Μερικές φορές μπουρδουκλώνεσαι ανάμεσα σ’ αυτό που υποθέτεις ότι είναι σωστό και σ’ αυτό που είναι ντιπ λάθος. Συνήθως το σωστό είναι φάτσα φόρα, αλλά δεν το βλέπεις επειδή είσαι μπουρδουκλωμένος. Και πέφτεις κιόλας, σα να μην έφτανε που έκανες το λάθος πράμα.
Ίσως επειδή υποψιάζονται ότι θα χαλάσει ο καιρός, οι ζητιάνοι της Αθήνας λυσσάνε τελευταία στα πεζοδρόμια – το ψιλό σου, σου εξηγούνε κλαίγοντας, είναι που κάνει τη διαφορά ανάμεσα στη ζωή και τη μαύρη πείνα. Αποκλείεται να μην έχεις ένα πενηνταράκι ξέμπαρκο στην τσέπη σου, κι αποκλείεται να σου είναι τόσο απαραίτητο όσο σ’ αυτούς. Που έχουνε ορφανά παιδάκια, άρρωστες μανούλες, συγγενείς στα νοσοκομεία και γενικά ακούγονται σαν Ρωσίδες στριπτιτζούδες αλλά δεν είναι. Η ζωή τούς έριξε στο πεζοδρόμιο (όπως Γεωργιανές ελαφρων-ηθων-ούδες). Χρειάζονται τη βοήθειά σου για να ορθοποδήσουν (όπως Ουκρανές πεζοδρομιατζούδες). Είναι καημένοι/ες, που η ζωή τους/τις αδίκησε (όπως, εεεμμμ, πολύς κόσμος). Βαραίνεις απ’ τις ενοχές, που πηγαίνεις σ’ ένα καλό εστιατόριο να χλαπακιάσεις. Είσαι ένα βήμα πριν την anorexia nervosa, όταν λες «πώς να φάω όταν ο ζητιάνος απέξω πεινάει;» και ο ζητιάνος ανήκει σε ντικενσιανικό δίκτυο που στοιχειώνει όλες τις γωνίες και βγάζει ένα σκασμό λεφτά με το ντίρι-ντίρι. Στο εξηγούν οι λογικοί φίλοι σου ότι τζάμπα ιδρώνεις. Μερικοί σου απαγορεύουν να δίνεις πενηνταράκι στους ζητιάνους («θα τα πάρει ο νταβατζής τους!»), γιατί πρόκειται για λάθος που διαιωνίζει το πρόβλημα.
Μια μέρα συνειδητοποιείς ότι αν ξεμείνεις και δώσεις εικοσάλεπτο στο ζητιάνο της γειτονιάς σου, παίρνει ανάποδες. Παρεξηγιέται. Σε κοιτάζει με περιφρόνηση, λες κι είναι μετρ σε ακριβό εστιατόριο στο οποίο άφησες ασήμαντο πουρμπουάρ: το βλέμμα του καταφέρνει να δείξει ταυτόχρονα σιχασιά, κατανόηση (που είσαι μπατίρης), ειρωνεία (τσς!) και ανωτερότητα (πλέμπα)… Όλα αυτά επειδή έτυχε να μην έχω ψιλό της προκοπής για ζητιάνο περιωπής τη βραδιά που πήγα καλεσμένη στο περιβόητο Matsuhisa Athens, το πολυτελές και λοιπά εστιατόριο με την επίσης περιβόητη κουζίνα του γιαπωνέζικου Nobu, στο ξενοδοχείο Astir Palace. Δηλαδή στο Matsuhisa τρως όλα όσα θα έτρωγες αν ήσουν στο Nobu στο Λονδίνο, πιθανώς και στη Νέα Υόρκη, αλλά βρίσκεσαι στο Matsuhisa (ψοφάω γι’ αυτή τη λέξη!) στην Αθήνα. Για το οποίο έχεις διαβάσει πολλές κριτικές και ξέρεις ότι εκεί πάνε να τσιμπήσουν το κάτι-τις τους οι πλούσιοι και διάσημοι της πόλης. Κι έχει υπέροχο όνομα που προσφέρεται για προ-εφηβικές σάχλες (Ματσου-κίτσα Δήμητρα, Ματσου-τσίσα μου, Μασούσα-τσίσα, Μαπουτσίτσα, τάχαμου ότι δεν καταλαβαίνεις πώς προφέρεται).
Το φαγητό είναι άψογο, ειδικά αν κόβεσαι για γιαπωνέζικο. Αν δεν κόβεσαι για γιαπωνέζικο, είναι μία ή άλλη, είτε τρως εδώ είτε στον Γιαπωνέζο της γειτονιάς σου, που λέει ο λόγος. Αλλά για σουσι-μανείς… είναι ωραία όλα, από τα σούσι μέχρι τα nori, makita rolls, fish rolls και τα λοιπά. Εδώ δυστυχώς εξαντλείται το ρεπερτόριό μου σε γιαπωνέζικες λέξεις, απλώς όλα τα πιάτα είναι τέλεια, ίδια με αυτά του Nobu, εξαιρετικής ποιότητας και γεύσης. Και…σέρβις καλό, περιβάλλον πολυτελές, ατμόσφαιρα πολιτισμένη… Και δίπλα σου μπορεί να τρώει ο Χατζηνικολάου ή ο άλλος, που δεν θυμάμαι πώς λέγεται, με τα γυαλιά. Ή η Ελένη Κόκκαλη. Ή πολλές μοντέλες που μένουν Γλυφάδα και τις μπερδεύεις επειδή είναι ψηλές (βλέπεις μέχρι τον αφαλό τους. Δε θα ξελαιμιαστείς κι όλας). Και… όταν έρχεται ο λογαριασμός αυτός που πληρώνει ανοίγει διακριτικά τη γραβάτα του, και… αν δεν είχε υπολογίσει σωστά, κρεμιέται με τη γραβάτα του από τον πολυέλαιο. Και… μετά βγαίνετε όλοι στον καθαρό αέρα κι ανάβετε τσιγάρο. Και… ήταν υπέροχα. Δε θα τον κλάψετε το μακαρίτη. Ένα λάθος πλήρωσε.
Όχι, εκτός πλάκας – δεν είναι τόσο ακριβό, βγαίνει κανένα 100στάρικο το άτομο χωρίς κρασί, κανένα 200άρικο με κρασί (ιιι...). Είναι οκέι για ακριβό και καλό εστιατόριο. Δηλαδή, όπου και να πας στην κατηγορία «πολυτέλεια-και-ποιότητα», κάπου εκεί τα υπολογίζεις. Κι αν δεν είσαι ψηλή μοντέλα, στο φινάλε δεν πηγαίνεις κάθε μέρα σε χάι εστιατόρια. Πηγαίνεις στη χάση και στη φέξη. Είναι καμιά δεκαριά τέτοια μαγαζιά στην Αθήνα, στα οποία συχνάζεις κυρίως αν είσαι κληρονόμος που βγάζεις όξω ψηλές μοντέλες. Ή αν είσαι πετυχημένος επιχειρηματίας (βλέπε: κληρονόμος με ψηλές μοντέλες). Δεν πηγαίνεις γιατί πέφτεις ανάσκελα για ωμό κολιό. Πας για την ατμόσφαιρα, την πολυτέλεια, το περιβάλλον, και επειδή σε κάλεσαν κι είναι ντροπή.
Το κακό είναι ότι μετά το Matsuhisa δεν μπορώ να προτείνω μια καφετέρια στην Κυψέλη ή ένα μπαρ στους Αμπελόκηπους. Όχι επειδή την ψώνισα και τρώω έκτοτε μόνο Mitsubishi. Αλλά επειδή έχω ενοχές για το πενηνταράκι (πενηντόλεπτο! Το ξέρω!), αυτό που θα έδινα στο ζητιάνο στον οποίο έδωσα 20λεπτο και στράβωσε. Από ζητιανίστικο ένστικτο, έριξε μια ματιά στο νόμισμα και κάγχασε. Τώρα τον αποφεύγω γιατί με κοιτάζει με βλέμμα «ξέρω τι έκανες εκείνο το βράδυ» και στο τσακ είμαι να του χώσω πενηντάρικο, ή ακόμα-ακόμα και μια ανάποδη... που θα είναι μεγαλύτερο λάθος από το πενηνταράκι, εννοείται.
15°
