Κατεβαίνω στην Αγησιλάου σχεδόν κάθε μέρα (μπορείς να το πεις δουλειά, μπορείς και όχι, ανάλογα με κέφια σου). Κι ακόμα δεν ξέρω αν το κάνω με βαριά καρδιά ή με laissez passer αδιαφορία: σαν να πλέω τον τελευταίο καιρό, κι εσείς τα ίδια;
Ξεχνάω πράγματα με σημασία και πράγματα χωρίς σημασία, καθώς η μία μέρα μπαίνει μέσα στην άλλη σαν ενδοφλέβια ή καλύτερα σαν υπόθετο: ήτανε Τρίτη που έπρεπε να είχα κάνει το Α ή Πέμπτη; Και το Β πότε θα το έκανα; (καλά, για το Γάμα δεν ρωτάω καν) Έφτασε κιόλας Παρασκευή χωρίς να προλάβω να πληρώσω το Δ; το Ε; το Ω, ήδη; Ολόκληρη η αλφαβήτα γλίστρησε μέσα από τα χέρια μου σε μια βδομάδα ή σε τέσσερις; Και πού ήμουν εγώ όταν συνέβαιναν όλα αυτά, και ποια «αυτά» εδώ που τα λέμε;
Κατεβαίνω ωστόσο στην Αγησιλάου με ένα είδος μνησικακίας, κόπηκα κάποτε σε ένα τεστ επειδή μπέρδεψα τον «Αγησίλαο» (Β΄, βασιλιάς Σπάρτης 444-361 π.Χ.) με τον «Αργησίλαο» (άσχετος, θα κοιτάξω τη Βικιπέντια άλλη ώρα). Δεν υπάρχει λόγος να κρατάς κακία σε ένα δρόμο επειδή ονομάστηκε προς τιμήν ενός βασιλιά που τον έγραψες λάθος σε κάποια τάξη σχολείου το 1821, αλλά ιδού. Ο δρόμος είναι η γνωστή Κινεζούπολη, με μαγαζιά, κλασικά, αν χρειαστείτε μπιτζάμες/παντόφλες/βερμούδες/σώβρακα/φανελάκια/μπιζού/ κοκαλάκια/πλαστικά/κάλτσες/χάντρες/τζιτζιριμίτζιρι ξέρετε πού να πάτε (στην Αγησιλάου. Φαντάσου). Στα πεζοδρόμια απλώνουν πανιά με ζαρζαβατικά που κινεζο-φέρνουν ενώ είναι ύποπτα ελληνικά – λαχανίδες π.χ., φασολάκια πλατιά, σέσκουλα (που ποτέ δεν έχω καταλάβει τι δουλειά κάνουν), σέλινα, μπρόκολα, μανιτάρια και… καβούρια τεράστια σε χαρτοκιβώτια που στάζουν. Τα μετακομίζουν σε τενεκέδες πριν πάρουν δρόμο (τα καβούρια) με τις δαγκάνες τους δεμένες (γυρεύεις) αλλά όχι αρκετά ψόφια ώστε να πάρει αέρα ο πισινός σου και να τα ζουλήξεις, ας πούμε. Σε διπλανά χαρτοκιβώτια βρίσκεις αυτά τα συσκευασμένα με σελοφάν σιμίτια, ψωμάκια, κέικ, μπισκοτάκια, κουλούρια και αμυγδαλωτο-ειδή που ή δεν τα έχω πετύχει ποτέ τους φρέσκα ή είναι έτσι από τη μάνα τους (μπαγιάτικα).
Στα μαγαζιά τους οι Κινέζοι χαζεύουν CCTV, κινέζικη τηλεόραση που κινεζο-φέρνει ενώ είναι ύποπτα τουρκο-σιριαλική, με έξτρα διαγωνισμούς γνώσεων και υπέροχα σέβεντις χρώματα και σταρ που θυμίζουν αόριστα τη Ροζίτα Σώκου. Ξέρουν ότι δεν θα ψωνίσεις: κανένας Έλληνας που μπαίνει ξέμπαρκος πια δεν ψωνίζει. Περιμένουν να πάει μία-μιάμιση άντε δύο για να φάνε μεσημεριανό, που το ετοιμάζει ο παππούς στο σπίτι και είναι (σαρπράιζ!) ρύζι. Τα καβούρια τη γλίτωσαν μέχρι αύριο, που όμως είναι σαν σήμερα, και πριν το πάρεις χαμπάρι έγινε κι όλας χτες…
Πλέω, πλέω, όχι «στον αφρό των ημερών» αλλά στον πάτο ώρες ώρες, οι εκκρεμότητες με ζώνουν από παντού σαν καβούρια και δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη παρομοίωση, αυτές είναι όλες: πλέω, ενώ οι τσουπωτές Κινέζες με εξτένσιονς, νύχια-έργα-Τέχνης και ντάκους μέχρι το γόνατο με κοιτάζουν ευγενικά αδιάφορα, ακριβώς με τον τρόπο που κοιτάζουν τους Έλληνες όταν μπαίνουν στα μαγαζιά τους. Πια.
Σκασίλα σας όλα αυτά, και άρα πλέω ή βουλιάζω πολύ που σας κόφτει, καταλαβαίνω– αλλά είναι ένα συναίσθημα περίεργο που ή το πιάνετε με τη μία ή με την καμία…
Πλέοντας ακόμα πήγα ένα βράδυ στη Δροσιά, που είναι δροσερή όντως και φημίζεται για το πεϊνιρλί της. Γιατί ένας θεός ξέρει για ποιο λόγο η Δροσιά βγάζει πεϊνιρλί κι όχι καβούρια π.χ., είναι μυστήριο. Ο παραδοσιακός «Τεχλικίδης- από το 1936» κάποτε έφτιαχνε μίνι-πεϊνιρλί για το εστιατόριο «48» (πόσο πίσω με πας τώρα!) – μάλιστα το σερβίριζαν με ακόμα πιο μίνι αυγά ορτυκιών… ο φίλος που μου το θύμισε ήταν σαν να μου έδωσε μία, εκεί που έπλεα, και να με έστειλε ντουγρού στον πάτο μαζί με τις εκκρεμότητές μου. Τις είδα από κοντά και φρύαξα: οχλαγωγία κανονική, αν ξεκινήσω να διεκπεραιώνω σήμερα θα τελειώσω σε οκτώ χρόνια, οπότε ας βγω ξανά για αέρα (και για πεϊνιρλί).
Το πεϊνιρλί λοιπόν είναι υπέροχο με καβουρμά, με σουτζούκι και με παστουρμά, αλλά ακόμα πιο υπέροχο σκέτο (τυυυυρί). Αν προλάβεις να βγάλεις το φρέσκο βούτυρο που σου βάζουν από πάνω για έξτρα περιποίηση, ακόμα καλύτερα… γενικά είναι στούκας, με πενήντα χιλιάδες θερμίδες αλλά θεο-νόστιμο, χειμωνιάτικο κι ας είναι νωρίς ακόμα για κραιπάλες. Ο «Τεχλικίδης» μοιάζει να κλείνει τη μια πτέρυγα, σαν να ήταν τεράστιος και να μαζεύεται σιγά-σιγά, η Αίθουσα Δεξιώσεων ήταν υπό κατασκευή/επισκευή. Ο κήπος είναι τέλειος, δροσερός, με άπλα, με δέντρα και με τα άπαντα του Γιώργου Νταλάρα να παίζουν διακριτικά στα ηχεία.
Λίγο πριν το σήμερα γίνει χθες όπως όλα τα σήμερα, πέρασε σαν οπτασία μπροστά από τα μάτια μου ο σατράπης της Φρυγίας Φαρνάβαζος που κάποια σχέση είχε με τον Αγησίλαο σ’ εκείνο το καταραμένο τεστ, αλλά χάθηκε στα βάθη της Ιστορίας – εκεί που ελπίζω μια μέρα να καταλήξουν και οι εκκρεμότητές μου… μαζί με τις δικές σας… άντε και με τις ξένες εκκρεμότητες, εδώ που φτάσαμε.
22°
