Το θέμα με τη Ζωζώ Σαπουντζάκη είναι... με τι να τη συνδυάσεις; Όχι με μπουζουξίδικο, ούτε με κουτουκοειδές, ούτε με μπαρ-κλαμπ-χτυπιόμαστε. Αρα, πώς; Μόνη της στο εορταστικό τεύχος, εννοείται. Να κατεβαίνει τηN σκάλα αργά, με μια ετόλ ριγμένη ανέμελα στους ώμους…
Η Ζωζώ είναι σ’ ένα «μαγαζί» αυτές τις μέρες που διαθέτει ΚΑΙ μεγαλόπρεπη σκάλα – επομένως κάνει την είσοδό της με τον παραδοσιακό τρόπο της ντίβας: κατεβαίνοντας την προαναφερθείσα σκάλα. Βάζω το «μαγαζί» σε εισαγωγικά γιατί το «Αγγέλων Βήμα» («σημείο συνάντησης Ανατολής και Δύσης») είναι ένα παλιό αρχοντικό που έχει αναπαλαιωθεί και διαμορφωθεί σε πολυχώρο εκδηλώσεων υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια του Κοραή Δαμάτη, κομπλέ με ρομαντικό καφε-θέατρο. Στο οποίο καφε-θέατρο εμφανίζεται η Ζωζώ Σαπουντζάκη. Για λίγες νύχτες ακόμα. Δηλαδή, στο τσακ την προλαβαίνετε…
Πω-πω, άρχισα πολύ βαρετά και κοντεύω να σκοτώσω το entertainment value. Μα ήτανε τέλεια, το μέρος είναι υπέροχο, η Ζωζώ καταπληκτική, το πρόγραμμα δεμένο… κι αν με διακρίνει μια αμηχανία, ή και δύο, είναι επειδή μιλάμε τώρα για τη ΖΩΖΩ ΣΑΠΟΥΝΤΖΑΚΗ. Για τη θρυλική, την ενσάρκωση της show-woman ή καλύτερα της one-woman-show. Για τη γυναίκα που την έχουν μιμηθεί («κάνει») όλοι, από τον Τάκη Ζαχαράτο μέχρι την κούκλα τραβεστί σ’ ένα μπαρ πίσω από τη Συγγρού που αποκλείεται να το θυμηθώ τώρα. Αν η ζωή της γινόταν ταινία στο Χόλιγουντ, θα την έπαιζε η Καθλίν Τέρνερ που όμως θα την είχε καταπιεί η Μπέτι Μίντλερ. Και θα χρειαζόταν κάνα-δυο ακόμα αναπληρωματικές, μια και η ζωή της Ζωζώς είναι, όπως λέει και ο τίτλος του προγράμματος, «…σαν παραμύθι».
Λοιπόοοοον (νο 1): Πήγαμε μια παρέα σκληροπυρηνικοί περιοδικατζήδες που έχουμε σαρκάσει κατά καιρούς με σταρ και σταρ. Δουλεύουμε στις φράντζες (fringes) των σόου-μπίζνες 800 χρόνια, που σημαίνει ότι τα έχουμε δει όλα και έχουμε κάνει πολύ χειρότερα. Συνήθως καθόμαστε σε μια γωνία και σκουντάμε ο ένας τον άλλον με τον αγκώνα γελώντας κάτω από τα μουστάκια μας («μωρή, το πιστεύεις αυτό; Ποια/ος νομίζει ότι είναι; Καλά, την έχει ψωνίιιιιιισει! Σιγά μην πέσει η Γιουνιβέρσαλ να σε πλακώσει!» κ.λπ.). Δεν νοσταλγούμε – όταν συνέβαιναν «όλα» είμασταν πολύ μπίζι/λιώμα κι έχουμε καταχωρίσει μόνο τα μισά, τα πιο άχρηστα. Σαν ανέκδοτα που πάντα κάποιος τα λέει καλύτερα γιατί έχει χαθεί η κορύφωση – τα θυμόμαστε στο περίπου. Ο Τοτός σίγουρα, και το τηλέφωνο χτυπάει «γκριιιιν» και το κλείνει «πινκ!» και ως εκεί. Σωθήκαμε.
Πώς μας ήρθε να πάμε στη Ζωζώ; Τη θεωρούμε θεά και σταρ βέβαια, την ξέρουμε από σόου, από τις λίγες ταινίες που έπαιξε, τα γκεστ-σταριλίκια της σε σίριαλ. Μαγαζιά τύπου «Αρζεντίνα» δεν ήταν στην ατζέντα μας όταν ήμασταν 20άρηδες, άρα οι εικόνες της Ζωζώς έχουν εγγραφεί με πιο έμμεσο τρόπο. Σε πάρτι του Απόστολου Γκλέτσου την είχα δει να τραγουδάει με χρυσή τουαλέτα και σκίσιμο ως το ρουθούνι πριν μερικά χρόνια. Στην εκδήλωση για τη Ρένα Βλαχοπούλου στο Θέατρο Μπάντμιντον έπαιζε τον εαυτό της (απέναντι στη Ρένα του Ζαχαράτου). Αλλά… έχει κάτι πιο cult, πιο βαθύ που θα μου ξεφύγει γαμώτο και θα φάω την ώρα σας με μπούρδες τώρα, και σκάω…
Λοιπόοοοον (νο 2): Στο «Αγγέλων Βήμα» η Ζωζώ ακουμπάει πάνω στο πιάνο. Λέει πώς ξεκίνησε πιτσιρίκα στο θέατρο, ταπ-ταπ-ταπ με τις κλακέτες πρώτα, με τα ζίλια μετά. Παίζει ακορντεόν, τραγουδάει, λέει πράγματα ειλικρινή που δεν ξέρεις αν είναι σεναριακά ή δικά της και υποψιάζεσαι ποτ-πουρί… κυρίως είναι αυτό που λένε inspirational, εμπνευσμένη και εμπνευστική. Με χαλαρό τρόπο, σε βγάζει από τη δική σου πραγματικότητα και σε τρέχει, τρα-λαρί, σε άλλους κόσμους και καιρούς. Το «τρα-λαρί» δεν είναι χοροπηδηχτό, δεν έχει τίποτα το χαζοβιόλικο. Μιλάμε για μια γυναίκα που ο Χατζηδάκις στις φωτογραφίες την κοιτάζει με λατρεία, που ο Ζαμπέτας τής σκάρωνε τραγούδια. Για μια γυναίκα που δεν σε νοιάζει πόσο χρονών είναι, μακάρι κι εσύ να φόραγες τις σκιστές τουαλέτες με τόσο σουξέ – στα 25 σου.
Στην αρχή, όταν η Ζωζώ τραγουδάει το πρώτο κομμάτι… αναρωτιέσαι για κλάσματα δευτερολέπτου μήπως τυχόν στεναχωρηθείς, που δεν θέλεις καθόλου: μήπως σε πιάσει θλίψη ή αρχίσεις να θυμάσαι πράγματα χιλιοκαμένα ή μήπως σου ’ρθει ένας κόμπος με το «Πόσο φοβάμαι μήπως μια μέρα σε χάσω». Και δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο, παρά μόνον ο κόμπος. Η Ζωζώ κάνει ένα υπέροχο σόου και το κάνει για σένα, το θεατή. Εσένα θέλει να γοητεύσει στο φινάλε, θέλει να περάσεις αξέχαστα και λίγο (ή πολύ) να τσιμπηθείς μαζί της. Γουστάρει που βρίσκεται εκεί και στο μεταδίδει σαν να σε ποτίζει με τη δική της σοου-μπιζνοσύνη.
Η τελευταία μεγάλη Ελληνίδα show-woman; Μάλλον. Η πιο ανεβαστική; Ίσως. Ερωτεύσιμη; Ννννναι. Τι άλλο; Ας μην το παραζαλίζουμε, μακάρι να προλάβετε το σόου όχι για να «θυμηθείτε τα παλιά» αλλά για να μπείτε μάνι-μάνι με χαμόγελο στο λούκι για τα καινούργια...
Αγγέλων Βήμα, «Ζωζώ, ζωή σαν παραμύθι», ως 2/1/2011. Παρ-Σάβ. 23.30, Κυρ. 22.00. Σατωβριάνδου 36, 210 5242.211/13. Είσοδος € 20 με ποτό.(Πιάνο Βασίλης Τσαντής, μπουζούκι Στέλιος Τζανετής, σκηνοθεσία Δημήτρης Μαλισσόβας)
13°
