Τελικά, είναι η Αθήνα μια μεγαλούπολη με νοικοκυρεμένο ταμείο στα χρόνια του μνημονίου; Πώς στάθηκε όρθια, κι αυτή κι οι άνθρωποί της, μέσα στις απανωτές κρίσεις που έπληξαν τη χώρα; Ποιες καταλήψεις της μετατράπηκαν σε καινούργια σχολεία; Γιατί τη βράβευσαν «οι ξένοι»; Τα νούμερα τι λένε;
Από την ψευδαίσθηση της επίπλαστης ευφορίας, του εύκολου πλουτισμού, των σπαταλημένων ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, των έργων βιτρίνας που εγκαινιάζονταν και της ανέξοδης ρητορείας για δήθεν νοιάξιμο για τον πολίτη, η μετάβαση στην εποχή των μνημονίων και των κατακρεουργημένων κρατικών πόρων, ήταν για όλους μας κάτι παραπάνω από σκληρό ροκ! Για την Αθήνα, τον μεγαλύτερο δήμο της χώρας, που συμπυκνώνει όλες τις δραματικές επιπτώσεις της κρίσης, το δίλημμα «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» ήταν μάλλον ακόμη επιτακτικότερο.
Ο χαμηλών «ντεσιμπέλ» υποψήφιος επικεφαλής της Κεντροαριστεράς, Γιώργος Καμίνης, που επιλέγει να κάνει τη δουλειά του ενώ οι άλλοι μιλάνε, δίνει τη δική του απάντηση για το πώς η Αθήνα μπορεί να γίνει το παράδειγμα για τη χώρα. Με σχεδιασμό, ρεαλισμό και σεβασμό για τους Αθηναίους, που είδαμε τις ζωές μας να ανατρέπονται απ΄ τη μια μέρα στην άλλη, βγήκε μπροστά για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που απειλούσαν τη συνοχή της πόλης.
Βήμα πρώτο: Νέα, γερά θεμέλια. Νοικοκύρεμα του καταχρεοκοπημένου δήμου μέχρι… πλεονάσματος, ευρωπαϊκοί πόροι και προγράμματα, στήριξη σχεδόν 30.000 ανθρώπων που δεν είχαν τροφή, στέγη, πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, άνοιγμα των σχολείων στη γειτονιά, ευκαιρίες για πρόσβαση στη γνώση, διαχείριση του προσφυγικού χωρίς να ανοίξει μύτη. Και φυσικά συνεργασίες, δικτύωση, ισότιμη θέση στον ευρωπαϊκό διάλογο. Πώς αλλιώς θα έμπαινε η Αθήνα σε πορεία ανάκαμψης;
Βήμα δεύτερο: Ανάπτυξη. Μεγάλα έργα, ώθηση της επιχειρηματικότητας, δουλειά, δουλειά, δουλειά για τη δυναμική επαναφορά της Αθήνας σε παραγωγική τροχιά. Ανοιχτότητα, εξωστρέφεια, πέρασμα στην ψηφιακή εποχή – πολλοί το ευαγγελίζονται, άλλωστε. Το θέμα είναι ποιος και πώς το κάνει πράξη. Ποιος δεν φοβάται να σηκώσει το κόστος και να αντιταχθεί σε καταλήψεις για να παραδώσει κτήρια και σχολεία εκεί που ανήκουν, στα παιδιά; Ποιος δίνει βήμα σε κατοίκους για να αποφασίσουν πώς θα αξιοποιηθούν κτήρια της πόλης; Πόσο κερδίζεις, τελικά, σε αξιοπιστία και πόσα γλυτώνεις από τη γραφειοκρατία, όταν κάνεις την ηλεκτρονική διακυβέρνηση καθημερινότητα για χιλιάδες υπαλλήλους; Πόση επιμονή χρειάζεται για να επιδιώξεις συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα, να φέρεις κοντά πανεπιστήμια και επιχειρήσεις, φοιτητές και επιχειρηματίες, να βάλεις τους σπόρους των οποίων τα αποτελέσματα πρέπει με φροντίδα κι υπομονή να περιμένεις να φανούν;
Και μέχρι τότε, τι φαίνεται; Τι βγαίνει προς τα έξω; Τα 5 εκατομμύρια επισκέπτες στην πόλη, οι πολιτιστικές διοργανώσεις που πολλούς εξέπληξαν ευχάριστα, άλλους παραξένεψαν, σίγουρα όμως συζητήθηκαν; Οι νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται για κάθε 40 επιπλέον επισκέπτες;
Μια στιγμή, όμως. Ποιος νοιάζεται για το τι φαίνεται; Κι ό,τι δεν φαίνεται, σημαίνει πως δεν υπάρχει; Μάλλον ο δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης, έχει τους δικούς του λόγους να στέκεται περισσότερο σε όσα γίνονται, κι όχι σ΄αυτά που λέγονται.
Για τους πιο δύσπιστους, πάντως, μια εικόνα για όσα άλλαξαν στην Αθήνα τα τελευταία 7 χρόνια αλλά ίσως δεν έφτασαν στ’ αυτιά μας, 50 ερωταπαντήσεις που ξαφνιάζουν, βρήκαμε στο www.kaminisfacts.gr
22°
