Υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στο Athens Pride και σε κάθε άλλη περίπτωση συλλογικής δράσης και διεκδίκησης. Ενώ οι άλλες διαδηλώσεις φέρουν το μήνυμα της διατήρησης των κεκτημένων (να μην μειωθούν οι μισθοί - συντάξεις, να μην χειροτερεύσουν τα πράγματα κτλ), οι συμμετέχοντες και συμμετέχουσες στο Pride ζητούν να αλλάξουν όλα όσα αφορούν τη ζωής τους. Ενώ σε όλες τις άλλες κατηγορίες συλλογικών διεκδικήσεων υπάρχουν "κεκτημένα", στην περίπτωση του pride υπάρχουν μόνο "μελλούμενα".
Νομικά βέβαια, όλα τα αιτήματα του Pride και της κοινότητας βασίζονται σε έναν ισχύοντα θεμελιώδη κανόνα: την αρχή της ισότητας. Μόνο που, δυστυχώς, τα δικαστήρια της χώρας μέχρι στιγμής αντιλαμβάνονται την ισότητα ως "ισότητα" για συγκεκριμένες κατηγορίες του πληθυσμού κι όχι για κάθε άτομο χωριστά.
Κι όμως, υπάρχει κόσμος που εξακολουθεί να θεωρεί ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ένα περιθωριακό κι ασήμαντο ζήτημα που αφορά ελάχιστο κόσμο και ότι άλλα είναι τα σοβαρά θέματα στα οποία πρέπει να δοθεί η προτεραιότητα (όπως η "εθνική κυριαρχία", το μνημόνιο). Την ώρα που εξτρεμιστές κυκλοφορούν ανενόχλητοι στην πόλη και απειλούν όχι μόνο τους αλλοδαπούς, αλλά τον οποιονδήποτε τους "βρωμάει", συμβάλλοντας έτσι στην εγκληματικότητα την οποία υποτίθεται ότι καταπολεμούν, ο σεβασμός κάθε διαφορετικότητας είναι η πρωταρχική προϋπόθεση για να εξακολουθήσουμε να ζούμε σαν άνθρωποι.
Χιλιάδες κόσμου που κατέβηκαν το Σάββατο στο Athens Pride, ανεξάρτητα από προσωπικές ιδιότητες, αυτό ακριβώς διεκδίκησαν: ένα δικαίωμα ανακατάληψης του δημόσιου χώρου, κόντρα στον φόβο που ενσπείρουν συμμορίες εγκληματιών που θα έπρεπε να βρίσκονται ήδη πίσω από τα κάγκελα, είτε της φυλακής, είτε του ψυχιατρείου.
Πρωταρχικό μήνυμα του Pride είναι η ορατότητα και η χρήση της πόλης από όλες και όλους. Η παρέλαση μιας μεγάλης κοινότητας, μέσα σε κλίμα ελευθερίας και ευφορίας, μετέδωσε το μήνυμα ότι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν εξαρτάται μόνο από την οικονομία, "τους μισθούς και τις συντάξεις". Εξαρτάται και από την δυνατότητα συνύπαρξης με τους άλλους. Πέρα από τους συμβολισμούς όμως, τα αιτήματα της ίσης μεταχείρισης παραμένουν. Ενώ το Σύνταγμα προβλέπει ότι όλοι είναι ίσοι ενώπιον των νόμων, οι νόμοι αυτοί δεν έχουν προσαρμοστεί έτσι ώστε να εγγυώνται την έμπρακτη ισότητα για όλους.
Είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που το σύμφωνο συμβίωσης αφορά μόνο ετερόφυλα ζευγάρια (η υπόθεση εκκρεμεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο). Δεν έχει γίνει δηλαδή ούτε αυτό το δειλό βήμα. Η κοινότητα φυσικά διεκδικεί την πλήρη αναγνώριση όλων των δικαιωμάτων οικογενειακού, κληρονομικού, εργατικού, κοινωνικοασφαλιστικού δικαίου, όπως ισχύουν κανονικά για όλους τους πολίτες. Γι' αυτό και στην διεκδίκησή τους συμπορεύεται κάθε άτομο με δημοκρατικές ευαισθησίες, εκτός βέβαια από τους πολιτικούς που ασκούν δημόσια εξουσία.
17°
