Αγάπη μου, φωνούλα μου, μου το φύλαγες με την κρίση, να ανακαλύψω ότι μ’ αγαπάς όσο μ’ αγαπάς κι ότι η Αθήνα μας έγινε ξαφνικά τρυφερή και φοβισμένη κι ανθρώπινη, αλλά και απαιτητική. Έχει μεγάλη πλάκα αυτό το ημερολόγιο. Κυλάνε οι μέρες σαν τη λούπα την επαναλαμβανόμενη στα μπιτάκια. Αλλάξαμε εσεμέσια εορταστικά. Το δικό μου έκανε χιτ «το δέκα να μας φέρει τα πέντε και στο χέρι» κι έλιωσαν και οι εκατό μέρες των υποσχέσεων και σοβαρεύτηκαν όλοι, γιατί ο κουρνιαχτός της πραγματικότητας είναι πιο «όσα παίρνει ο άνεμος» από υποσχέσεις σε λαό με συνοπτική αμνησία.
Γιορτές έκαμα «ρεπό τετραήμερο, γιούπιιιιιι», πάνω στο Λιβάδι έξω απ’ την Αράχοβα πριν το χιονοδρομικό… στο σπίτι της Ευγενίας Βαμβακά που έχει τα υπέροχα ρούχα Λα Στάμπα. Στο πανοραμικό ΤΣΙΤΣΙ του Δεσφινιώτη, όσοι δεν θέλαμε να εμπλακούμε στην Ερμού και Αιόλου τσ’ Αράχοβας, βρήκαμε την ησυχία μας, τρόπος του λέγειν, κι ανταλλάξαμε απόψεις κι ευχές και πυροτεχνήματα. Ηθικό δίδαγμα «άμα τιγκάρει κάπου, εσύ τραβάς πιο ψηλά».
Επίσης, σωστοί γουσταριστές υπάρχουν παντού αρκεί να τους ψάξεις. Το Χάραμα έχει πολύ ωραίο πρόγραμμα με τον Μακεδόνα και τη Νέγκα σε πολύ ωραία κέφια. Η Λίνα στο Ζουμ μαζεύει τους ποιητές και πάνε οι πιστοί και φουλάρουν, κι έδωσε και τα ρέστα του κρυφά ο Γιώργος Ρωμανός μια Τρίτη. Πρόλαβα να πάω στον «Αμπιγιέρ» στο Κάππα, στην Κυψέλη. Είχε κρύο και ψιλόβροχο, όπως Λονδίνο, κι είδα Γιώργο Κωνσταντίνου και Χρήστο Στεργιόγλου, όπως Λονδίνο, καμάρωσα που έχουμε στην Αθήνα αυτή την παράσταση. Και πρέπει να πάτε όλοι να απολαύσετε. Ρεσιτάλ δύο μεγάλων θεατρίνων. Απόλαυση. Μεγάλη στιγμή. Τον Στεργιόγλου πρέπει να τον δούνε όλοι οι επίδοξοι, για να πάρουν το μέτρο του ποια είν’ η δουλίτσα τους και να μην τρώνε κάποιοι το χρόνο τους και τα λεφτά τους τσάμπα στις σχολές και στις κανάλες που φέτο πάνε φούντο.
Μπουρνάζι, Τέσσερις Εποχές, ταβέρνα με πρόγραμμα, την κάναμε ψώνιο μια Πέμπτη, τα σπάσαμε, φτηνά και απίθανα, κι ένας τραγουδιστής ονόματι Αντώνης Καλατζής, ταπεινός και γλύκας, όλα τα λεφτά… μα όλα… Μια γλύκα μέλι η φωνή και το αίσθημα υποταγμένο στο περιεχόμενο, «την καρδιά μου πλήγωσες, μ’ έκανες και πόνεσα». Εκείνο το βράδυ ήρθε κι ο Αδαμαντίδης που είχε πρόβα δίπλα, και είπε Καζαντζίδη, ένας σκύλος και μια γυναίκα, και άλλα σκοτεινά του Άδη. Σκέφτομαι καθώς ξυπνάω πρωί και δουλεύω, πριν ξημερώσει το δυσοίωνο κάρμα της αγωνίας, ότι όλη η ιστορία είναι να βρεις τους δικούς σου παντού και ξαφνικά όλα είναι εντάξει. Ποιο χαμόγελο σου φέρνει το καφεδάκι σου, πώς σε βλέπει ο περιπτεράς σου, ο ταμίας σου στην τράπεζά σου. Ωραίο πρωινό του Γενάρη, δύσκολες μέρες και σ’ αγαπώ.
15°
