Αν τα δημόσια σχολεία έχουν βγάλει άτομα πυροβολημένα, μη φανταστεί κανείς ότι το ιδιωτικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει βγάλει αστέρια στο στερέωμα: το 98% των πολιτικών μας, για παράδειγμα, πέρασε από ιδιωτικά εκπαιδευτικά συστήματα και ιδού τα αποτελέσματα… ίσως εμπεδώθηκε η ανατροπή των ρητών («τα καλά κτώνται χωρίς κόποις καθόλου όμως»), με την έννοια της αποδόμησης – μαθαίνεις καλά μια τέχνη και μετά την κάνεις τραχανά. Τη διαλύεις σε μπουλόνια και παξιμάδια, της πετάς τα μάτια έξω, την κονιορτοποιείς και από τα συντρίμμια της (Τέχνης είμαστε) φτιάχνεις κάτι καινούργιο. Το οποίο είναι οκ, κι εγώ αν ήμουν πολιτικός και είχα κάνει κόσκινο τα δημόσια ταμεία, τέτοια θα έλεγα.
Πώς μου ήρθε τώρα όλο αυτό, ιδέα δεν έχω. Βρέθηκα σε παγκάκι στο Παγκράτι (με αίσθηση κενού) και σκεφτόμουν ότι παλιά οι άνθρωποι ξεχνούσαν περιοδικά στα παγκάκια κι έβρισκες διάφορα τεστ «τι προσωπικότητα έχετε», «ποιο είδος συντρόφου σας ταιριάζει» και τέτοια. Περίμενες στο παγκάκι σου με το τζάμπα περιοδικό, ευγενική προσφορά περαστικής ψυχής, κι απαντούσες τις ερωτήσεις του τεστ σύμφωνα με τις οποίες ήσουν εσωστρεφής με τάσεις εξωστρέφειας και αδυναμία να εκφραστείς μπροστά σε εχθρικά διακείμενο πλήθος που ουρλιάζει.
Χαζο-διάβαζες με τη μικρή ικανοποίηση ότι για το συγκεκριμένο περιοδικό/τεστ δεν είχες κοπιάσει, η τύχη το έριξε στο διάβα σου δείχνοντας έτσι (α) την αγάπη της και (β) την ευνοϊκή της διάθεση απέναντι σε άτομα που δεν σκοτώνονται στη δουλειά συνέχεια, για την ακρίβεια που κωλοβαράνε αυτή τη στιγμή. Και ήταν ωραία αίσθηση. Ανάλογη με το κέρασμα από αγνώστους που δεν ήθελαν απαραίτητα να σε πηδήξουν αλλά δεν θα έλεγαν και όχι, ή το λικέρ στο τέλος του φαγητού που στο έφερνε το κατάστημα μαζί με το τζάμπα γλυκό.
Όλα αυτά έχουν κοπεί μαχαίρι: κανένας δεν παρατάει περιοδικά στα παγκάκια, τα περιοδικά δεν έχουνε τεστ προσωπικότητας από αυτά που σου καίνε φλάντζα με παπαροειδή σοβαροφάνεια. Οι άνθρωποι δεν κερνάνε, ακόμα κι όταν θέλουνε να πηδήξουν, και τα εστιατόρια σπάνια προσφέρουν λικέρ μετά το γεύμα αν το γεύμα είναι οικονομικό. ΚΑΙ ΕΔΩ (αχά!) είναι η έκπληξη – βρέθηκε εστιατόριο που προσφέρει λικέρ μετά από φαγητό των 17 ευρώ!
Καλά, η σύνδεση του θεωρητικού μέρους με το πρακτικό δεν είναι η καλύτερη που έχετε διαβάσει στη ζωή σας αλλά το εστιατόριο είναι από τα καλύτερα, θα το τσεκάρετε και στις διάφορες ιντερνετικές κριτικές του και θα πάτε οπωσδήποτε: λέγεται «Μαύρο Πρόβατο», βρίσκεται στο Παγκράτι, είναι χαριτωμένο, καλόγουστο και… πολύ πολύ καλό. Το φαγητό του είναι πεντανόστιμο, σπιτικό, το ένα πιάτο καλύτερο από το επόμενο, η φάβα με κρεμμυδο-μαϊντανό σκίζει, τα σουτζουκάκια σμυρναίικα επίσης. Σέρβις τέλειο, φιλικό, οικογενειακό και γεύσεις γκουρμέ-μαμάς με τιμές που τις αντέχεις κι ας σ’ έχει κάνει η Κρίση με τα κρεμμυδάκια. Με 15-20 ευρώ τρως υπέροχα, κι ένα γλυκό σταφύλι καπάκι, ΚΑΙ λικέρ κέρασμα στο φινάλε. Ο Παγκράτης λέει ήτανε «χθόνιος θεός», του Κάτω Κόσμου, κι είχε το ναό του στο Παγκράτι πλάι στο ναό της Περσεφόνης, επίσης «χθόνιας», και της Εκάτης που δεν χρειάζεται προσδιορισμό (υποχθόνια). Στη συμβολή της Β. Κωνσταντίνου με τη Β. Γεωργίου Β΄, για την ακρίβεια, ήταν το ιερό του Παγκράτη. Στο τελευταίο τρίτο του 4ου αιώνα, δηλαδή πάνε μέρες....
Το Παγκράτι λοιπόν είναι μια περιοχή που δεν αφήνει ο κόσμος τα περιοδικά του στα παγκάκια, το εμπεδώσαμε αυτό. Παρακάτω: λογικό εστιατόριο είναι το Afamia στο οποίο τρως ωραία φατούς, ταμπουλέ, αραβο-ανατολίτικα φαγητά μαγειρεμένα πολύ σωστά (μας λένε οι αραβο-ανατολίτες γνωστοί μας). Σερβίρουν κάτι νόστιμους κεφτέδες από σιτάρι με κουκουνάρια στη γέμιση, νομίζω λέγονται «κούμπε», και ό,τι μπορεί να σκεφτεί κανείς σε τουρκο-μπαροκ-λιβανο-ισλαμ-γουατέβερ φαγητό. Τις Παρασκευές και τα Σάββατα έχουν χορό της κοιλιάς από δύο σούπερ χορεύτριες (κοιλιάς), οπότε να τους προτιμήσετε. Τιμές καλές (20-30 ευρώ ανάλογα με τις ποσότητες – οι μερίδες είναι μεγάλες πάντως και έχεις την τάση να αράζεις με τις ώρες). Τα Afamia είναι εκατομμύρια στο ίντερνετ, από resort, club, all-inclusive, μέχρι μπαράκια και κατασκευαστικές εταιρείες στην Αμερική – είναι πολύ δημοφιλές όνομα.
Αυτά, τι άλλα; Τίποτα, με τσαντίζει που έμαθα τόσα ρητά στο σχολείο και πάνε στο βρόντο. Κάνουν παρέα στον Παγκράτη και σε άλλους μουντρουχέξ θεούς που (υπο)βόσκουν σε σκοτεινές γωνιές του μυαλού μου χωρίς λόγο – άντε να τα ξεχάσεις τώρα όλα αυτά τα σαβουρλεμέ που αποστήθισες μικρός…
11°
