Όπως κάνουν οι καμπάνες στα ελληνικά νησιά, χωριά και λόγγους τέτοιες μέρες. Νωρίς το πρωί κάνουν ΝΤΟΙΝΝΝΝΓΚΓΚΓΚ και νομίζεις ότι έχεις όλη τη Notre Dame στην κεφάλα σου απάνω. Αλλά πρόκειται για υπέροχο έθιμο και, μόλις συνέλθεις, το απολαμβάνεις με κέφι.
Κάτι κολλητοί μου πήγαν στη Νέα Υόρκη για Πάσχα – θα ’ναι ωραία: όλη η Αστόρια σουβλίζει αρνιά και κοκορέτσια. Τα ελληνικά μπακάλικα πουλάνε κόκκινα αυγά, τσουρέκια, κουλουράκια και λαμπάδες. Αν δεν κάνεις κλασικό νεοϋορκέζικο τουρισμό (Empire State Building, shopping, Rockefeller Center, μπουζουξίδικα κ.λπ.) αποκλείεται να γλιτώσεις τη νοσταλγία του ελληνικού παραδοσιακού Πάσχα. Και στον Άρη να πας δηλαδή, θα τη βρεις μπροστά σου. Μαζί με τις καμπάνες, που πάλι θα κοπανιούνται μισό μέτρο απ’ το κεφάλι σου. Στα ’χει φυλαγμένα ο Κουασιμόδος; Το πνεύμα του Πάσχα; Ο αχαΐρευτος που έκλεισε τα δωμάτια; Ο Μπαγκς Μπάνι; Άλλος ανώνυμος πασχαλινός κούνελος; Ααααχ…
Το ξεπερνάς εύκολα. Αν είσαι σε βουκολικό ντεκόρ πηγαίνεις στον Επιτάφιο, στους Χαιρετισμούς και στην Ανάσταση την ίδια. Η Αθήνα είναι άδεια, επομένως μπορείς να αισθανθείς κατάνυξη κι εδώ, χωρίς να σε φάει το τράφικο. Αυτοί που λένε ότι σιχαίνονται το ελληνικό Πάσχα και τρέχουν στο Λονδίνο, τη Ρώμη και την Κουάλα Λαμπούρ, με έκπληξη διαπιστώνουν ότι πάντα κάποιος δίπλα τους ψήνει αρνί ή/και χτυπάει καμπάνα. Όταν ψήνει καμπάνα και χτυπάει αρνί, είναι καιρός να κόψουνε ολοι τα ντραγκς – και πολύ αργήσανε.
Ωραία, είμαστε στο πνεύμα. Ψοφάω να μπαίνω σε μεγάλα σουπερ-μάρκετ τέτοια εποχή και να χαζεύω τα πασχαλιάτικα. Το φουλ της λαμπάδας είναι συνήθως στο ισόγειο, με ζωάκια, αμαξάκια, κουκλάκια, ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες, Μπάρμπι, ζόμπι κι ό,τι άλλο μπορεί να σηκώσει μια λαμπάδα στην πλάτη της. Τα σοκολατένια αυγά, παπιά, κοτοπουλάκια, λαγουδάκια κ.λπ. είναι σούπερ – μ’ αρέσουν τα καραστολισμένα αυγά παραδοσιακού ζαχαροπλαστείου, αυτά που έχουν πάνω τους ζωγραφισμένη την Άρτα και τα Γιάννενα με χρωματιστή ζαχαρομπογιά ΚΑΙ μίνι-σοκολατένια αυγουλάκια ΚΑΙ μέσα δώρο-έκπληξη (γλειφιτζούρι!) όταν τα σπάσεις με το καλό. Όπως κι όλα τα σοκολατάκι-αυγουλάκια, με τοπ του Leonidas, που τα τυλίγει σε χρωματιστό ασημόχαρτο ανάλογα με τη γεύση αλλά τα τρως όλα. Ζήτημα είναι να γλιτώνει το ασημόχαρτο.
Η αποκάλυψη των ημερών όμως ήταν η «στάση Ακρόπολη». Είχα χρόνια να πάω εκεί, για την ακρίβεια… δεν έτυχε ποτέ να βγω στη στάση του μετρό «Ακρόπολη» από τότε που φτιάχτηκε. Βρέθηκα ένα απόγευμα κι ήταν υπέροχα, ο πεζόδρομος (Μακρυγιάννη) με ωραίο καιρό, τουρίστες να τρώνε ανέμελοι στα ταβερνάκια με την παντόφλα, με κόσμο να χαζολογάει στις καφετέριες… και ξέρετε πώς είναι όταν περνάς από ένα σημείο της πόλης που έχεις ξεχάσει εντελώς – νομίζεις προς στιγμήν ότι βρίσκεσαι σε άλλη πόλη. Έχεις την ψευδαίσθηση ότι δεξιά σου περνάει ποτάμι, ότι πίσω σου φουντώνουν πρασινάδες (βλάστηση, χάρη στο ποτάμι. Τςς.) Ότι θα σου συμβούν υπέροχα πράγματα στις επόμενες ώρες, κάποιος θα σου χαρίσει σοκολατένια αυγουλάκια ή στο φινάλε θα πας να τα αγοράσεις μόνη σου να ξεμπερδεύεις με την αναμονή. Σ’ όλο το μήκος της Μακρυγιάννη αισθάνεσαι «βόλτα», «παραλία» και το ηθικό σου κολυμπάει πάνω απ’ την Ακρόπολη.
Καθίσαμε με φίλους στο “Regal Café Bar” που έχει (εννοείται) τραπεζάκια έξω και σερβίρει τα πάντα, στην παράδοση του ελληνικού καφε-μπαρ: από κρέπες και καφέδες μέχρι ποτά και παγωτά. Ήταν, όπως είπα και παραπάνω, υπέροχα.
Τώρα γιατί με έπιασε τέτοιος ενθουσιασμός με μια απλή καφετέρια, μ’ έναν απλό πεζόδρομο, ένα απλό βράδυ (μη συνεχίσω «μιας απλής άνοιξης», δεν το θέλει ο θεός)... Δεν ξέρω, ήταν όλα όπως έπρεπε, από τη θέα και τη θερμοκρασία μέχρι το σέρβις και τη διάθεσή μας. Μετά πήγαμε στο ξενοδοχείο «Ήρα» εκεί παρακάτω για μια διάλεξη, άρα κακώς σκεφτήκατε πονηρά ότι βγάλαμε τα μάτια μας (μείναμε φίλοι, και οι 12…). Το «Ήρα» έχει ένα μικρό μπαράκι με δερμάτινες πολυθρόνες σαν αυτές που είχε παλιά η Μεγάλη Βρετανία, με παραδοσιακή μπάρα και ξύλινο μπαλκόνι που βλέπει στη ρεσεψιόν, σε περίπτωση που ξεχαστεί κανείς ότι βρίσκεται σε ξενοδοχείο. Δεν μπορώ να φανταστώ γιατί θα πήγαινες εκεί να πιεις το ποτό σου, αν δεν ήσουν τουρίστας – αλλά όσο το καλοσκέφτομαι, αν είχες πονηρό ραντεβού κι αν δεν ήσουν με 12 άτομα, γιατί όχι…
Κι ένα βράδυ Τρίτης πήγα στο “Κοο-Κοο” κι άκουσα τις Μάρω Μαρκέλλου και Joana Drigo (Ιωάννα Δριγοπούλου!) και ήταν καταπληκτικές στο “Tango gia Trio”, νωρίς, επειδή αργότερα έπρεπε να γυρίσω σπίτι για λόγους που δεν ενδιαφέρουν κανέναν (έφευγε η νταντά για πασχαλινές διακοπές. Ναι, μέσα στη νύχτα. Ναι, δεν το πιστεύω ούτε εγώ. Κάπου φιστικώνεται, μεγάλη γυναίκα). Τέλος πάντων, το πρόγραμμα είναι διαφορετικό κάθε βράδυ – όχι της νταντάς, του “Κοο-Κοο”. Πέμπτες είναι ο Ζακ Στεφάνου, η Μπάντα Κοάλα και η Kathy Idra, Παρασκευή οι Όναρ, Σάββατο ο Λεωνίδας Μπαλάφας…για τη Μάρω και την Ιωάννα πάντως έχω να πω τα καλύτερα, δοκιμάστε τις (είσοδος 12 ευρώ, τζάμπα πράμα).
Προς στιγμήν, κάτι παραγράφους πιο πάνω, φοβήθηκα ότι η λέξη της ημέρας θα ήταν «παραδοσιακά», αλλά ευτυχώς τη γλίτωσα. Έστω και αν περνάω τη Μεγάλη Βδομάδα και το Πάσχα στην Αθήνα, παραδοσιακά…
Regal Café Bar, Μακρυγιάννη 29, Ακρόπολη, 211 7156.280
Hotel Hera, Φαλήρου 9, Μακρυγιάννη, 210 9236.682, 9245.618
Kοο-Kοο, Ιάκχου 17, Γκάζι, 210 3450.930
ΔΙΟΡΘΩΣΗ Στο κείμενο «Απαπά» του προηγούμενου τεύχους έγραψα ότι πήρα μία φo κροκοδειλέ τσάντα από το κατάστημα Paars, ενώ την είχα πάρει από το Tonia Ricci (Χάρητος 5) και την έβαλα κατά λάθος στη σακούλα του Paars. Το Paars δεν έχει καθόλου φo κροκοδειλέ τσάντες, και ζητάω συγνώμη για τη στραβή... δεν θα επαναληφθεί ποτέ! -Μ.Ζ.
9°
