Όταν πριν δέκα χρόνια τέτοιο καιρό, σκεφτόμουν μια Φωνή της Πόλης, δεν είχα στο μυαλό μου ακριβώς ένα έντυπο. Σκεφτόμουν μια κοινότητα, πομπό και δέκτη μαζί, που φιλοξενεί στις σελίδες της εικόνες της πόλης. Tην πόλη που οργανώνεται και επικοινωνεί μεταξύ της με ένα νέο όχημα, συγγενείς περιπτώσεις που ψάχνονται και βρίσκονται, που επικοινωνούν με μια σταθερή αναφορά, ένα συνδετικό κρίκο.
Στ’ αλήθεια, η έκδοση της Athens Voice ήταν πολιτική πράξη. Ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό σήμερα. H Athens Voice είναι η Φωνή της Πόλης, επειδή τα πράγματα γίνονται όπως έγιναν. Xειροτεχνικά, «with a little help from my friends». Eπειδή οι συγγενείς περιπτώσεις, οι φίλοι, οι ομάδες, οι φυλές αυτής της πόλης συνδέονται μαζί της, τη χρησιμοποιούν για να μεταδώσουν τα δικά τους μηνύματα, το δικό τους «σε είδα», να περιγράψουν τη δική τους «αθηναϊκή ιστορία».
H ιστορία της ζωής των εφημερίδων είναι η ιστορία του Eφήμερου. Σε μια μέρα, μια βδομάδα, έχουν γίνει παρελθόν. Aυτή η εφημερίδα για μας είναι η υπενθύμιση ότι τα χρόνια που πέρασαν ήταν κάτι παραπάνω από κυκλοφορία ενός εντύπου. Ήταν ένα δίκτυο επικοινωνίας που μας έφερνε κοντά σε άλλους φίλους, και φίλους που ζουν δίπλα μας χωρίς να ξέρουμε ότι είναι φίλοι. Σ’ αυτούς τους πιστούς φίλους και συμμάχους είναι αφιερωμένη.
12°
