Με τα πάντα να είναι κολλημένα στο δρόμο λόγω διαδήλωσης μπροστά, κάπνιζα στην αριστερή λωρίδα της Πειραιώς και σκεφτόμουνα τί ατάκα να πω στην πιτσιρίκα που περίμενε στη στάση του λεωφορείου. Δεν μου ερχόταν τίποτα. «Δε βαριέσαι» λέω και πετάω τη γόπα απ’ το παράθυρο.
«Γιατί πετάς το τσιγάρο έξω;» - η φωνή ήρθε από τ’ αριστερά. Τροχονόμος, ούτε γι’ αυτόν είχα ατάκα. «Γιατί πετάς το τσιγάρο έξω;» ξαναείπε, «θέλεις να σε γράψω;». «Εχμμμ, έχετε δίκιο, συγνώμη, ήμουν αφηρημένος…». «Βγες να το μαζέψεις τώρα!». Με το δίπλωμα να είναι ξεχασμένο στο σπίτι, ο δημόσιος εξευτελισμός φαινόταν μονόδρομος.
Απέλπιδα προσπάθεια για την αποφυγή του: «Εεε… δεν το βλέπω…». «Νάτο! Νάτο! Εδώ!» χοροπήδησε με το δάχτυλο προτεταμένο.
Σκύβω, το μαζεύω, επιστρέφω. Μια τελευταία ματιά απ’ τον καθρέφτη, αναλγητικό για τα νεύρα μου το χαμόγελο της δεσποινίδας από τη στάση.
14°
