Θυμόμουν τα τελευταία λόγια της Άννας, «μήπως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε λόγω απόστασης;» «Ίσως» της είχα πει… Έφυγε για σπουδές το Σεπτέμβριο στο Παρίσι. Τότε ορκιζόμασταν ότι θα μέναμε για πάντα μαζί, ότι δυο φορές το μήνα θα βρισκόμασταν. Μία θα πήγαινα εγώ, μια θα ερχόταν αυτή. Τώρα είχαν περάσει ήδη δυο μήνες και δεν είχαμε βρεθεί. Κι αυτή την κουβέντα την είχαμε κάνει από το Skype. Τα σκεφτόμουν όλα αυτά όταν άκουσα ένα γνώριμο τραγούδι στην τηλεόραση. «Σήκω να χορέψουμε…».
Το είχαμε πρωτακούσει με την Άννα στις διακοπές μας το καλοκαίρι. Έμεινα να κοιτάω τη διαφήμιση της FIX. Τους ανθρώπους που έρχονταν κοντά με τους δικούς τους, τη γιορτή στο νησί, το ζευγάρι που βρέθηκε ξανά μετά από καιρό. Δεν ήθελα να τη χάσω. Όχι λόγω της απόστασης. Ήθελα να πάμε ξανά διακοπές το καλοκαίρι. Το αποφάσισα. Την άλλη μέρα έβγαλα εισιτήρια για Παρίσι. Θα της έκανα έκπληξη.
Το σχέδιο είχε ως εξής: Θα έφτανα στην πόλη και θα πήγαινα στο καφέ που της αρέσει να κάθεται με το λάπτοπ της και να διαβάζει. Από εκεί θα της έστελνα ένα τραγούδι. «Σήκω να χορέψουμε». Μετά θα την έπαιρνα τηλέφωνο και θα της έλεγα ότι μου λείπει. Και θα της ζητούσα να έρθει εκεί, στο καφέ, να με συναντήσει. Ήταν σα να έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Σήκω να χορέψουμε, λοιπόν. Χαμογέλασα. Θα το έκανα.
10°
