Η νέα και αξιοσημείωτη συγγραφέας Εύα Στάμου μιλάει στο Δημήτρη Φύσσα για το καινούργιο της βιβλίο (εκδόσεις «Μελάνι»), με φόντο το ανεπανάληπτο καφενείο του Τάκη στου Ψυρρή.
Η νέα και αξιοσημείωτη συγγραφέας Εύα Στάμου μιλάει στο Δημήτρη Φύσσα για το καινούργιο της βιβλίο (εκδόσεις «Μελάνι»), με φόντο το ανεπανάληπτο καφενείο του Τάκη στου Ψυρρή.
H Εύα Στάμου (http://evastamou.blogspot.com), στο τρίτο αυτό βιβλίο της μετά το «Ελιγμοί» και το «Ντεκαφεϊνέ», εγκαταλείπει τη φόρμα του μυθιστορήματος και στρέφεται προς το διήγημα, δηλαδή με φορά αντίστροφη τής συνήθους συγγραφικής πορείας. Εδώ η αύξηση της ωριμότητας συνάδει με τη σύντομη φόρμα. Μη σας ξεγελάνε λοιπόν τα θέματα που αφορούν το σώμα, τον έρωτα, την ηδονή· ούτε η ημιγαργαλιστική λέξη «συνευρέσεις» στον τίτλο· ούτε, τα μινιφορούντα γυναικεία πόδια στο εξώφυλλο· ούτε, βεβαίως, τα ξανθά μαλλιά τής συγγραφέως.
Εδώ η διαπραγμάτευση των αντικειμένων διαφέρει. Καλύτερη απ΄ ό,τι στα μυθιστορήματά της, σοφότερη, η Στάμου –απέχοντας έτσι κι αλλιώς εξαρχής από τη λεγόμενη διεθνώς «ροζ» και παρ΄ ημίν «γυναικεία λογοτεχνία» (την οποία εν πολλοίς στην Ελλάδα τη γράφουν άντρες, αφού –ως γνωστόν για τη βαρβάτη μας χώρα– «εδώ είναι Μπαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε») – η Στάμου καταφέρνει να μας εκπλήξει. Τουλάχιστον να εκπλήξει εμένα, αφού από τα οχτώ διηγήματα του μικρού αυτού βιβλίου των καλών εκδόσεων «Μελάνι», τα τέσσερα είναι πρώτης γραμμής, ενώ και τα υπόλοιπα δεν είναι αμελητέα.
Δεν ξέρω αν έχει κάποιο ενδιαφέρον να τονίσω ότι η συγγραφέας μού ήταν ολωσδιόλου άγνωστη εδώ κι ένα μήνα. Μου ΄στειλε το βιβλίο της στην «Αthens Voice», όπως στέλνουν και τόσοι άλλοι. Το διάβασα, μού άρεσε, την αναζήτησα και της πήρα τη συνέντευξη. (Ύστερα διάβασα και τα μυθιστορήματά της). Δεν πρόκειται δηλαδή για εκδούλευση / φιλική εξυπηρέτηση / δημόσιες σχέσεις ή οποιαδήποτε άλλη παραπλήσια συνήθη κατάσταση απ΄ όσες επιπολάζουν ή έστω εμφιλοχωρούν στο πολύπαθο πεδίο της βιβιοκριτικής / βιβλιοπαρουσίασης.)
Και τέλος πάντων, χαίρομαι και προσωπικά, που αναδεικνύεται επιτέλους ο ημερήσιος ερωτισμός, έναντι του τόσο πολυυμνημένου βραδυνού και νυχτερινού. Έχω την εντύπωση ότι όλο για τους βραδινούς έρωτες μιλάμε και γράφουμε –κακώς. Κακώς, γιατί όλα τα ουσιαστικά τη μέρα γίνονται. Για να μην πω, ιδίως, στα «στάμεια» μεσημέρια.
(Υ.Γ. Κι επειδή σάς βλέπω ήδη ν΄ αναρωτιέστε τι διάβολο εννοώ, ιδού: κατά την αντίληψή μου, τα βράδια είναι για τσάμπιονς λιγκ, ζεστό μπάνιο, Χέντελ, αγκαλιές και ξεκούραση ή για τρελά γλέντια με κρασί και ρεμπέτικα).
13°
