Όλοι πηγαίνουν στον Τόνι Σφήνος με ρετρο-μανία που εξηγείται κοινωνιολογικά («μα ήταν όνειρο ΤΟΤΕ»). Κι αυτός σαν σύγχρονος Τζον Τίκης/Γιώργος Κοινούσης/εκείνος από την οικογένεια Πάρτριτζ, τους κρατάει ενθουσιασμένους – τους όλους, ποιους άλλους.
Μετά το Σάββατο που πήγα στο μυθικό Τόνι Σφήνος (στο «Κοο-κοο»), ανακάλυψα ανάμεσα σε γνωστούς καμιά τριανταριά κρυφούς φαν: πενηντάρηδες που πηγαίνουν ΚΑΘΕ Σάββατο από νοσταλγία για τα νιάτα τους (όοοοονειρα/πουλιά μου ταξιδιάααααρικα) και εικοσάρηδες που στήνονται στην ουρά απ’ έξω επειδή έχει πλάκα. Έχει όντως πλάκα: σίγουρα έχει χιλιο-εξηγηθεί το φαινόμενο Τόνι Σφήνος, σίγουρα μίλησαν οι κοινωνιολόγοι ή τα μέντιουμ γι’ αυτόν, και πώς μια κοινωνία που αισθάνεται να φουντάρει πιάνεται απ’ τα μαλλιά (μακριά, ευτυχώς) προηγούμενων γενιών και λοιπά... πως οι Socrates, Idols, Πελόμα Μποκιού, Νοστράδαμος, Poll έρχονται ξανά στη μόδα με τα τραγούδια τους μαζί με τα Σίξτις και Σέβεντις, επειδή βρίσκουν κενό στην κουλτούρα ή πρόσφορο έδαφος ή χώρο, έστω...
Αλλά το θέμα δεν είναι τα παλιά ελληνικά συγκροτήματα (άσχετα έτσι κι αλλιώς με το θέμα, που προς στιγμήν μου διαφεύγει... πού ήμασταν; Α, μάλιστα...), το θέμα είναι το σόου. Κι ο Τόνι Σφήνος κάνει σούπερ σόου, με την απαραίτητη τραβεστί να τραγουδάει τραγούδια που δεν πρόλαβαν να παλιώσουν, την απαραίτητη τραγουδίστρια να συμπληρώνει αγγλικά ή ελληνικά χιτ, σούπερ όλοι, με φωνάρες και κορμάρες και ελληνοαμερικάνικο κέφι που είναι σαν να βγήκε από ελληνική ταινία με τον Σωτήρη Τζεβελέκο να χορεύει τουίστ.
Ο ίδιος ο Τόνι Σφήνος... το παιδί από τα Καλάβρυτα που πήγε στα Στέιτς και «τα κατάφερε» στις σόου μπίζνες... είναι, τι να πω; Στο είδος του κορυφαίος: τους έχω δει τους Socrates, Πελόμα, Poll, Idols στην εποχή τους live, και άλλους (σε διαφορετικό τόνο: Σπυριδούλα, Τερμίτες, Απροσάρμοστους, Last Drive κ.λπ.) και κατά κάποιον περίεργο τρόπο ο Τόνι ξεσηκώνει με δικό του τρόπο στοιχεία από όλους. Κανένας, δηλαδή, στα Σέβεντις δεν έλεγε «είμαστε κιτς», απλώς αν ήσουν στην ΚΝΕ ή στον Ρήγα Φεραίο και είχες αφίσα τους Βλάση/Τουρνά/Γλέζου στο δωμάτιό σου, το έκανες λίγο γαργάρα μη σε πάρουνε πρέφα οι σύντροφοι και σε καταρρακώσουν στην επόμενη συντονιστική. Πήγαινες στις συναυλίες στη ζούλα, σε διπλανές πόλεις – μιλάμε για την ελληνική επαρχία της δεκαετίας του ’70. Ήξερες απ’ έξω τα τραγούδια, είχες και καμπάνα παντελόνι. Οι μεγαλύτεροι άφηναν τα μαλλιά τους αφάνα και αγόραζαν σατέν γιλεκάκια. Πρότυπο ήταν ο Φρανκ Ζάπα... αλλά και ο Τζον Τραβόλτα. Το ένα πρότυπο έμπαινε λάου-λάου μέσα στο άλλο, χωρούσε-δεν χωρούσε.
Ο Τόνι λοιπόν είναι σαν να τα ξέρει όλα αυτά και να τα ενσωματώνει στο σόου του, που έχει κέφι, ζωντάνια και γέλιο: όταν αυτοσυστήνονται στη σκηνή ένας-ένας οι μουσικοί της μπάντας, με ξώπλατα φανελάκια που γράφουν απάνω playmates και με στιλ «ας γίνουμε ρόμπες», γελάς μέχρι δακρύων. Κι ας είσαι στριμωγμένος ανάμεσα σε εκατόν πενήντα πιτσιρικάδες που ιδρώνουν απάνω σου ακατάπαυστα. Οι μουσικοί θα ήταν «όλα τα λεφτά», αν δεν ήταν στη μέση κι ο Τόνι, κι οι τραγουδίστριες/τραγουδιστές, το ενδυματολογικό (Σεβεντίλα), οι περούκες, τα γυαλιά-τελεβιζιόν, το ρεπερτόριο, τα πάντα...
Γίνεται της μουρλής κάθε Σάββατο στο «Κοο-κοο», πρέπει να πας νωρίς για να πιάσεις ένα εκατοστό χώρου να πατάς (στις μύτες). Ή να κλείσεις τραπέζι στα πλάγια, με κάμποσα λεφτά παραπάνω από τα 12 ευρώ της εισόδου-με-ποτό. Αλλά περνάς ωραία. Και... το λες στους φίλους/γνωστούς μετά, και σου λένε «μα κάνεις πλάκα, πηγαίνω κάθε Σάββατο με τρέλα!», και λες «για φαντάσου». Θα συμπλήρωνες μέσα σου «μεγάλοι άνθρωποι», αλλά ας μη γίνεσαι ξινός.
Το «Όνειρα» ήταν σουξέ του Τέρη Χρυσού – διασκευή του «L’ ete indien», του Joe Dassin. Θυμάμαι την πρώτη φορά που έγινε χαμός μ’ αυτό... όπως θυμάμαι να γίνεται χαμός άλλου τύπου σε συναυλία του Παύλου Σιδηρόπουλου, χειμώνα του 1989, με το «Άντε και καλή τύχη μάγκες» («Ληστέψανε μια τράπεζα»). Που το λένε τέλεια σε σύγχρονο χαμό τα Μεθυσμένα Ξωτικά. Ούτε ο Σιδηρόπουλος ούτε τα Ξωτικά θα ήθελαν να βρίσκονται στην ίδια παράγραφο με τον Τέρη, ίσως ούτε με τον Τόνι, έτυχε να πέσουν αντάμα και δεν θα επαναληφθεί. Αλλά μια και ξεφύγαμε: στη Θεσσαλονίκη γίνεται χαμός με το ρεμπετικο-λαϊκό σουξέ των Adam Aman «Τα ένσημα», που το λένε στο ρεμπετάδικο «Κάπως έτσι» κι από κάτω χτυπιούνται οι όμορφες, πιθανώς και οι άσχημες. Ο Τόνι ανεβοκατεβαίνει Θεσσαλονίκη κι όλο και κάπου θα τον πετύχετε, με ουρές κόσμου απ’ έξω και glitter από μέσα. Δηλαδή από τη μία τα «Όνειρα» και ο «Τζε-Τζε-Τζέγκις Χαν», από την άλλη τα «Ένσημα»… είναι απίστευτο πόσα πράγματα χωράνε στις ελληνικές σόου μπίζνες. Και πόσο πιο νόστιμη γίνεται η (ήδη απονενοημένη) ζωή μας με την πολυσυλλεκτικότητα της ελληνικής μουσικής σκηνής.
...Όπως έχει πει και κάποιος σοφός, «διάλειμμα έχει η ρουτίνα/ παίξε ν’ αρχίσει η μουσική»*. Κι αυτό άσχετο, λέτε; Καθόλου, γιατί κάνει για φινάλε…
• Koo-koo club, Ιάκχου 17, Γκάζι, 210 3450930
• Κάπως έτσι, Μακεδονίας 105, Θεσσαλονίκη, 6944929387
21°
