(Στίχοι Γιάννης Ξανθούλης, μουσική Σταμάτης Κραουνάκης, ερμηνεία Άλκηστις Πρωτοψάλτη)
Συχνά περπατάω στον ίδιο δρόμο που κάποτε περπατούσε καθημερινά ο Τρικούπης, ο Γύζης, ο Χαλεπάς, ο Λαπαθιώτης, ο Σουρής αλλά και ο Ξενόπουλος, ο Παλαμάς και ο Δροσίνης - οι τρεις τελευταίοι έζησαν στη Νεάπολη τα φοιτητικά τους χρόνια είτε σαν εργένηδες είτε σαν οικότροφοι σε σπίτια αθηναϊκών οικογενειών (μάλιστα ο Δροσίνης μίλαγε συχνά για τους έρωτες πολλών φοιτητών με τις κόρες της νοικοκυράς).
Οδός Ιπποκράτους: λεωφόρος-σηματοδότης της… «ωραίας Νεάπολις που μπορεί να έχασε την παλιά της αίγλη, αλλά έχει και σήμερα τη γοητεία της, μια γοητεία τυλιγμένη με την πατίνα του χρόνου, που είναι πολύτιμη» όπως γράφει και ο συγγραφέας-δημοσιογράφος Γιάννης Καιροφύλλας, ο οποίος έζησε τα μαθητικά του χρόνια σε αυτή τη γειτονιά.
Περπατάω στη «συμπιεσμένη» λεωφόρο - δεν υπάρχει σπιθαμή ελεύθερη, ολόκληρη η οδός μοιάζει με μια μακριά γιρλάντα από μικροκαταστήματα όλων των ειδών και γερασμένες πολυκατοικίες από τη δεκαετία της έξαλλης ανοικοδόμησης - «υπεύθυνης» για την κατακόρυφη βουτιά της οδού από το αστικό στιλ στη μικροαστική ρουτίνα. Όμως η αγορά με τη νοσταλγική αίσθηση είναι ακόμα ζωντανή.
Βλέπω την Ιπποκράτους σαν viewmaster: πολυκατοικία- «Ψαλίδια-Μεταποιήσεις»- πολυκατοικία, τα πιο όμορφα εναλλακτικά μαγαζιά της πόλης με θησαυρούς μέσα σε νανοτετραγωνικά - «Ανακύκλωση και χειροποίητο δώρο Μαύρος Γάτος», «Εργαστήρι χειροποίητου δώρου», «Μικροαντικείμενα και δώρα - Η Πεταλούδα»…δεκάδες καρουζέλ, τσίγκινα αυτοκινητάκια και αμετανόητο αφιέρωμα στις (παλιές) εποχές της αθωότητας.
Κλεφτές ματιές από τις γωνίες στο λόφο του Λυκαβηττού, μικροσκοπικά καφετί μπαλκόνια πλημμυρισμένα από λουλούδια και γλάστρες αιωρούμενες μέσα στα βλαβερά μικροσωματίδια. Στρέφω το βλέμμα προς τα πάνω και αντικρίζω μια εντυπωσιακή εναέρια λεωφόρο λουλουδιών να χρωματίζει το πυκνό νέφος.
Φυσικό σύνορο Εξαρχείων και Λυκαβηττού, παλιά μποέμικη γειτονιά φοιτητών και τροβαδούρων, σημερινός παράδεισος του ψιλικατζίδικου, δρόμος μυθιστορηματικός και με δικό του τραγούδι από τον Γιάννη Ξανθούλη. «Την αίσθηση τούτης της συγκεκριμένης περιοχής προσπάθησα να μεταφέρω σε μερικά από τα μυθιστορήματά μου, όπως το “Ροζ που δεν ξέχασα”, όπου οι ήρωες ζουν στην Ασκληπιού και στην Αραχώβης και Ιπποκράτους γωνία» έχει πει ο ίδιος για τη γειτονιά που αγάπησε.
Επισκέπτομαι τις μικρές πατρίδες στην Ιπποκράτους. Κρεοπωλείο τα «Τρίκαλα» και μεσοτοιχία το καφενείο «Η Ρούμελη». Ένα κλικ παρακάτω: «Γοργοπόταμος - άοσμο, οικολογικό καθάρισμα».
Όλα παρατατεγμένα στα πεζοδρόμια δεξιά και αριστερά: τα νέα της ημέρας, βιβλία σε καρότσια σούπερ μάρκετ έξω από τα παλαιοβιβλιοπωλεία και λεκάνες, λάστιχα και σκούπες που ξεχύνονται από το απίθανο μαγαζί του «Κωνσταντάρα», του πιο cult κου Γρανάζη της Αθήνας.
Περπατάω κάθε φορά με το αίσθημα της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων» και μια νέα ιστορία στις τσέπες: «Το 1899 ο Νεαπολίτης δήμαρχος της Αθήνας Σπύρος Μερκούρης εγκαινίασε το μεγάλο θέατρο με τον τίτλο “Θέατρο της Νεαπόλεως” στην οδό Ιπποκράτους. Το καλοκαιρινό εκείνο θέατρο είδε αληθινά μεγάλες δόξες. Τα έργα που έπαιζαν τότε ήταν βαριά και προκαλούσαν άφθονα δάκρυα στο ρομαντικό κοινό, όπως “Αι δύο ορφαναί”, “Οι πειραταί της Σαβάνης”, το “Πίστης, Ελπίς και Έλεος” και άλλα παρόμοια».
Τελευταίες εικόνες: vintage δανέζικες επιπλώσεις σαν μικροσκηνικό από 70s ταινία του Δαλιανίδη στο νεοσύστατο επιπλάδικο “Lounge”, γωνία με Αραχώβης, το τετράγωνο του μοντελισμού δίπλα στη Βαλτετσίου, και αστυνομική παρέλαση στο ύψος Ιπποκράτους και Ναυαρίνου - κάποτε σε αυτή τη γωνία λειτουργούσε… «“Ο σοφός Κοραής”, το καφενείο με πελάτες φοιτητές οι οποίοι παίζανε μετά μανίας πρέφα».
Αρχές Απριλίου και οι φουντωτές νεραντζιές κατά μήκος μιας παλιάς λεωφόρου που έζησε μεγάλες δόξες στέλνουν μήνυμα: η άνοιξη διασχίζει πατημένη την Ιπποκράτους.
* Τα ιστορικά στοιχεία και αποσπάσματα προέρχονται από το βιβλίο του Γιάννη Καιροφύλα «Η ωραία Νεάπολις και τα παρεξηγημένα Εξάρχεια», εκδ. Φιλιππότη
14°
