Πριν προλάβει κανείς να πει «μα τι ζενιάλ τίτλος! Τι πρωτοτυπία!» κ.λπ., ας σκεφτεί (κανείς) ότι πρόκειται για άλλο ένα περίεργο φθινόπωρο. Που μοιάζει με καλοκαίρι χωρίς να είναι και που ξαφνικά είναι χειμώνας. Ενώ δεν ήτανε, εννοώ.
Πριν προλάβει κανείς να πει «μα τι ζενιάλ τίτλος! Τι πρωτοτυπία!» κ.λπ., ας σκεφτεί (κανείς) ότι πρόκειται για άλλο ένα περίεργο φθινόπωρο. Που μοιάζει με καλοκαίρι χωρίς να είναι και που ξαφνικά είναι χειμώνας. Ενώ δεν ήτανε, εννοώ.
Περνάμε διάφορες φάσεις βαθιάς απογοήτευσης (στη ζωή. Όχι, παίζουμε). Οι κυριότερες δύο είναι 1) «δεν θα (ξανα)πηδήξω ποτέ» και 2) «δεν θα βγάλω ποτέ λεφτά». Το (1) μας χτυπάει κυρίως στην εφηβεία, η οποία κρατάει καμιά σαρανταριά χρόνια άρα είναι μόνιμη σχεδόν κατάσταση. Σε εποχές νταουνιάσματος, χωρισμών, γενικότερου απαρτεμάν, το (1) διατρέχει τους συλλογισμούς μας σαν εσωτερική mantra που επαναλαμβάνεται με εκνευριστική συνέπεια. Μαθαίνουμε να την αγνοούμε («μα ξεκόλλα, χρυσή μου, μόλις πήδηξα!») ή να την παραμερίζουμε («μωρέ άιντε αποκεί, δυσοίωνη!»). Κι όσο περνάει ο καιρός, επειδή όλο και κάτι μας κάθεται… η mantra ακούγεται σαν ψίθυρος στο εσωτερικό μας χάος – από τα 50 και μετά δεν μας πολυκόφτει κιόλας, με την έννοια ότι χρόοονια μάς τα ζαλίζει και εδώ που φτάσαμε είναι οκέι αν δεν ξαναπηδήξουμε, που λέει ο λόγος.
Το (2) προκύπτει πιο αργά, λίγο προς το τέλος της εφηβείας, δηλαδή κάπου μετά τα 50-60. Αν ξεπεταγότανε πότε-πότε στο μεταξύ δεν του δίναμε τόση σημασία επειδή το (1) έκανε περισσότερο θόρυβο. Δηλαδή σκεφτείτε τον ανταγωνισμό στα 25 σας: «δεν θα βγάλω ποτέ λεφτά, ε; Ντάξει όμως. Κάνω πράγματα με νόημα. Κυρίως ανακύκλωση, και έχω τόσα πρότζεκτς στα σκαριά. Και τόσα χρόνια μπροστά μου. Τι λέγαμε/πηδούσαμε/πίναμε;». Αντίστοιχα, στην ίδια ηλικία: «Τιιιιιι; Δεν θα ξαναπηδήξω ποτέεεεε; Είσαι στα καλά σου; Ποιος είσαι στο φινάλε για να λες τέτοια; Γιατί με φρουμάζεις μέσα στη νύχτα; Ξέρεις πόσοι/ες με θέλουνε εμένα που με βλέπεις;» και πάει λέγοντας. Άλλη η βαρύτητα του (1) δηλαδή, και άλλη του (2).
Το δράμα είναι όταν συμπίπτουν το (1) με το (2), όταν έρχεται με άλλα λόγια η στιγμή που υποψιάζεσαι με μια ανατριχίλα ότι δεν θα ξαναπηδήξεις και, σαν να μην έφτανε αυτό, δεν θα βγάλεις και λεφτά. Το ότι είναι φθινόπωρο δεν έχει καμία σχέση, απολύτως όμως. Ο καιρός είναι μια δικαιολογία – είτε βρέχει είτε έχει ζέστη, είτε συννεφιά είτε λιακάδα, είσαι χαλασμένος. Το ένα το λες καταθλιπτικό, το άλλο άρρωστο, το τρίτο κουφόβραση – με τίποτα δεν είσαι ευχαριστημένος. Και η φωνή μέσα σου ψιθυρίζει ανατριχιαστικά «δεεεεν θα βγάααααλεις ποτέεεεε λεεεεφτάααα». (Το «δεν-θα-ξαναπηδήξεις» το λέει στακάτα, όπως μάμπο, γιατί δεν είναι στα καλά της: φωνή είναι, ό,τι γουστάρει κάνει).
Αααααχ. Με αυτές τις ευχάριστες σκέψεις…παίρνεις τους δρόμους για να αλλάξεις και διάθεση εδώ που τα λέμε. Πήγαμε στο πολύ καινούργιο και όμορφο “Palacio” στην πλατεία Μαβίλη όσο ακόμα είχε ανοιχτές τις τζαμόπορτες, και φάγαμε ωραία σνακς με ωραία ποτά. Το “Palacio” είναι ανοιχτό όλη μέρα, σερβίρει από καφέδες και σάντουιτς μέχρι κοκτέιλ και φαγητά, είναι φιλικό, οι τιμές του παραείναι λογικές κι έχει περατζάδα συνέχεια. Είναι επίσης τεράστιο – θα έπρεπε να «προσφέρεται για συνεστιάσεις», μοντέρνου τύπου έστω. Κάνει λίγο Νέα Υόρκη ως προς το στιλ, αλλά με ελληνική (παρεΐστικη) διάθεση. Υπάρχει κι άλλο καφέ-μπαρ-ρεστοράν που θυμίζει Νέα Υόρκη, τώρα που το σκέφτομαι – το “Big Apple” στο Κολωνάκι. Του οποίου η διακόσμηση είναι εντελώς νεοϋορκέζικη, όπως και τα σνακς: σε κάνουν να περιμένεις ότι βάλανε ολόκληρη κατηγορία Kosher. Όχι ότι έχουν καμία σχέση το “Palacio” με το Big Apple. Αν εξαιρέσεις τη Νέα Υόρκη δηλαδή, το μεν είναι «της Μαβίλη», το δε «του Κολωνακίου». Απλώς αμφότερα είναι όμορφα. Ουφ πια.
Επίσης αυτή την εβδομάδα έμαθα ότι μια φίλη που χρόνια τώρα φτιάχνει κοσμήματα, τα πουλάει στο ίντερνετ (ericosmicgirl.etsy.com) σε πολύ καλές τιμές (€ 20-80). Όλα είναι χειροποίητα, μοναδικά, με σπάνιες πέτρες και παράξενα δεσίματα, με καλλιτεχνία και φαντασία… Η Έρη Λευτεριώτη, που τα φιλοτεχνεί, ψάχνει όλο τον κόσμο για χάντρες, πέτρες, αλυσίδες και γενικά για στοιχεία που μετά τα δένει σε αστεία ή απλώς νόστιμα κοσμήματα. Ναι μεν είναι φίλη, δηλαδή, αλλά δεν είναι και ΤΟΣΟ φίλη – αν τα μπιζού της ήταν σάχλες δεν θα σας έλεγα να τα τσεκάρετε (για όνομα).
Αυτάαααα. Οι μέρες είναι όντως φθινοπωρινές μ’ έναν κουλό τρόπο, όπως συνηθίζεται το φθινόπωρο. Δεν είσαι ούτε εδώ ούτε πουθενά. Ίσως να μη βγάλεις ποτέ λεφτά, πράγματι. Ίσως να μη γίνεις ποτέ εκατομμυριούχος, ούτε καν άνετος, είναι αλήθεια. Αλλά μην ακούς κανέναν ότι δεν θα ξαναπηδήξεις – σε περιμένει ο έρωτας (ας πούμε) στην άλλη γωνία, θα σου βρίσκονται πάντοτε τυχερά μέχρι να τινάξεις τα πέταλα, και κάπως δεν θα σε χαλάει τότε που θα ’σαι άφραγκος. Γιατί θα ’σαι τακτοποιημένος από άλλες, σημαντικότερες απόψεις…
17°
