Μία μοντέρνα ιδέα που έσκασε πριν λίγα χρόνια στην πόλη και άλλαξε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την εμπειρία της διαδρομής με ταξί. Και όχι μόνο στην Αθήνα αλλά εξαπλώθηκε και σε άλλες μεγάλες πόλεις στον κόσμο – βασικά εκεί που υπάρχει πρόβλημα χαοτικής κυκλοφορίας, εγκληματικότητας στους δρόμους κλπ. Τώρα για παράδειγμα, το Taxibeat από τα κεντρικά του γραφεία στην Αθήνα, ελέγχει την τεράστια και πολυσχιδή εφαρμογή του στη μεγαλύτερη αγορά του αυτή τη στιγμή, στη Λίμα του Περού, μία πόλη με εγκληματικότητα και εντελώς ελεύθερη αγορά (δεν υπάρχουν ταξί, παρά μόνο ελεύθεροι οδηγοί σε αυτοκίνητα χωρίς ταξίμετρο). Καταλαβαίνει κανείς ότι το Τaxibeat, εκτός από μοντέρνα εφαρμογή είναι και μία ουσιαστική παροχή υπηρεσιών. Οι τελευταίες φήμες μάλιστα, θέλουν η εφαρμογή να αγοράζεται από θυγατρική της γερμανικής Daimler (Mercedes, Smart κ.ά) αν και δεν επιβεβαιώνονται.
Αγαπητό πια στους Αθηναίους και με μεγάλο στόλο αυτοκινήτων, εμπνέει τη γρηγοράδα και τη ζωντάνια του και εκεί όπου χτυπάει η καρδιά του: Τα κεντρικά του γραφεία βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας, στο νούμερο 11 της οδού Σίνα, διαμορφωμένα με το πραγματικό, νέο-μοντέρνο στιλ μιας startup εταιρείας. Άλλωστε το «beat» στην περιοχή είναι αμείωτο, καθώς βρίσκεται ανάμεσα στη Νομική της οδού Σόλωνος και σε όλη την κινητικότητα των μπαρ της Σκουφά, και αυτό είναι το κύριο πνεύμα που κυριαρχεί στο σχεδιασμό και την ατμόσφαιρα. Τα γραφεία του Τaxibeat καταλαμβάνουν 3 ορόφους σε ένα κτίριο που, κυρίως, στέγαζε δικηγορικά γραφεία. Ο κάθε όροφος έχει τη δική του διαφορετική προσωπικότητα που, κατά κάποιο τρόπο, εκφράζει και τα τρία κεφάλαια της εταιρείας: management, IT και design.
Στην αρχή τα γραφεία καταλάμβαναν τον 2ο και τον 3ο όροφο, που σχεδιάστηκαν από την Μαρία Δόξα και την Μαρίνα Στασινοπούλου τον Φεβρουάριο-Ιούλιο του 2012. Αργότερα ακολούθησαν ο 1ος όροφος και το ισόγειο που μόλις ολοκληρώθηκαν, από τους HIBOUX Architecture. Το κτίριο εξωτερικά απέκτησε χαρακτήρα με ένα installation που κυριαρχεί στην είσοδο, ένα μεγάλο ταμπλό με μετακινούμενες ξύλινες ψηφίδες: με αυτές μπορεί κανείς, όποιος θέλει, να σχηματίσει γράμματα και φράσεις που αλλάζουν ανάλογα με τη διάθεση ή την επικαιρότητα – από Merry Christmas μέχρι ένα καλωσόρισμα σε ένα νέο συνάδελφο κ.λπ.
Στο ισόγειο βρίσκεται η υποδοχή για τα νέα μέλη και οδηγούς ταξί που ενδιαφέρονται για την εφαρμογή. Οι δύο γυάλινες επιφάνειες της γωνίας του κτιρίου γίνονται μία τεράστια βιτρίνα μεταξύ ισογείου και πρώτου ορόφου. Εκεί υπάρχει ένα «χωρίς πάτωμα» κενό στο οποίο έχει απλωθεί ένα μεγάλο, τετράγωνο, μαύρο δίχτυ σαν τραμπολίνο ή σαν αιώρα με σκόρπια μαξιλάρια που σε εκλιπαρεί να καθίσεις επάνω του.
Στην κορυφή, στον 3ο όροφο, βρίσκονται τα γραφεία των δύο από τους 3 επικεφαλής, του Νίκου Δρανδάκη και του Κωστή Σακκά (Senior Software Engineer) και οι servers της εταιρείας (από την αρχική ομάδα των 4 έχει αποχωρήσει ο Νίκος Δαμηλάκης). Στον 2ο είναι το γραφείο του Μιχάλη Σφιχτού (Head of Desing) και της υπόλοιπης ομάδας του και στον 1ο, βρίσκονται τα γραφεία όπου συμβαίνει όλη η ακατάπαυστη επικοινωνία με τα δικτυωμένα ταξί, τους πελάτες, τα αναμμένα μόνιτορ που καταγράφουν τις διαδρομές (υπάρχει ακόμα και το αποτύπωμα της πρώτης διαδρομής που έκανε το taxibeat). Ένα σιωπηλό βουητό που τρέχει σε οθόνες. Μπροστά τους το staff, νέες, έξυπνες φάτσες. Πολλά μούσια. Noserings. Μοντέρνες ιντερνετικές λέξεις. Μία συνάδελφός τους από το Περού, σε training. Ο designer, η υποδοχή. Σε ένα άλλο τραπέζι συμβαίνει μία συνέντευξη.
Στην πολύχρωμη κουζίνα με τις κατακόκκινες λεπτομέρειες, την ώρα που περνάμε, υπάρχει η κινητικότητα του πρωινού καφέ. Ξεκίνημα γύρω στις 10.30. Αλλά και το διάλειμμα για φαγητό γίνεται ομαδικά. «Προσπαθούμε να τρώμε μαζί, σαν παρέα, να μην τρώμε στα γραφεία μας. Είναι η κουλτούρα του να είμαστε όλοι μαζί» λέει η ξεναγός μας, Θάλεια Γελαδάκη, επικεφαλής στο τμήμα μάρκετινγκ.
Η διαρρύθμιση σε όλους τους ορόφους δίνει την αίσθηση από πολλές μικρές κυψέλες με γυάλινα διαχωριστικά, χώροι όπου γίνονται τα meetings ή απλώς μπορεί κανείς να καθίσει για να ξεφυλλίσει κάποιο από τα βιβλία που βρίσκονται διάσπαρτα σε όλα τα δωμάτια και στα ράφια των βιβλιοθηκών. Βλέπουμε τίτλους με urban χιούμορ και θεματική: τεύχη του Monocle, τα αποφθέγματα του Νίτσε, δίπλα σε μικρά γκάτζετς και διακοσμητικά αντικείμενα, σπαστές κούκλες-μοντέλα ζωγραφικής, φωτογραφίες πολαρόιντ από τα παιδιά της ομάδας, χρωματιστά μαξιλάρια με το λογότυπο του Τaxibeat, αστεία knickknacks κρεμασμένα στους τοίχους. Μία επιφάνεια γεμάτη με τα πρώτα tweets που είχαν ποσταριστεί από πελάτες με το tag του Τaxibeat. Σε έναν άλλο τοίχο, όλη η υδρόγειος σε ανάπτυγμα «πεταλούδα» όπου είναι σημειωμένα με κόκκινα καρφάκια οι πόλεις όπου το Taxibeat έχει παρουσία. Άλλωστε όλες οι επιφάνειες σε αυτά τα γραφεία είναι σαν boards, μπορείς να γράψεις επάνω τους με κιμωλίες και με μαρκαδόρους. Βλέπουμε καλημέρες, ευχές, υπολογισμούς, αριθμητικές πράξεις, memo, δικά τους αστεία. Όλοι οι χώροι εκπέμπουν μηνύματα μέσα από τη μίνιμαλ αισθητική τους: μία κατακόκκινη, λαμπερή ηλεκτρική κιθάρα σε ένα stand στη γωνία, το μικρό γυαλιστερό, λαχανί ρομποτάκι του Android απέναντι. Πουθενά στα γραφεία δεν υπάρχουν post-it και στοίβες χαρτιά προς ανακύκλωση. Πουθενά «γραφική ύλη». Παρά απαλές γραμμές a la Starck, χρώματα από μοντέρνα παλέτα, σημεία και λεπτομέρειες ιδανικά για φωτογραφίες Ιnstagram.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
13°
