Θυμάμαι την ημέρα που παρουσιάστηκε σα να ήταν σήμερα. Τον πήρα αγκαλιά στην είσοδο του στρατοπέδου και του υποσχέθηκα ότι ο καιρός θα πέρναγε νεράκι. Εκείνος χαμογελούσε. Ο μικρός μου αδερφός. Κι ο καιρός πέρασε κι εκείνος ήρθε η ώρα να απολυθεί, να γυρίσει πίσω στο σπίτι μας.
Έπαιρνα τηλέφωνο την κοπέλα και τους φίλους του, ρωτούσα τι δώρο να του κάνω. Ένα laptop σίγουρα θα του χρειαζόταν. Ή μήπως ένα διήμερο με την κοπέλα του; Για ρούχα δεν το συζητούσα, έτσι κι αλλιώς ήθελε πάντα εκείνος να διαλέγει αυτά που θα φόραγε. Και μετά έπεσε το μάτι μου στην τηλεόραση που εκείνη την ώρα έπαιζε τη διαφήμιση της FIX. Μα τι ωραίο τραγούδι… «Σήκω να χορέψουμε…». Μου κόλλησε, όλη την ημέρα με έπιανα να το τραγουδάω από μέσα μου.
Και τότε κάτι έλαμψε στα μάτια μου, αυτό ήταν! Αδερφάκι, ξέρω τι σου χρειάζεται. Μια ωραία έκπληξη, μια γιορτή που δεν θα την περιμένεις. Ένα μεγάλο τραπέζι στην αυλή, με όλη την οικογένεια, την κοπέλα σου, τους φίλους σου, μια γιορτή που θα θυμάσαι και θα θυμόμαστε για πάντα! Κι εκεί, όταν θα σε σηκώσω να χορέψεις, θα τσουγκρίσουμε και θας σου ευχηθώ όλη σου η ζωή να είναι μια γιορτή!
9°
