Στη συγχρονισμένη επίθεσή τους ενάντια στη συμβατική κωμωδία, την κοινωνική αβρότητα και την τυραννία της λογικής οι αδερφοί Μαρξ ήταν ανίκητοι. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους -ζωγραφιστό μουστάκι, φρύδια σαν κάμπιες, πανταχού παρών πούρο για τον Γκρούτσο, τσαλακωμένο κασκέτο και σγουρή περούκα για τον Χάρπο και τυρολέζικο καπέλο για τον Τσίκο- παραμένουν τόσο αναγνωρίσιμα ως τις μέρες μας όσο και τα αγέραστα φιλμ τους.
Οι αδερφοί Μαρξ επέπλευσαν για μεγάλο διάστημα στα απόνερα της νεοϋορκέζικης κωμικής σκηνής, προτού κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση στο Μπρόντγουεϊ και υπογράψουν συμβόλαιο με την Πάραμαουντ. Οι περσόνες τους υπήρξαν ανεπανάληπτες. Και, στην ουσία, δεν διέφεραν ιδιαίτερα από τους ρόλους των Μαρξ στην καθημερινή ζωή. Ο Γκρούτσο πολυλογάς αναρχικός γυρολόγος. Ο Χάρπο έκφυλος μουγκός με έφεση στην κλεπτομανία. Ο Τσίκο ανυπόληπτος Ιταλός τζογαδόρος. Ο Ζέπο το καλό παιδί που απάλυνε με την παρουσία του την υστερία που προκαλούσαν τα αδέρφια του.
Από τη δεκαετία του ’20 μέχρι τις αρχές του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου οι αδερφοί Μαρξ δυνάστευσαν το Χόλιγουντ με μία ομοβροντία από φιλμ που σάρωσαν το box office και έμειναν κλασικά. Η πρόζα τους έμοιαζε με ασκί γεμάτο ξόρκια. Λογοπαίγνια, οπτικά τρικ, προσβολές, ταχυδακτυλουργικά. Στην καμπή της καριέρας τους τα σενάρια άρχισαν να χάνουν τη σπιρτάδα τους, οι σχέσεις των αδερφών με τα στούντιο έγιναν όλο και πιο πικρές και οι ίδιοι γηραιότεροι. Το «Go West» του 1940 ήταν απογοητευτικό, αλλά το «The Big Store» ένα παθιασμένο κύκνειο άσμα.
Παρόλο που ο Τσίκο και ο Χάρπο έκαναν περιστασιακές εμφανίσεις, αυτός που παρέμεινε στο επίκεντρο της δημοσιότητας ήταν ο Γκρούτσο, που πέτυχε να δημιουργήσει μια ραδιοφωνική και τηλεοπτική καριέρα αντάξια της κινηματογραφικής του παρουσίας. Κυρίως, όμως, ασυμβίβαστη, βασισμένη στο προβοκατόρικο χιούμορ του θρυλικού performer. Και, όταν ένας υπουργός προσπάθησε να τον ευχαριστήσει για όλη τη χαρά που είχε προσφέρει στον κόσμο, ο Γκρούτσο ανταπέδωσε ευχαριστώντας τον για όλη τη χαρά που εκείνος του είχε στερήσει.
17°
