Τη βραδιά που πήγαμε στο «Ps Pecora» είχε μόλις ανοίξει, ακόμα δοκίμαζε το μενού, ακόμα δεν υπήρχε πινακίδα απ' έξω. Αλλά ήταν «Pecora» κανονικό, με υστερόγραφο (Ps) ή άνευ: όμορφο, διαφορετικό, εστέτ και φιλικό ταυτόχρονα, έτοιμο να γίνει στέκι όπως ήταν και το αρχικό «Pecora» για κάμποσα χρόνια. Και πάλι πίσω από το στέκι είναι η Τζένη Χρονοπούλου, που όσο να' ναι έχει κάνει μερικά χιλιόμετρα στα μαγαζιά της Αθήνας, πάντα με σούπερ αποτελέσματα − ήταν στο «Balthazar» π.χ. και είχε το αρχικό «Pecora» στη Σεβαστουπόλεως. Ξέρει από στέκια, από μπαρ-ρεστοράν, πώς λειτουργεί το lounge bar-με-φαγητό, αυτόν τον μαγικό συνδυασμό που σε βγάζει από το σπίτι έστω και για «ένα ποτό»... που δεν είναι ποτέ μόνον ένα.
Ο χώρος είναι αυτό που λέμε «μετα-βιομηχανικός», δηλαδή μεγάλος και αεράτος αλλά καθόλου κρύος, με τεράστιο τραπέζι μπαίνοντας δεξιά και ωραία μπάρα στα αριστερά. Ό,τι φάγαμε ήταν υπέροχο: σολομός με μια καραμελέ σάλτσα, spring rolls με μανιτάρια, κοτόπουλο με ψητά λαχανικά, συκώτι ψημένο τέλεια... Όλα αυτά δοκιμαστικά, μιας και δεν είχε καταλήξει ακόμα η Τζένη στο τι ακριβώς θα σερβίρει εκτός από το γενικό θέμα «πιάτα που γέρνουν προς Ιταλία», κάμποσα finger food, κοκτέιλ, αρωματικά κρασιά και οικειότητα, ή μάλλον την αίσθηση ότι είσαι στο σωστό μέρος. Μάλιστα επειδή η αίσθηση κρατάει όλη νύχτα, είσαι στο απόλυτα σωστό μέρος και δεν θέλεις να ξεκουνήσεις με τίποτα.
Η ατμόσφαιρα είναι όπως αυτή που θυμάστε, αν είχατε πάει έστω και μια φορά στο παλιό «Pecora» − αν και δεν πρέπει να κρίνεις ένα μαγαζί με μία επίσκεψη μόνον, ειδικά ένα μαγαζί-στέκι όπως το «Ps Pecora», παλιό και νέο. Κάθε βράδυ παίζει μουσική άλλος/η διάσημος/η dj (Τρίτες η Άννα Αναστασίου, Τετάρτες η Μαρία Πανοσιάν, Πέμπτη και Σάββατο μεσημέρι η Claudia Matola, Παρασκευή ο Γιάννης Στανάκης, Σάββατο ο Παντελής Στασινός). Ήταν περίεργο πάντως, περίμενα να δω τον Αχιλλέα Χαρίτο σε ένα από τα πίσω τραπεζάκια, όπως τον έβλεπα στο παλιό Pecora, αλλά δεν ήταν εκεί (θα πήγε σίγουρα ένα-δυο βράδια μετά). Περίμενα δηλαδή με έναν παιδικό τρόπο να μην έχει αλλάξει κάτι στην ουσία του Ps Pecora, βέβαια έχει αλλάξει το Σύμπαν αλλά η Τζένη είναι αυτή που ήταν πάντα «από πίσω» και το νέο της στέκι είναι πολύ κοντά σε αυτό που θυμάμαι τελικά.
Αυτό, το βράδυ. Απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας πέρασα έξω από ένα ωραίο καφέ, «Καφενείον Ευτοπία - Εκλεκτοπωλείον - πολυχώρος» έγραφε, και φιλοξενούσε έκθεση ζωγραφικής του Ηλία Παπανικολάου. Ο Ηλίας Παπανικολάου ζωγραφίζει παράθυρα, μπαλκόνια, ουρανούς, πόρτες και θάλασσες μιας γαλήνιας ηλιόλουστης Ελλάδας που κάθεται πάνω στο Αιγαίο − ένα περίεργο πράγμα, είναι λες κι όλοι οι πίνακες έχουν φιλοτεχνηθεί Ιούνιο μήνα, αρχές καλοκαιριού, με ελπίδες διακοπών και θερινών ερώτων να αιωρούνται στον αέρα...
Δεν ξέρω αν η έκθεση ταιριάζει στο καφέ ή το καφέ στην έκθεση − μοιάζουν να είναι φτιαγμένα το ένα για το άλλο. Ίσως επειδή η έκθεση έχει τίτλο «Η Ευτοπία του Ηλία Παπανικολάου», ή ο «καλός τόπος» είναι μέσα στο κεφάλι μας, εκεί που φυλάμε εικόνες από αυτήν ακριβώς την αισιόδοξη θερινή Ελλάδα που, εννοείται, ποτέ δεν πεθαίνει.
Ήπιαμε τέλειες ζεστές σοκολάτες και νιώσαμε σπίτι μας στην «Ευτοπία», που συνδυάζει με επιτυχία το all day café bar με το παραδοσιακό νησιώτικο καφενείο. Μας κέρασαν χειροποίητο κέικ και παραδοσιακά κουλουράκια μαστίχας-πορτοκαλιού. Όλα όσα σερβίρει το καφέ είναι εκλεκτά, όπως λέει κι η πινακίδα, συχνά φτιαγμένα επί τόπου και πολύ νόστιμα. Ο χώρος είναι χαλαρά ωραίος, δηλαδή φιλικός και καλόγουστος χωρίς να το παραζαλίζει. Και τα παιδιά «του μαγαζιού» συμπαθέστατα − έψαξαν τις μικρές βιοτεχνίες και τα εργαστήρια (που φτιάχνουν γλυκά, τυριά, αλλαντικά κλπ) σε όλη την Ελλάδα, για «προϊόντα που δεν έχουν τη δυνατότητα να μπούνε στη μεγάλη αγορά», κι έτσι ό,τι περιλαμβάνεται στο μενού είναι πραγματικά διαλεγμένο μετά από ψάξιμο. Μπείτε στην «Ευτοπία» για να δείτε την έκθεση και δοκιμάστε ένα πιάτο τυριών ή σάντουιτς − είναι ήρεμο μέρος με χαμηλή μουσική κι ένα είδος προ-θερινής γαλήνης που καθρεφτίζεται στη διακόσμηση αλλά και στους πίνακες του Παπανικολάου. Στην Ελλάδα είμαστε πάντα σε προ-θερινή αναστάτωση και λίγη ηρεμία καλό κάνει, όπου και όποτε την βρίσκει κανείς...
