Έχουμε κολλήσει στον τοίχο και δεν μπορούμε να το στρίψουμε να ξεφύγουμε. Αλλά στον τοίχο δεν πέσαμε επί κρίσης, η πορεία είχε διαμορφωθεί πολλά χρόνια πριν. Και αν υπάρχει ένα χρονικό σημείο ορόσημο, δεν είναι όταν ο Σημίτης και το Πασόκ άδειασαν τον Γιαννίτση και το νόμο που είχε φέρει για το ασφαλιστικό (ΝΔ και λοιπά κόμματα ήταν εξαρχής στα κάγκελα), μάλλον πρέπει να πάμε πιο πίσω στο 1987 και την υποχώρηση των Παπανδρέου και Τρίτση στον πρώτο νόμο για τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και σταδιακά στο διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας. Όταν οι πολίτες έμειναν άπραγοι, αν δεν έκαναν το πρώτο βήμα προς τα πίσω. Η πρώτη μεγάλη νίκη του συντηρητισμού, σε μια χώρα που με καθυστέρηση ετών έκανε βήματα προόδου στην Ευρώπη της ΕΟΚ, της ελευθερίας και των ανοιχτών μυαλών. Το 1987 πιάσαμε τους Ευρωπαίους στην κορυφή του μπάσκετ αλλά χάσαμε το δρόμο μας στην προσέγγιση με την πολιτική και κοινωνική Ευρώπη. Το 1987 η Ελλάδα έγινε «ελλαδάρα».
Το 1987 όλοι μας μοιραζόμασταν την ίδια γκόμενα με τον πρωθυπουργό, διπλωμένη στα χυδαία πρωτοσέλιδα των φυλλάδων της εποχής, γυμνή στα ιδρωμένα χέρια των πιστών του πατρίς - θρησκεία - οικογένεια. Όπως διαδηλώναμε όλοι μαζί στις λαοσυνάξεις μαζί με το καλοθρεμμένο παπαδαριό κατά της «αρπαγής» της εκκλησιαστικής περιουσίας. Μετά ήρθε ο Κοσκωτάς να γίνει ήρωάς μας.
Την ίδια χρονιά ο υπουργός οικονομικών Τσοβόλας (ναι ο «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα») θέσπιζε το ΦΠΑ (αν και με 3ετή καθυστέρηση) με 6% για τα είδη λαϊκής κατανάλωσης, 18% για υπηρεσίες (και ένα χρόνο μετά στο 16%) και 36% για είδη πολυτελείας, ξεκινώντας να οργανώνει τα οικονομικά έσοδα του κράτους. Κάπου εκεί, σηκώνοντας μαζί με τον Γιαννάκη και τον Γκάλη και τα άλλα παιδιά το κύπελλο του ευρωμπάσκετ, χάσαμε την μπάλα. Πήραν τα μυαλά μας αέρα, κερδίσαμε ένα παιχνίδι και χάσαμε τον αγώνα μιας ζωής. Και ας τραγουδούσαμε Πορτοκάλογλου «ήμασταν πάντοτε παικτάρες αλλά δεν αλλάζαμε μπαλιές», μπαλιές δεν αλλάξαμε ξανά μεταξύ μας, ο καθένας μας την πάρτη του και μόνο.
Εάν το 1987 ήθελες να τηλεφωνήσεις σε ένα φίλο σου π.χ. στην Κρήτη, συνήθως πήγαινες στο κτίριο του ΟΤΕ και έμπαινες στο θάλαμο για να κάνεις υπεραστική κλήση με χρέωση τρελή. Το 1989 δόθηκαν οι πρώτες άδειες κινητής τηλεφωνίας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, με όριο για 2 εταιρείες, μάλλον θα είχαν ρωτήσει και αυτοί το Ινστιτούτο Φλωρεντίας! Από κρατικό μονοπώλιο σε ιδιωτικό μονοπώλιο! Απορώ με όποιον υποστηρίζει ότι η ΝΔ είναι το κόμμα της ανοιχτής οικονομίας και των μεταρρυθμίσεων.
Το 1987 ο γραμματέας στρατηγικού σχεδιασμού της ΠΦΑ, ο «στα τσακίδια», ίσως να διάβαζε «Το μέγαρο των χαστουκιών» του Πασκάλ Μπρυκνέρ όπου ο πρόεδρος της φανταστικής χώρας ανακοινώνει τη δημιουργία ενός νέου θεσμού, του Μεγάρου, στο οποίο κάθε Σαββατοκύριακο θα ξυλοκοπούνται με πληρωμή παιδιά, σκύλοι και γάτες για να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα. Μάλλον θα θυμάται το τέλος του βιβλίου και θα βρίσκει και τις ομοιότητες.
Από το 1987 δεν έχουν αλλάξει πολλά, ιδιαίτερα στη νοοτροπία και στον τρόπο σκέψης μας. Έτσι μοιραία αυτά που κρατούν την Ελλάδα σε καθεστώς «ελλαδάρα» είναι πολλά. Επιμένουμε στην κρατική μονολιθική παιδεία, απαγορεύουμε οι μόνοι στον πλανήτη την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων έτσι από καπρίτσιο χωρίς λόγο, αρνούμαστε τη δημιουργία αγγλόφωνων πανεπιστημιακών τμημάτων, μετράμε κομματικές ψήφους στις φοιτητικές εκλογές, 106 ακαδημαϊκοί πολίτες αντιγράφουν την ίδια εργασία και περιμένουν να μην τους καταλάβουν, κρύβουμε την αποτυχία της εκπαίδευσης πίσω από αφορολόγητα ιδιαίτερα μαθήματα, επιμένουμε οι μόνοι στο δυτικό κόσμο στη συμπόρευση κράτους-εκκλησίας, επιμένουμε στην ισχύ φόρων υπέρ τρίτων σε άσχετες υπηρεσίες και προϊόντα, επιμένουμε στην εμπλοκή κράτους και δικαιοσύνης, επιμένουμε στην επιχορήγηση καλλιτεχνικών δρώμενων των δικών μας καλλιτεχνών, επιμένουμε στη συμπόρευση κρατικών αξιωματούχων με λαμόγια και νταβατζήδες των ΜΜΕ και των δημόσιων έργων, επιμένουμε στην απαγόρευση ψήφου στους Έλληνες νέους μετανάστες από τις χώρες προσωρινής διαβίωσής τους μέσω ηλεκτρονικής κάλπης. Αποχαυνωμένοι επιβιώνουμε σε μια χώρα που τα σκουπίδια τα μαζεύει μόνο ο κρατικός μηχανισμός για να τα κρύβει σε χωματερές, που η καύση των νεκρών επιτρέπεται μόνο στα χαρτιά, που ο πολιτικός γάμος ομόφυλων ζευγαριών και η υιοθεσία φαντάζουν εξωφρενικές νεωτεριστικές απαιτήσεις!, που 60άρηδες απλήρωτοι εργαζόμενοι και άνεργοι πληρώνουν συντάξεις σε 45άρηδες αραχτούς και light, που η ηλεκτρονική ψηφοφορία θεωρείται τεχνοφασισμός, που οι πρωθυπουργοί το μόνο που μπορούν να τάξουν στους νέους είναι δεξιά free wifi ή αριστερούς γαμιστρώνες, ενώ τους στέλνουν «στα τσακίδια» μετανάστες στο εξωτερικό. Αποδεικνύουμε ότι είμαστε οι πιο έξυπνοι άνθρωποι στον κόσμο. Μόνο εμείς. Εμείς εδώ στην «ελλαδάρα». Γιατί, όπως μουρμουράμε ταπεινωμένοι στη γωνία στο περιθώριο παρέα με την πρωθυπουργάρα μας, «Μόνο τον ήλιο και το τσίπουρο δεν μπορούν να μας πάρουν».
Το 1987 η τηλεόραση είχε 2 κουμπιά για τα 2 κρατικά κανάλια, έμπαινε μέσα για το ένα και έβγαινε το άλλο έξω, κάπως σαν την αλλαγή των 2 κομμάτων στην εξουσία. Βγες εσύ, μπες εσύ, τότε δεξιά ΝΔ - αριστερά Πασόκ, τώρα μνημόνιο - αντιμνημόνιο. Αλλά και τότε και τώρα, το πρόγραμμα πάντα ήταν και είναι μόνο ένα: συντήρηση, συντήρηση, συντήρηση.
Είμαστε κολλημένοι στο 1987, στο θάλαμο στην αίθουσα του ΟΤΕ, περιμένοντας να βγει γραμμή για τη σύνδεση με το μέλλον. Τις επόμενες ημέρες στο χώρο του προοδευτικού κέντρου θα δοθεί η πρώτη μάχη για να ξεκολλήσουμε, για να φύγουμε μπροστά. Μπορεί να τα καταφέρουμε, μπορεί όχι. (Δεν ξεκινήσαμε καλά αλλά πρέπει να το παλέψουμε μαζί). Εγώ έκανα τη δική μου επιλογή. Ο καθένας μας να τολμήσει και να κάνει τη δική του επιλογή, αυτήν που κρίνει ως καλύτερη, γιατί το μόνο βέβαιο είναι ότι αν δεν θα το προσπαθήσουμε τίποτα δεν θα αλλάξει από μόνο του και οι δυνάμεις της ακινησίας και του πελατειακού κράτους (λάφυρο) των λίγων βολεμένων σε ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ θα μείνουν κυρίαρχες, εις βάρος όσων πραγματικά θέλουν την αλλαγή.
Μια κανονική χώρα να γίνουμε κάποτε. Με πολίτες και πολιτικούς που πατάνε στη γη.
Χωρίς άλλα ταρτατζούμ για «μεγάλη Ελλάδα» και «Ελλαδάρα».
22°
