Το προσφυγικό ήταν ευνόητο πως θα καθόριζε το σκεπτικό της φετινής επιτροπής, προκειμένου να απονείμει το δημοσιογραφικό βραβείο Πούλιτζερ 2016 στην κατηγορία «Φωτογραφία / Breaking News»: οι νικητές ήταν τόσο το πρακτορείο ειδήσεων Reuters όσο και η εφημερίδα New York Times για τη φωτογραφική κάλυψη της κρίσης στην Ελλάδα και στη Μέση Ανατολή. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία κλέους, δόξας και παγκόσμιας πλέον αίγλης και επιβράβευσης «μαχιμότητας» για τον Γιάννη Μπεχράκη, διευθυντή του γραφείου, που μαζί με άλλους δυο φωτογράφους, τον Άλκη Κωνσταντινίδη και τον Αλέξανδρο Αβραμίδη, σήκωσαν το τρόπαιο.
Υπό άλλες συνθήκες κι όχι μόνο τις ποδοσφαιρικές ή μπασκετικές, τότε δηλαδή που η Θεσσαλονίκη τροπαιοφορεί και φωταγωγείται, η πόλη θα έπρεπε να ζητωκραυγάσει και να ρίξει τα τείχη της. Κι όχι να γίνει ντόρος μόνο στα σόσιαλ μίντια ή στα κουλτουριάρικα καφέ, που ειδικά το όνομα του Αλέξανδρου Αβραμίδη εκ της στεφανωμένης «τριάδας», Θεσσαλονικιού γαρ, συζητήθηκε και μνημονεύτηκε δεόντως. Πάντως εμείς εδώ στα γραφεία της Άθενς Βόις στον Βορρά και χειροκροτήσαμε και πανηγυρίσαμε τη «νίκη», μιας και με τον Αλέξανδρο Αβραμίδη μας συνδέει μοίρα κοινή και... συνεργατική! Κι όχι μόνο εξαιτίας των θεμάτων που σούταρε ως συνεργάτης για το περιοδικό SOUL, αλλά και παλαιόθεν, τότε που η ομάδα μας πρωτοξεκίνησε να «μοντάρεται» εκεί στη Μοναστηρίου, που ήταν η βάση του περιοδικού «Επιλογές» της «Κυριακάτικης Μακεδονίας».
Χα! Θυμάμαι τους εμπορικούς διευθυντές, κάθε που ξεφύλλιζαν πρώτοι το νέο τεύχος, πριν βγει στα περίπτερα. Ήταν η εποχή που το lifestyle, τα κοσμικά και τα πλαστικοποιημένα θέματα με σελέμπριτις της κατηγορίας «έκανε η μύγα πιστωτική κάρτα ή εξοχικό κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο» ήταν το ζητούμενο του τοπικού Τύπου. Και εκεί που εκστασιασμένοι χάζευαν θέματα για το σαλόνι επίπλου στο Μιλάνο με καναπέδες-προτάσεις για την κυρία Μπουμπού Καθιστικίδου ή συνέντευξη με τον μόδιστρο Γάκη Γαβαβά, τσουπ, γυρνούσε η σελίδα και ξεκίναγε το «αντάρτικο». Ήταν η μικρή, γλυκιά, ιερή εκδίκησή μας, να υπηρετούμε μεν το «όραμα» που μας καλοπλήρωνε, μα και να μην ξεχνάμε επίσης πως σε αυτή τη δουλειά οι διαφημίσεις είναι το μέσο κι όχι το μήνυμα. Πως η πραγματική ζωή δεν λουστράρεται όσο φώτοσοπ και να τη ραντίσεις, ούτε κρύβεται, ούτε αγνοείται.
Εδώ μπαίνει ο Αλέξανδρος Αβραμίδης με τις εικόνες του, που ήταν από τότε «μελαγχολικές» για τους μη γνωρίζοντες τίποτα πέραν των εγχειρισμένων λαϊκών βάρδων ή των επιχειρηματιών της (κοψο)χρονιάς. Έτσι ακριβώς, «τι τον θέτε αυτόν τον μελαγχολικό;» μας ρωτούσαν οι εμπορικοί διευθυντές, κι άντε να τους πεις για τη γραμμή του πρακτορείου Μάγκνουμ, που τον μόνο Μάγνουμ που ήξεραν ήταν ο ομώνυμος του παγωτού. Κι άμα!
Τέλος πάντων, όλοι προκόψαμε και συνεχίσαμε κι ο Αλέξανδρος Αβραμίδης ήταν από τους πρώτους που συνέτρεξαν να υπηρετήσουν το όραμα του SOUL magazine, όταν μπαφιάσαμε από τα θέματα μόνο για ενυδατικές και τρεντς, προτάσσοντας στα περίπτερα μια άλλη «εικόνα», ενυδατικές και τρεντς καλά και άγια δηλαδή, αφού τούτο επιτάσσει η αγορά, μα και πραγματική ζωή και άνθρωποι, οι άνθρωποι οι κανονικοί όμως. Πάνω από τις ενυδατικές, δίπλα τους, στις γειτονιές που πάλλονται πέραν της Τσιμισκή, στα γκρουπάκια που παίζουν κάτι άλλο πέρα από το λαϊκομπίτια-σουξέ της εβδομάδας εκεί στον Εύοσμο, στα κεντράκια τα όχι λάουντζ-καναπεδερί που πίνουν μοχίτο οι νύφες Πανοράματος, αλλά και κάτι άλλα στον Λαγκαδά που τα «ξενάκια» κάνουν καλλιστεία ή τρωγοπίνουνε νοσταλγώντας τις πατρίδες τους.
Ακριβώς αυτά ήταν τα θέματα του Αβραμίδη στο SOUL. Γιατί τέτοιους ανθρώπους/ρεπορτάζ αγαπούσε. Δεν ήταν για τον Αλέξανδρο τα κοσμικά ή οι αποστολές για «τα καλύτερα ρέστο china της πόλης». Κατανοητός, ελπίζω! Γι' αυτό και χαρούμενος έτσι όπως φυλλομετράω τα θέματά του για το περιοδικό, πριν καταταγεί στο «Reuters» και επιβραβευτεί για το πείσμα του. Οι άνθρωποι, είπαμε, πάνω από τις ενυδατικές. Η δράση, ο ουμανισμός/ματιά του και η ορίτζιναλ ντοκουμέντα εικόνα με γνήσιο δάκρυ ή χαρά, οι ντούρες ρίαλ καταστάσεις όπου συμβαίνουν, αντί για τα άλλα τα «τελεμέδικα» (εκ του τύρος ή wine cheese τελεμές) που εκστασιάζουν τους design lovers, όχι όμως τον ίδιο.
Έχουμε συζητήσει άπειρες φορές για τη δουλειά του, μου έχει αναλύσει την άποψή του για την πόλη και τις εικόνες, για τις πραγματικές «σκηνές», μιας και όλα στη δουλειά μας, όπως και στη ζωή, είναι ένα θέατρο. Μια ταινία. Ένα πλατό που πάνω του εξελίσσονται ιστορίες ζόρικες ή ενορχηστρωμένα και μακιγιαρισμένα ωραίες. Διάλεξε από φύση και θέση να καλύπτει τις «δύσκολες». Τις επικίνδυνες, τις σπαρακτικές, τις γοερές. Αυτές που δεν θέλουν οι εμπορικοί διευθυντές ή οι αμοράλ αναγνώστες οπαδοί των νέων τάσεων μόνο και τίποτα άλλο πέραν αυτών. Γι' αυτό και τον χειροκροτήσαμε και τον πανηγυρίσαμε τον Αβραμίδη. Γιατί επιβραβεύτηκε η ρότα που από την αρχή διάλεξε, να βλέπει δηλαδή ποίηση και τέχνη στα τατουάζ των αποφοίτων από τα ιδρύματα αποτοξίνωσης κι όχι μόνο στα πανάκριβα που «χτυπούν» για μια περιουσία οι γόητες της χιπστέρια.
Όλα αξίζουν. Όλα είναι ζωή. Μα η τέχνη του Αλέξανδρου Αβραμίδη, άφοβη, ανεπηρέαστη από τάσεις, επιζητεί μόνο ανόθευτες και ιλιγγιώδεις καταστάσεις. Καθείς εφ' ω ετάχθη, και μπράβο σου, ρε αγόρι, από την καρδιά μας, όλων εμάς εδώ!
Δείτε θέματα του Αλέξανδρου Αβραμίδης στην Athens Voice, εδώ και εδώ.
17°
