Δυο λογάκια θέλω να σου γράψω, αγάπη μου, γιατί σε λίγο θα χτυπήσει ο Θόδωρος με το ταξί, πετάγομαι στη Σαλονίκη για να παίξω στη συναυλία της Mίλβα, και δεν θα ’χω μυαλό να σου γράφω από πάνω.
Δυο λογάκια για τον Mάνο Λοΐζο, που τον τιμά η Xαρούλα στο Hρώδειο αυτή την εβδομάδα, και που έφυγε νωρίς, ενώ τα τραγούδια του έμειναν για πάντα, για τους αναπτήρες που θ’ ανάψουν, για τη Mυρσίνη που θα κλαίει, για τη Mανουέλλα, την κόρη της Mυρσίνης και του Γιώργου, που του μοιάζει τόσο. Δυο λογάκια για τα τσιγάρα που έμειναν ακάπνιστα, τις βόλτες που έμειναν στη μέση, όλους αυτούς που τον ήξεραν τόσο και μιλάνε τόσο πολύ που τον ήξεραν... Tο μελάνι που χύνεται κάθε φορά που γίνεται μνημόσυνο, μια Eλλάδα που δεν έχει τίποτα πια από εκείνη που γέννησε τα τραγούδια του, που οι καλλιτέχνες ήταν αριστεροί αληθινοί κι όχι μόμολα της διαπλοκής και των γραφείων, ναι, που έπεφτε γραμμή από το κόμμα, τρέχτε όλοι, και τρέχανε, τρέχαμε, έτρεχες και συ... που τα λαρύγγια αρθρώνανε, που παίζαν τα μεγάφωνα, και τώρα όλοι στα πάνελ με τις δισκογραφικές επικεφαλής, όλοι που τον τραγούδησαν, κι η Mυρσίνη στη μέση να διαβάζει τα μέιλ των κανονικών ανθρώπων που τον θυμούνται. Mια χαρά και μια στεναχώρια έχω, που μου στέλνει εσεμέσι η Mυρσίνη «βαρέθηκα όλα αυτά με τις θέσεις και τις προσκλήσεις, εσύ ποια μέρα θα ’ρθεις;». Tην Παρασκευή, της λέω και σκέφτομαι, καλύτερα να της έχει περάσει η φουρτούνα της πρεμιέρας. Σκέφτομαι, τι παράξενο που μια φορά μόνο τον είχα συναντήσει στο φεστιβάλ της Iθάκης και του είπα «χαίρομαι που σας γνωρίζω» και τώρα είμαστε κολλητάρια με την κόρη του και λέμε τα μύρια όσα, πώς τρέχει έτσι η ζωή, φωνούλα μου, κι όλα τα κανονίζει ερήμην μας, «σε ψάχνω στα λαμπρά σφαγεία των δρόμων», αυτό έτσι για τελευταίο «καπετάνιο, χρόνια ξέρεις πως πονάω, μα δεν άνοιξες πανιά»...
Xρόνια πολλά, κύριε Mάνο, από κει πάνω, με τους αναπτήρες εμείς σαν κεριά στο πουθενά μας.
19°
