Χάρητος, μικρό κομμάτι… Αλλά πολύ νόστιμο – το κομμάτι λοξά από τη Σπευσίππου ως την Πλουτάρχου, με μπαρ, εστιατόρια και καφέ τοίχο-τοίχο. Η Χάρητος είναι ο δρόμος που οδηγεί στο ουράνιο τόξο, από την αρχή ως το τέλος της στρωμένη με μαγαζιά κάθε είδους, το ένα πιο καλόγουστο από το άλλο… αλλά εδώ πιάνουμε τη Χάρητος ως πεζόδρομο, εκεί που ξεφεύγει από την αυστηρή Σπευσίππου και πλαγιάζει νωχελικά μέχρι τη γωνία της Πλουτάρχου: δεν το γράφω από ποιητική διάθεση ούτε επειδή έχω πάρει κάτι που δεν σας δίνω, αλλά επειδή πραγματικά πλαγιάζει το κομμάτι του δρόμου-πεζόδρομου. Τα στενά πεζοδρόμια γέρνουν ελαφρά, με μια χαλαρότητα ασυνήθιστη σε αστικό κέντρο, και το πέρασμα ανάμεσα στις σειρές πολυκατοικιών θυμίζει πασαρέλα έτσι όπως είναι στολισμένο με σκαμπό, τραπεζάκια και κόσμο, πελάτες, άτομα που ξέρεις και (κυρίως) δεν ξέρεις, τις απογευματινο-βραδινο-νυχτερινές ώρες.
Πολλές περιοχές της Αθήνας και σχεδόν όλες οι «χώρες» των νησιών έχουνε πεζόδρομους με μαγαζιά που γίνονται πέρασμα, στέκια, σταθμοί, αξιοθέατα κ.λπ. κ.λπ. Η Χάρητος έχει κάτι παραπάνω, μια κομψότητα σε αναστολή καθόλου κραυγαλέα (κανένα από τα μαγαζιά της δεν βγάζει μάτι, ούτε καν φωνάζει «είμαι μαγαζί!» Πρέπει να έρθεις μιλημένος ή να το προσέξεις από μόνος σου). Ο θερινός κινηματογράφος «Αθηναία» («από το 1979») στην αρχή του πεζόδρομου είναι παλιακός και χαριτωμένος, είτε φιλοξενεί τις στάνταρ-ρόλους Κυρίες Του Κολωνακίου είτε όχι. Ψάχνω να βρω τις σωστές λέξεις και μου έρχεται συνέχεια το «κλασικός» – η «Αθηναία» είναι ένα κλασικό θερινό σινεμά όπως τα τραγουδάει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ευωδιαστό και δροσερό τις καυτές καλοκαιρινές νύχτες. Με θυμάμαι να βγαίνω από ταινία κάποιες τέτοιες νύχτες και να πηγαίνω για ποτό απέναντι, στο «City», στο «Baila» ή τη «Μούσα». Με αθώο νεανικό βλέμμα, μια και ήμουν τσικό… αν και, όπως επισήμανε μια κολλητή όταν της το είπα, δεν είχαμε καθόλου αθώο αν και νεανικό βλέμμα, απλώς ωραιοποιώ τις αναμνήσεις, τις εξωραΐζω και τους κρεμάω καδράκια για να είναι πιο νόστιμες, λες και θα τις τσεκάρει κάποιος πιθανός αγοραστής.
Ένιγουεϊ, η «Μούσα» είναι η μόνη από τα παλιά μπαρ που μένει απτόητη – κλείνει 25 χρόνια στη ζωή της πόλης, ζει και βασιλεύει, με τα κοκτέιλ, τα ποτά, τις μουσικές και την ατμόσφαιρά της λες και δεν πέρασε μια μέρα ή μία Κρίση ή 800 (Κρίσεις) από πάνω της. Είναι διακριτικό, εστέτ μαγαζί με ωραία μπάρα, έναν μπάρμαν-καλλιτέχνη και τον Γιώργο, γνωστό με το ψευδώνυμο «Μπιούτι» από την εποχή που βασίλευε ο Βλάσης Μπονάτσος στη νύχτα των 80s-90s κι έβγαζε ονόματα σε όλο τον κόσμο. Παρασκευές και Σάββατα βάζει μουσική η Ερασμία Μάνου, η καταπληκτική κόρη της επίσης καταπληκτικής Σοφίας Βόσσου, και Τετάρτες η Γαλήνη Τσεβά που είναι σούπερ άτομο και φιλενάδα μου (δύο σε ένα).
photo 2
Τα άλλα στο μικρό αλλά χαρακτηριστικό πεζόδρομο είναι: «La Esquina», διάσημο για το brunch του, για τη σαλάτα-Τortilla με κοτόπουλο-cranberries και το Black Angus Burger. Το «La Esquina» βρίσκεται στη θέση που ήταν παλιά το «City», είναι ισπανο-μεξικάνικο-λάτιν ως προς τη μαγειρική του κι έχει δέσει με το ύφος του μικρού, λέμε, (50-60 μέτρα) πεζόδρομου. Οι τιμές είναι κανονικές ακόμα και για το πάντοτε τσιμπημένο Κολωνάκι (€15-25) και το μπέργκερ είναι πεντανόστιμο.
Πιο πέρα είναι το «Para siempre wine tapas bar», με ισπανικούς μεζέδες-τάπας (ψωμάκια με διάφορες νοστιμιές απάνω) και μεγάλη, ενημερωμένη λίστα κρασιών – δεν της ξεφεύγει Γκεβουστραμάινερ για Γκεβουστραμάινερ. Στη γωνία της Πλουτάρχου είναι το ιταλικό «Pizzeria Trattoria Capanna», από το οποίο μόνο απέξω έχω περάσει αλλά φαίνεται να ξεχειλίζει πάντα, να σφύζει από κίνηση. Ίσως οι Κολωνακιώτες να τρώνε πολλή πίτσα, ίσως να είναι καλή η πίτσα του μαγαζιού, όλα παίζουν.
photo 3
Είναι χαμηλών τόνων η Χάρητος – μια ζωή θυμάμαι να «σκέφτονται τους περίοικους» τα μπαρ, να χαμηλώνουν τη μουσική από κάποια ώρα και μετά. Γεμίζει κόσμο τα όμορφα καλοκαιρινά βράδια, αλλά μπορείς να περάσεις πάντα ή/και να βρεις κάπου να καθίσεις. Δεν είναι δηλαδή τόσο στριμωχτά που να ψάχνεις το εκατοστό σου (για να πατήσεις), ούτε τόσο δυνατά που να μην ακούς τι σκέφτεσαι.
Αν κάποτε την έβλεπα με νεανικά και όχι-αθώα μάτια, τώρα τη βλέπω με ενδιαφέρον περίπου κοινωνιολογικό: εξελίσσεται, αλλάζει όπως όλοι οι ζωντανοί δρόμοι των ζωντανών πόλεων… αλλά διατηρεί τον κλασικισμό της. Θα έγραφα «σαν την Ακρόπολη» αλλά το παίρνω πίσω για να μη φωνάζουνε τίποτε θυμωμένοι Ακροπολιστές…
13°
