Τελικά, του πάει πολύ η Κίνα του Αλέξη Τσίπρα. Πρώτα απ’ όλα διότι τα ελληνικά του δεν ακούγονται κινέζικα εκεί και δεύτερον διότι, μολονότι καρυδοθραύστης κι ο ίδιος, ουδείς τον συγχέει με τον Ορέστη Τσανγκ. Κακά τα ψέματα. Του κινέζου επενδυτή με τίποτα δεν του ιδρώνει τ' αυτάκι από λιλιά και μπαστούνια ασυλίας. Ας τα ξεκοκκίζουν κι ας τα κραδαίνουν όσο θέλουν, έτσι για ξεκάρφωμα, οι 153 μανδαρίνοι της κοινοβουλευτικής ομάδας − μέσα και η ινδή τραγωδός με την πασμίνα. Εντωμεταξύ, όση ώρα εμείς εδώ τρώμε αβέρτα τις μπαστουνιές μας, κινεζική χορωδία και μαντολινάτα τού άδει το συρτάκι του Ζορμπά με άψογη συλλαβική προφορά: εν - τη - πα - λά - μη - και - ού - τω - βο - ή - σω - μεν. Το 'πιασες το υπονοούμενο ή μήπως να στο γυρίσω και ερασμιακά;
Για μένα που τα κινέζικα τα μιλάω φαρσί, δεν τίθεται θέμα παρερμηνείας. Για τον μέσο κινέζο του ελληνικού εκλογικού σώματος όμως, η φάση μοιάζει win-win − μέχρι να φτάσει μπροστά στο γκισέ της εφορίας, εννοείται. Μπαίνω στο taxis και την ακούω κανονικά. Τι ευφορία είναι αυτή! Τι σεντέφια και τι κοράλια, τι κεχριμπάρια κι έβενοι και ηδονικά μυρωδικά με πιάνουν στο λαιμό, πριν καλά-καλά πληκτρολογήσω το username μου και πριν να στρίψω τρίφυλλο με το password! Τι να κάνω κι εγώ, η καημένη; Για να μη χαλάσω την παρέα, συμπληρώνω κουτάκια, ρουφάω ανεξόφλητα, φυσάω κωδικούς, σαλιώνω το πληρωτέον ποσόν και σιγοτραγουδώ «κι η Αγγέλω πατημέντο, φλόκο ντ' αργιλέ».
Ποια είναι η Αγγέλω, ρε παιδιά, και πού είναι ο Μπάτης κι ο Αρτέμης και ο Στράτος, βρε, ο τεμπέλης, να με βγάλουν απ’ τη σπηλιά του δράκου και να με φυγαδεύσουν, σώα και αβλαβή, σε μια ειρηνική παραλία με άπλυτους και φοινικόδεντρα; Βρυχάται ένας Ντάνος με λερό κοντοβράκι και ο Σκάι σπάει το ένα ρεκόρ τηλεθέασης μετά το άλλο, ξεστήθωτος και αποτριχωμένος. Οπότε, ξαναπέφτω στη θάλασσα, με τις τσέπες μου γεμάτες βράχια, βότσαλα και καρύδες.
20°
