Λένε πως κάθε φορά που ένας κακός συλλαμβάνεται, το κενό αναπληρώνεται αμέσως. Υπακούοντας στους όρους της δυσερμήνευτης εντροπίας τους, οι κοινωνίες μας λειτουργούν σαν να χρειάζονται το έγκλημα, σαν να το εγκυμονούν διαρκώς.
Κανείς μας άλλωστε δεν φαντάζεται ότι με την παραδειγματική τιμωρία του τέως δημάρχου Θεσσαλονίκης, οι περιπτώσεις διεφθαρμένης τοπικής αυτοδιοίκησης παύουν οριστικά –απλώς είναι τέτοια η τεράστια κλίμακα του σκανδάλου, που το αναδεικνύει σε κάτι μοναδικό στα χρονικά.
Στην περίπτωση ωστόσο της εκκωφαντικής καταδίκης του Παπαγεωργόπουλου και των συνεργατών του, πλήττεται και ένα σύστημα αξιών υπερδεκαετούς πνοής, το οποίο κακοφόρμισε τη Θεσσαλονίκη με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Τιμωρείται η πτωχαλαζονεία, ο βοναπάρτειος στόμφος, ο επαρχιώτικος μεγαλοϊδεατισμός.
Και ενώ μια πλευρά μας, πολύ θα ήθελε όλα αυτά τα «μηδενικής ανοχής» αποτελέσματα να τα προσμετρήσει στα νέα ήθη και την ανανεωτική πολιτική της κυβέρνησης Σαμαρά, δυστυχώς υπάρχουν τα ντοκουμέντα του YouTube. Θα ακούσουμε διάφορα βαρύγδουπα στις τηλεοράσεις απόψε. Ας ελπίσουμε για μεταξύ κομματανθρώπων ειλικρίνεια, τουλάχιστον.
12°
