Ένα βράδυ του φετινού καλοκαιριού έβαζα μουσική στο φοβερό αναφιώτικο bar «Μάντρες». Κάποια στιγμή, κι ενώ η βραδιά πήγαινε πολύ καλύτερα απ’ ότι περίμενα, ΤΟΝ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ. Σίγουρος, ευδιάθετος, έτοιμος. Πλησιάζει, μου κάνει το γνωστό νεύμα έγκρισης/ συγκατάθεσης και σκύβει στο αυτί μου. Ήξερα τη συνέχεια, αλλά έσκυψα κι εγώ. «Θα βάλεις καθόλου Pixies;» η ερώτηση. «Θα βάλω», η αόριστη χαμογελαστή απάντηση. «Τώρα ε;», η δική του σειρά μετ’ επιτάσεως. Δεν έβαλα στα επόμενα 15 λεπτά. Επιστρέφει, λίγο φορτισμένος. «Δεν είπαμε κάτι;» με ρωτάει. «Δεν είπαμε πότε», συνεχίζω να παίζω σαν ευγενικός βλάκας το παιχνίδι, «αλλά άκου το επόμενο, θα σ’ αρέσει» συμπληρώνω πιο βλακωδώς από ποτέ. Του άρεσε όντως. Αλλά δεν τον ικανοποίησε. «Ωραίο. Ε, λοιπόν τώρα θα βάλεις Pixies, μετά Jesus & Mary Chain και καπάκια Sonic Youth. Εντάξει;», μου ανακοίνωσε περήφανα το πλάνο του. Δε συμφώνησα, είχαμε λίγο ένταση, τον έδιωξα, με έβρισε, μπλα μπλα μπλα…
Η ιστορία φυσικά δεν είναι καθόλου πρωτότυπη. Έχει συμβεί έστω μια φορά, σε κάθε άνθρωπο που έχει επιμεληθεί μουσική υπόκρουση παιδικού πάρτι, γαμήλιας δεξίωσης ή hip συνεστίασης. Το nobreastsnorequests.tumblr.com είναι ένα μπλογκ που έφτιαξε ο dj Mike Fiction από το LA φωτίζοντας την κόλαση του dj booth. Ή αντίθετα ότι καμιά φορά ο δισκοθέτης όντως είναι στον κόσμο του. Συγκεντρώνει λοιπόν τα κλασικά μπιλιετάκια με τα οποία οι θαμώνες σπανιότερα επικροτούν, συχνότερα ζητάνε και κυρίως θάβουν τις μουσικές επιλογές του εκάστοτε DJ. Φυσικά, προέρχονται απ’ όλον τον κόσμο π.χ. η από πάνω εικόνα είναι από club της Νάπολι….
12°
