Το «Πάνθεον» το έχω πετύχει σε διάφορες φάσεις – κάποτε ως «Αθηνών Αρένα», και μετά θυμάμαι να λέω «Σαν Βαρώτσος, ρε παιδιά, δεν είναι τα γυάλινα;», και να μου απαντάει στεγνά κάποιος που ήξερε από βέσπα και δεν είχε πιει τη θεία του, «Μα είναι Βαρώτσος, ηλίθια!».
Ο Κώστας Βαρώτσος έχει επιμεληθεί το χώρο, με γυάλινες-μεταλλικές επιφάνειες κι έναν αέρα Βερολίνου στο «Πάνθεον». Η αίθουσα (που παίζεται η «Κυρία») χωράει 1.600 άτομα. Δηλαδή με 500 άτομα (καλή σοδιά για ένα μεγάλο αθηναϊκό θέατρο) θα φαίνεται άδειο… αν και δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση μια και η «Κυρία» σκίζει – ωραιότατα πουλμανάκια από το σταθμό Κεραμεικού φέρνουν τους θεατές μέχρι την πόρτα του «Πάνθεον» ανά 15 λεπτά. Η αίθουσα, με σαλονάκια VIP στα πλάγια και μελετημένη ώστε να βλέπεις τη σκηνή από ΠΑΝΤΟΥ, είναι κάτι παραπάνω από χλιδάτη. Όπως και η παράσταση: σκηνικά υπέροχα του Μανόλη Παντελιδάκη, σκηνοθεσία έξυπνη του Αλέξανδρου Ρήγα (που έχει κάνει και τη μετάφραση-διασκευή-μουσική επιμέλεια, το τελευταίο μαζί με τον Ησαΐα Ματιάμπα), ουάου κοστούμια του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη… ο γιος του κλασικού Παπαθεοχάρη, αν θυμάστε, του «Βασιλιά της νύχτας» στη δεκαετία του ’80, ’90 και μπιγιόντ. Αλλά δεν είναι πια ο γιος κανενός, έχει σκίσει σαν θεατρικός επιχειρηματίας, έτοιμη ήμουν να πω «ε δε λένε και τίποτε τα κοστούμια» αλλά τελικά είπα «ουάου». Και όχι μόνο με τα κοστούμια του.
Ο θίασος είναι αφράτος: η Δήμητρα Ματσούκα αστράφτει, ειδικά στο δεύτερο μέρος ως μεταμορφωμένη-σε-καλλονή, βγάζει γέλιο και δεν μπορείς να μην την κοιτάζεις. Οι Κώστας Κόκλας, Αντώνης Καφετζόπουλος, Παύλος Χαϊκάλης είναι τέλειοι, η Μπέτυ Λιβανού είναι θεά, οι Χριστίνα Θεοδωροπούλου, Γαλήνη Τσεβά, Ιάσων Παπαματθαίου και Ορέστης Τζιόβας σκίζουν… Η φίλη μου Γαλήνη με κάλεσε, δεν ξέρετε πόσο καλή ηθοποιός είναι (αλλά ξέρω εγώ, κι εχθρά μου να ήταν θα το έλεγα). Ο Τζιόβας επίσης δεν ξέρετε κλπ, τον είχα δει στο «Πριν το χάραμα» και είχε σαράντα πέντε επίπεδα ο άνθρωπος, εδώ παίζει μικρό ρόλο κι ακόμα λάμπει… στο κλασικό «αστικό» έργο «Ωραία μου κυρία» είναι όλοι πολύ καλοί, μεγάλοι και μικροί ρόλοι. Θα ήθελα να τους πιάσω έναν έναν και να σας μιλάω με τις ώρες δηλαδή αλλά μπορεί να μη σκοτώνεστε, καλύτερα να πάτε να δείτε το έργο.
Του βγάζω το καπέλο του Ρήγα, πάντως: κατάφερε σε αυτό το τόσο κλασικό έργο να βάλει δικές του, ερμ, «πινελιές» – ο υπηρέτης (Περικλής Αλμπάνης) είναι καταπληκτικός σαν ιδέα και σαν ηθοποιός, η σκιά της Βουγιουκλάκη που βαραίνει πάνω στην «Κυρία» σβήνει στα δέκα λεπτά, ο κάθε ηθοποιός έχει το βάρος που χρειάζεται έστω κι η μια ατάκα, ο Ησαΐας Ματιάμπα το χώρο που απαιτεί η φωνάρα του, γενικά τα έκανε όλα σούπερ. Ο Ρήγας, λέμε. Μην αφαιρείστε.
Κι ενώ είσαι κάπως μπλαζέ με το αστικό θέατρο… φεύγεις ωραίος. Τους αγαπάς όλους, τη Γαλήνη, τη Δήμητρα, τον Κώστα, τον Αντώνη, τον Ορέστη κ.λπ., που είχες καιρό να τους δεις στη σκηνή – και τι σκηνή, γήπεδο ολόκληρο… Όταν ήμουν μικρή ενθουσιαζόμουν κι έπαιρνα τηλέφωνο τους δημιουργούς για συγχαρητήρια, δεν το κάνω πια, οι δημιουργοί δεν σηκώνουν τα τηλέφωνα, μπορεί να νομίζουν ότι κάτι θέλω, που τι να θέλω (ούτε καν εισιτήριο, να είναι καλά η Γαλήνη…) Αλλά ναι. Μπράβο σε όλους, και στον Ρήγα και στους ηθοποιούς/συντελεστές. Δίπλα μας καθόταν η αγαπημένη Ρίκα Βαγιάννη, η αίθουσα δεν είχε «γούνες» αλλά πολλή πιτσιρικάδα, το αστικό θέατρο έχει αλλάξει και ίσως το χρωστάει στη Μιμή Ντενίση, την πρώτη που έβαλε πουλμανάκια και μπράβο της κι αυτηνής μια και πήρα φόρα.
Μετά πήγαμε για ποτό στο «Bar de theatre» με όλους σχεδόν τους ηθοποιούς –ο Κόκλας κάνει καλό μασάζ, αν έχει πιαστεί ο σβέρκος καμιανής να τον προτιμήσει–, η Δήμητρα είχε τρομερό κρύωμα αλλά ήταν κούκλα ενώ όλοι οι άνθρωποι με κρύωμα είμαστε σαν το χάρο τον ίδιο, είδα τον Γιώργο Πυρπασόπουλο, το Άλκη Κούρκουλο και τον Λάμπη Ζαρουτιάδη, γενικά ήταν λαμπερή βραδιά που σου αφήνει μια ζεστασιά στο βάθος ή στο πλάτος.
Τελευταίο ποτό: ανεβήκαμε στο «Σκουφάκι» με τη Γαλήνη και το ήπιαμε εκεί τελικά, με τη Σοφία Μπιλιάτη που ανεβάζει ένα νούμερο, «Cabaret the bitter version» στο «Al Convento del» Arte» και είναι, λέει, καταπληκτική, θα πάω να τη δω οπωσδήποτε. Κόντευε να ξημερώσει, ήτανε Γκούλαγκ έξω, αλλά η νύχτα είχε μια ωραία γεύση-μυρωδιά-αίσθηση. Δεν ξέρω αν τη χρωστάει στον Ρήγα, στη Γαλήνη, τη Ματσούκα, τον Ησαΐα, όλους τους ηθοποιούς που αγαπάω και καμαρώνω, στον Άλκη που (ακόμα) είμαι περήφανη γι’ αυτόν, στην αρχή του χρόνου που φαίνεται τσίλικος ή στο στραβό μου το κεφάλι, στην τελική…
