Το «56» άνοιξε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και δεν υπερβάλλω αν πω ότι είναι ένα από τα πιο γοητευτικά μπαρ που μπήκα στη ζωή μου. Αλλά και να υπερβάλλω, σκασίλα μου. Μέσα εκεί έμαθα ότι το να παραγγέλνεις λικέρ σοκολάτα σε ένα μέρος που σερβίρει όλα τα μαλτ του σύμπαντος είναι τουλάχιστον απρέπεια. Επίσης ότι οι καθώς πρέπει κοπέλες δεν σκαρφαλώνουν σε όποια trendy μπάρα βρουν μπροστά τους, αλλά μόνο σ’ αυτές με το μαξιλαράκι που ξεκουράζονται οι αγκώνες όσο κρατάει το ξενύχτι. Γι’ αυτό και αναστέναξα με ανακούφιση μαθαίνοντας πως το «56» άνοιξε και πάλι ύστερα από οχτώ ανυπόφορους μήνες απουσίας.
Ανηφορίζοντας τα αμέτρητα σκαλιά της Πλουτάρχου στο Κολωνάκι, θα το βρεις στο δεξί σου χέρι, μισοκρυμμένο ανάμεσα στα δεντράκια, στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας, γωνία με Κλεομένους. Νούμερο 56, φυσικά. Αν είσαι από αυτούς που εκτιμούν τις ραφές μιας καμπαρντίνας στο στιλ Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ, αν σου αρέσει να αισθάνεσαι μαφιόζος στο πιώμα, αν χρειαστεί να αποπλανήσεις καμιά ψυχή με σπάνιες ετικέτες ουίσκι, αν θες να ζήσεις μια συνωμοσία πίσω απ’ την πλάτη των χαριτωμένων χίπστερ της πόλης, έφτασες στον προορισμό σου. Εδώ θα διαπιστώσεις ότι η Αθήνα έχει όντως μυστικές διαδρομές προς τον ασπρόμαυρο αιώνιο κόσμο.
Σπρώξε, λοιπόν,την πόρτα και γλίστρα στη Νέα Υόρκη του 1950, κάτσε στην μπάρα, ζήτα από τον «κύριο Παναγιώτη» να σου προτείνει κάτι βαρύ, κάτι αρωματικό, κάτι νουάρ που θα το πιεις οπωσδήποτε χωρίς πάγο ακούγοντας τις μεγάλες ορχήστρες της Νέας Ορλεάνης και χαζεύοντας τις φωτογραφίες μαύρων μουσικών της τζαζ που επιβλέπουν από τις κορνίζες τους, στο φόντο μιας ρουμπινί λαχουρένιας ταπετσαρίας, όπως αυτές που βλέπεις στα cigar rooms των παραδοσιακών λονδρέζικων ξενοδοχείων.
Το «56» δεν είχε ποτέ την ντεκαντάντσια ενός ποτάδικου που το πατινάρει μελαγχολικά το παρελθόν και οι βαριές σκιές όσων «καταραμένων» πέρασαν κάποτε από δω, αντίθετα είναι ένα μπαρ του «εδώ και τώρα», ολοζώντανο, κινητικό και πεισματάρικα κλασικό, πάντα κόντρα σε όλα τα εποχιακά ρεύματα, στα στέκια του Ψυρρή, του Γκαζιού, της Καρύτση, της Αγίας Ειρήνης, της κάθε μόδας που δημιουργεί προσωρινές κυψέλες. Ξεκινάς από το σπίτι με συγκεκριμένη οδηγία: να μπεις σε μια ατμόσφαιρα, αυτήν, τέλος.
Έχω πολλές ιστορίες να σου διηγηθώ για αυτό το «56», νυχτερινές και γοητευτικές, με χιόνια να στροβιλίζονται μπροστά στην τζαμαρία και μέσα να τραγουδάνε ύμνους οι μεθυσμένες συμμορίες μαύρων σκυλιών, αλλά καλύτερα πήγαινε εκεί να τα ζήσεις όλα μόνος σου, να γίνεις για λίγο ο αρχηγός των γκάγκστερ, ο ντετέκτιβ μιας σκοτεινής υπόθεσης ή η ξανθιά με τα μαύρα γάντια που τραγουδάει βραχνά αλλά στο τέλος δεν θα φύγει με κανέναν. Έτσι, όταν κάνα βράδυ σού ψιθυρίσουν στο αυτί «show me the way to the best whiskey bar», θα ξέρεις ακριβώς τι πρέπει να κάνεις.
12°
