Αργυρή νεάνιδα στο Παγκόσμιο του ’08, πρώτη θέση το 2010 και δεύτερη το 2012 στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Open Water. Λίγο πριν φύγει για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Βαρκελώνη, το περιοδικό SOUL την είχε ρωτήσει: "Θα πας εκεί και θα κάνεις, τι;" Είχε απαντήσει: "Ό,τι καλύτερο μπορώ! Θα προσπαθήσω να αποβάλω το όποιο άγχος και πίεση έχω, όπως έκανα στο προηγούμενο πρωτάθλημα, για να αντιμετωπίσω τον αγώνα πιο ώριμα. Θέλω απλώς να πέσω και να κάνω έναν αγώνα που θα τον θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή. Στα 5, τα 10 χιλιόμετρα και το ομαδικό ίσως". Τελικά, βγήκε τέταρτη. Ποια είναι η «άγρια Κέλλυ» που δαμάζει τα κύματα με τα χέρια της;
Τι είναι το νερό για εσένα;
Είναι σύντροφος, ό,τι δεν μπορώ να αποχωριστώ στη ζωή μου. Είτε βρίσκομαι σε διακοπές είτε στην Αθήνα, θέλω να νιώθω την επαφή με το νερό, αυτό που λέμε οι κολυμβητές «να τραβάω το νερό με τα χέρια μου», ότι πάω μπροστά μέσω του νερού.
Δεν θα το κρύψω: οι επιτυχίες. Ήμουν καλή από μικρή, με ήθελε, με αγαπούσε το νερό. Πήγαινα αρκετά καλά σε πανελλήνια πρωταθλήματα και σε αγώνες στο εξωτερικό, σημείωνα πανελλήνια ρεκόρ… Ήμουν αρκετά γρήγορη κολυμβήτρια. Αν δεν είχα τις επιτυχίες, πιστεύω πως δεν θα συνέχιζα.
Η Ανοιχτή Θάλασσα είναι ένα κομμάτι του αθλητισμού στο οποίο η Ελλάδα μπορεί να πετύχει πράγματα;
Θα έπρεπε να είναι το επίκεντρο του αθλητισμού στην Ελλάδα. Περιβαλλόμαστε από θάλασσα, στα 10 λεπτά από τον καθένα μας υπάρχει θάλασσα… Έχουμε φυσικές πισίνες, ρηχά νερά, ακίνδυνα, κόλπους, απίστευτα μέρη και τοποθεσίες, όπου μπορούμε να προπονηθούμε ή να διοργανώσουμε events, όχι μόνο για να κερδίσουμε τουρισμό αλλά και για να προάγουμε το άθλημα. Είμαστε η μόνη χώρα στην οποία θα χαιρόταν ο καθένας να κολυμπήσει. Αν κάποιος είχε να επιλέξει ανάμεσα σε έναν αγώνα που γίνεται στο Λονδίνο και σε έναν στην Ελλάδα, δεν νομίζω πως θα πήγαινε στο Λονδίνο. Συμμετείχα μια φορά σε έναν αγώνα σε ένα λονδρέζικο κανάλι, κι έχω να πω πως αντιμετώπισα μία μουντίλα, έναν καιρό… Όχι, συγνώμη, έχω στην Ελλάδα απίστευτα μέρη για να κολυμπήσω.
Ομαδικό στην Ανοιχτή Θάλασσα τι σημαίνει; Είστε δυο άνδρες και μία γυναίκα…
Τρέχουμε σε όποιον σχηματισμό θέλει ο προπονητής και ταυτόχρονα όπως θα αποφασίσουν οι αθλητές. Δηλαδή, μπορεί να είναι μπροστά ο άντρας, πίσω η γυναίκα και ακριβώς πίσω ο άντρας. Ουσιαστικά προσπαθούμε να πάμε όσο πιο γρήγορα γίνεται ως ομάδα. Δεν πρέπει να χαλάσει η διάταξη, να φύγουν οι δύο άντρες και να μείνει πίσω η γυναίκα. Πρέπει η γυναίκα να προσπαθήσει να ακολουθήσει τον ρυθμό του άντρα.
Δύσκολο ακούγεται…
Πολύ δύσκολο, και γι’ αυτό είμαστε πάρα πολύ καλοί. Έχουμε έναν πολύ γρήγορο άντρα, τον Σπύρο Γιαννιώτη, και δύο πολύ γρήγορες γυναίκες, τη Μαριάνα Λυμπερτά και εμένα. Με ένα γρήγορο άνδρα και δυο γρήγορες γυναίκες γινόμαστε πολύ καλοί. Γι’ αυτό και παίρνουμε πάντα υψηλές θέσεις στα ομαδικά. Πέρυσι, μάλιστα, τον Σεπτέμβριο πήραμε αργυρό στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα χωρίς τον Γιαννώτη, με τον Μάριο Καλαφάτη και τον Γρηγόρη Αρνιακό.
Έχεις αισθανθεί φόβο σε κούρσα; Και τι φοβήθηκες;
Πως δεν θα αντέξω την πίεση του αγώνα και το «ξύλο», την τριβή μεταξύ των αθλητών. Όταν βλέπεις τον αγώνα ως θεατής, νομίζεις πως δεν συμβαίνει τίποτα. Είναι σαν το πόλο, κάτω από το νερό μπορούν να συμβούν τα πάντα.
Κλωτσιές και τσιμπήματα;
Τα πάντα. Σπρωξίματα, τσιμπήματα, γροθιές, οτιδήποτε. Δεν χαρίζονται. Και ειδικά οι γυναίκες… Ακόμη και οι άνδρες έχουν παραδεχτεί πως οι γυναίκες είναι πιο σκληρές στον αγώνα, οι άνδρες έχουν και λίγοfairplay, οι γυναίκες όχι.
Η καλύτερη, στα 17 μου. Συμμετείχα σε έναν αγώνα στην Τραπεζούντα, στους πρώτους Αγώνες της Μαύρης Θάλασσας, και είχα πει ότι θα είναι ο τελευταίος μου, γιατί την επόμενη χρονιά θα έδινα Πανελλήνιες. Είχα πάρει και καινούργιο μαγιό… Στο ξενοδοχείο είμαστε όλοι σε χαλαρό mood. Στους αγώνες κατεβάζω τον χρόνο μου 20 δευτερόλεπτα, κάνω πανελλήνιο ρεκόρ και στα 400 και στα 800 ελεύθερο, πιάνω το όριο για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες τι σημαίνουν για σένα;
Είναι η απόλυτη ιδέα, η μεγάλη ιδέα, απωθημένο και στόχος. Εύχομαι να λάβω μέρος το 2016.
Ρίο ντε Τζανέιρο. Εκεί τα ρεύματα πάντως είναι πολύ δυνατά.
Τόσο καλύτερα για μένα. Είμαι πολύ καλύτερη στις άγριες συνθήκες. Ίσως να πεισμώνω περισσότερο. Σε κύμα, σε ρεύματα, σε κρύο νερό, μου βγαίνει φυσικά. Είναι σαν να αποκτά ένα επιπλέον ενδιαφέρον ο αγώνας. Και δίνω το 120%.
Μπορώ να σε αποκαλέσω «άγρια Κέλλυ» δηλαδή;
Ίσως, πολλοί μου το λένε είναι η αλήθεια...
Η συνέντευξη της Κέλλυς Αραούζου φιλοξενείται στο SOUL #73
15°
