Δευτέρα πρωί πρωί, καλημέρα φωνούλα μου, έφυγε η Σπεράντζα ξαφνικά μέσα στο βράδυ, στον ύπνο της, εθελούσια έξοδος, μου ’πε ο άγγελός της. Μαζί της έφυγε και ο Καραμανλής, εθελούσια έξοδος, μας είπε ο ίδιος αυτοπροσώπως. Σπεράντζα σημαίνει Ελπίδα, έτσι μας την είπε και ο παπάς στο Πρώτο Νεκροταφείο, που ελάχιστοι φίλοι την αποχαιρετήσαμε.
«Φεύγω, τώρα φεύγω» μας είπε και ο Καραμανλής το βράδυ της Κυριακής και πράγματι ολοκλήρωσε τον ιστορικό του ρόλο αφήνοντας βασικά τη Δεξιά ορφανή, δεν με χαλάει καθόλου! Είναι η δεύτερη ιστορικά στιγμή που ο λαός μας εμπιστεύεται την πράσινη Ανάπτυξη και καταδικάζει τη Δεξιά του, κι είναι η πρώτη φορά που οι έννοιες δεξιά-αριστερά χάνουν τη σημασία τους και πρωταγωνιστεί η ανάγκη ενός λαού να μη διαταράσσεται άλλο από μια διαλυμένη πολιτική ζωή.
Είναι τεράστια ανάγκη να αποφασίσει η εκφρασμένη Αριστερά να αντιπολιτευτεί χωρίς περιστροφές, συνεργαζόμενη στα καλά και αντιστεκόμενη στα άθλια, αλλιώς θα τους φάει ο κύριος Καρατζαφέρης που απομένει στα χέρια του η δεξιότης του λαϊκού δεξιού. Αν ο Παπανδρέου σκοπεύει να τιμήσει τα χαρίσματα του μπαμπά του και του παππού του και πηδήξει τα δεδομένα απ’ την εποχή του εμπόδια, και κυρίως αν αποφασίσουν οι Έλληνες να συνεργαστούν εγκαταλείποντας τη στάση του μπέμπη που περιμένει να δει αν θα του φέρει ο Άγιος Βασίλης βασικά λεφτά ή αλλιώς τον τρόπο που θα κερδίζει χωρίς να δουλεύει, μπορεί… να ξημερώσουμε σε καμιά τριετία, μου λέει ο θείος μου ο Διαμαντής. Αν ξαναρχίζουν πάλι τα φαγοπότια… Αντίο, Γρανάδα! Αντίο, Ελλάδα!
Το ΚΚΕ ψάχνεται πού πήγε το ένα τοις εκατό του. Πήγε από ’κει που ’ρθε, έχω να απαντήσω. Και να κάνω και λίγη αυτοκριτική, αν το ΚΚΕ δεν αλλάξει γλώσσα την έβαψε. Θέλω να ελπίσω ότι θα εκσυγχρονιστεί ο Περισσός. Αλέξη, σ’ αγαπώ αλλά δεν φτάνεις, φτιάχτε καινούργιο κόμμα, φτιάχτε γρήγορα μια ενιαία Αριστερά, είμαστε πια στον Εικοστό Πρώτο. Έλεος. Λυπηθείτε μας κι εμάς. Τι σόι επάγγελμα είναι κι η πολιτική; Επιμένω. Κανείς δεν μίλησε για τον Πολιτισμό. Το βασικό εθνικό μας προϊόν. Το θυμούνται μόνο όταν χρειάζονται υπερτιμολογήσεις, βιτρίνα και κέτερινγκ. Και ούτε δημοσιογράφοι ρώτησαν στα σκατοντιμπέιτ. Και οι μόνοι άνθρωποι που το επεσήμαναν ήταν ο Γεωργουσόπουλος στα «Νέα» και ο Φυντανίδης στην Τσαπανίδου. Αυτά με τσακίζουνε. Αν πουλάγαμε τον πολιτισμό μας και σταμάταγαν οι μάσες θα ’φταναν τα λεφτά. Μου το ’πε ο Σαββόπουλος σε μια κοινή μας εκδρομή, «έχουμε την ωραιότερη χώρα στο χειρότερο πακετάρισμα». Τώρα τον στήριξαν οι Έλληνες τον Γιώργο και είναι ψημένοι να μην τον ξαναπούν Γιωργάκη. Δεν φοβάμαι τους ίδιους τους ανθρώπους, τελικά, όσο τα περιβάλλοντα. Αυτά φάγανε και τον Καραμανλή, που έλεγε ότι κάθε διαφθορά θα ’ναι βούτυρο στο ψωμί του. Κι έφαγε τελικά πολύ βούτυρο στο ψωμί του και πήρε κιλά!
Ένιγουεϊ, φωνούλα μου, η Νέα Δημοκρατία να μην πάει σε επανεκκίνηση, κύριε Αγοραστέ μου! Να πάει στο διάολο – κανονικά. Και να καταλάβει ότι σωστά ο Καραμανλής της δίνει τη χαριστική της τη βολή, αλλάζουν όλα, δεν μπορώ να βλέπω ένα εικοσάχρονο παιδί που σερβίρει δωδεκάωρο για σαράντα ευρώ να μου λέει ότι ψηφίζει Δεξιά επειδή είναι παράδοση στο σπίτι, ότι ψηφίζουμε από ντι εν έι. Και δεν θα αντέξω, επίσης, να μη ρίξει τα δέοντα χαστούκια ο Τζορτζ όπου πρέπει να πέσουν, γιατί δεν του ’φεξε και του Τζορτζ, είναι σαν να έφυγε η Αλίκη πρώτη και τώρα παίζει η Τζένη μόνη της… Λέει αυτό; Δε λέει. Και τι σου λέει αυτό; Ότι τώρα που περιμένουν όλοι το άμεσο θαύμα των εκατό ημερών, πράγμα αδύνατο, πρέπει να συνεργαστούμε όλοι για να μην αλαλιάσουν πάλι τα περιβάλλοντα! Θέλω να πιστέψω ότι έφαγε ήττα και το «παλιό Πασόκ», αυτό «σιχαινότανε» κι ο συχωρεμένος. Στην πραγματικότητα, το στοίχημα των εκατό ημερών είναι να πεισθούμε για την καθαριότητα… Πάμε λοιπόν, κύριε Γιώργο, κι ο Θεός της Ελλάδας βοηθός.
Μπάι μπάι, Σπεράντζα. Δεν θα δεις τη συνέχεια επί της οθόνης…
14°
