει να μην πίνεις δύο-τρία βράδια στη σειρά για να έρχεσαι στα ίσα σου. Είναι ένα συμπέρασμα σκληρό, βγαλμένο μες απ’ τη ζωή (ίιιου) και δυστυχώς σωστό όπως όλα τα μαμαδέξ τσιτάτα.
Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αν πίνεις ένα βράδυ, μετά πρέπει να μην πίνεις δύο-τρία βράδια στη σειρά για να έρχεσαι στα ίσα σου. Είναι ένα συμπέρασμα σκληρό, βγαλμένο μες απ’ τη ζωή (ίιιου) και δυστυχώς σωστό όπως όλα τα μαμαδέξ τσιτάτα.
Το λένε και οι γιατροί, τα ιατρικά sites που σε βγάζουν νεκρό όταν ψάχνεις τι σημαίνει παρανυχίδα, τα chat rooms που το ’χουνε πάρει απόφαση ότι δεν θα πηδήξουν, οι συγγενείς, όλοι οι μεγαλύτεροί σου… που ίσως κι αυτοί να συνειδητοποιούν σιγά-σιγά ότι δεν πρόκειται να πηδήξουν. Γιατί όταν πρόκειται να πηδήξει κανείς, σκασίλα του πόσο κακό κάνει το αλκοόλ στον άνθρωπο. Δεν λες ποτέ «ήπια χθες, ρε γαμώτη, και σήμερα είμαι στο τσακ να στριμώξω άτομο αρεσκείας μου, αλλά δεν θα πιω, θα τη βγάλω με λεμονίτα για να ξεκουραστεί το συκώτι μου». Το συκώτι σου, όταν καταλαβαίνει ότι πρόκειται να τσεκουρώσει γειτονικό συκώτι, στέκεται στο ύψος του εσωτερικού σου κόσμου: γίνεται ντέφι. Ξέρει ότι έρχονται μέρες ξεκούρασης αργά ή γρήγορα. Υποψιάζεται ότι θα πιει πολύ πράσινο τσάι/ή/και φασκόμηλο από δω και πέρα. Έχει μια αόριστη εικόνα ενός συκωτιού με ρόμπα, σε πολυθρόνα gipsy με τα πόδια στα κάγκελα μπαλκονακίου, είκοσι ή σαράντα χρόνια από τώρα. Θα κάνει αυστηρή δίαιτα και αποχή από αλκοόλ τότε, όταν θα βρίσκεται στο παραπέντε, όπως όλα τα συκώτια του κόσμου. Αρνείται να μπει στη διαδικασία όσο είναι ακόμα τραγανό. Και έχει τους λόγους του…
Διάβασα μια συνέντευξη του Andrew Lloyd Webber σε εγγλέζικο περιοδικό: οι εστέτ Εγγλέζοι τον ψιλο-περιφρονούν, τον αντιμετωπίζουν όπως η δική μας υψηλή κουλτούρα έβλεπε κάποτε την Αλίκη Βουγιουκλάκη – σαν καλλιτέχνη που έχει απήχηση στις μάζες αλλά είναι λιγουλάκι cheesy. Με συγκατάβαση δηλαδή ο δημοσιογράφος περιγράφει το παρδαλό του πουκάμισο, το τουπέ του κ.λπ. Επειδή δεν τα ήξερα όλα αυτά καθώς μεγάλωνα, έκοβα φλέβες με το “Jesus Christ Superstar”, το “Phantom of the Opera” και το “Evita”. Που θεωρούνται οι πιο τυροκομικές δουλειές του (και τις ξέρω απέξω κουπλέ-κουπλέ μέχρι σήμερα). Το “Phantom” μόνο στο Μπρόντγουεϊ έχει συμπληρώσει 9.000 παραστάσεις με κέρδη πάνω από 5 δις δολάρια. Η “Evita” ανεβαίνει στο Θέατρο Badminton και οι 8 άνθρωποι στην Αθήνα που δεν την έχουν ακούσει (την όπερα λέμε) θα πάνε τρέχοντας μαζί με τους 800.000 που την έχουν κάνει γαργάρα. Στο μεταξύ ο Andrew έγινε ακόμα πιο μαζικός, μια και στήνει διάφορα reality στις ξένες τηλεοράσεις άρα αποκλείεται να γράψει κάτι της προκοπής από δω και πέρα… κι ερχόμαστε στο θεματάκι “Pere Ubu”: έτσι λέγεται ένα πολύ νόστιμο εστιατόριο στη Γλυφάδα στο οποίο με κάλεσε φίλη Γλυφαδιώτισσα. Έτσι λέγεται και εναλλακτικό συγκρότημα περίπου-ροκ, περίπου-όχι-ροκ – ο τραγουδιστής του γκρουπ, ο ιδιόρρυθμος και λίγο σπάστικους David Thomas αποκάλεσε κάποτε τους Pere Ubu “avant- garage” κι αν καταφέρετε να δείτε ένα ολόκληρο σόου του να γίνω κασέρι επιπέδου Webber και beyond. Όχι πως έχω τίποτα εναντίον της μουσικής Avant-garage ή των Pere Ubu, αν εξαιρέσουμε το ότι τα είχα κάποτε με κάποιον που με έβαζε να βλέπω ατελείωτες κασέτες από τα ανυπόφορα live τους, με αποτέλεσμα να ακούω σήμερα “Pere Ubu” και να βγάζω αφρούς.
Το ότι πήγα στο όμορφο εστιατόριο με το όνομα “Pere Ubu” και πέρασα τέλεια και ξήλωσα μια γωνιά απ’ το συκώτι μου… δεν έχει σχέση με τον Andrew Lloyd Webber ούτε και με τους Pere Ubu, δόξα σοι ο κύριος. Το φαγητό ήταν τέλειο, ο σεφ αλλάζει μενού όποτε του καπνίσει και δεν ξέρω αν θα έχει τις ίδιες σαλάτες και τα τσιμπιτουάρ που πήραμε εμείς αλλά σας εύχομαι (ολόψυχα) να κρατήσει τη λεμονόπιτα. Το κρασί που ήπιαμε ήταν αριστούργημα (30-50 ευρό το άτομο). Έφαγα προς στιγμήν μια φρίκα, ότι θα παίζει συνέχεια τραγούδια των Pere Ubu (το Pere Ubu) αλλά καμία σχέση, μετά το πρώτο μπουκάλι πρόσεξα με ανακούφιση κάτι ατμοσφαιρικό και soul/southern comfort, κάτι καθόλου avant-garage. Avant-garage δεν θέλεις δηλαδή όταν τρως, δεν την θέλει ο θεός. Πιθανώς να τη θέλεις όταν πρόκειται να πηδήξεις, αλλά αμφιβάλλω – εκτός κι αν είσαι 18-19, που πηδάς και με αντάρτικο, ή αντάρκτικο.
Εκείνος ο πεπαλαιωμένος γκόμενος, ο κολλημένος με τους Pere Ubu, κάγχαζε ειρωνικά με τον Webber όπως οι εστέτ Άγγλοι δημοσιογράφοι – οι άλλοι, οι πλέμπες και παπαράτσι, πετάνε τη σκούφια τους. Η αλήθεια είναι ότι o Webber έγραψε κάποτε ένα θεόσαχλο τραγούδι που λεγόταν “Tetris” για κάποια Eurovision, και οι Pere Ubu έχουν κάνει μία ωραία συνεργασία με την Debbie Harry (βαριέμαι να την ψάχνω στο Google, ψάχτε την εσείς και θα δείτε ότι μετράει). Ο συλλογισμός οδηγεί στο συμπέρασμα ότι κανένας δεν είναι εντελώς για μπάτσες ή εντελώς για τεμενάδες. Μπρρρ. Ανατριχιάζω συνειδητοποιώντας ότι υπάρχει χώρος για νερόβραστα συμπεράσματα ακόμα και μετά το αρχικό, ότι πρέπει να πίνεις και να μη σε πίνει. Το οποίο ήμουν σίγουρη πως είναι το ζενίθ του «σώωωωπα!» και του «τι μου λες τώρα;», αλλά ορίστε που υπάρχουν και χειρότερα…
20°
