Σε λίγες μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από την εκλογική αναμέτρηση του περασμένου Ιουνίου. Αν προσπαθήσουμε να συγκρίνουμε τα αποτελέσματα των εκλογών με εκείνα των πιο πρόσφατων δημοσκοπήσεων, θα διαπιστώσουμε ότι –μετά από αρκετές αυξομειώσεις κατά τη διάρκεια της χρονιάς– δεν υπάρχει καμία αξιοσημείωτη μεταβολή στη δύναμη των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων. Αντίθετα, παρατηρούμε ανακατατάξεις μεταξύ των μικρότερων, με τη Χρυσή Αυγή να είναι ο μεγάλος κερδισμένος και το ΠΑΣΟΚ να φαίνεται ότι χάνει πάνω από το μισό της απήχησής του. Πτωτικές τάσεις –μικρότερης κλίμακας– εμφανίζουν επίσης οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η ΔΗΜΑΡ, ενώ το ΚΚΕ διατηρεί τα ποσοστά του.
Πού οφείλεται όμως αυτή η –φαινομενική έστω– στασιμότητα των ποσοστών της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ; Πώς μετά τον ισχυρότατο «σεισμό» των εκλογών της 6ης Μαΐου και τον μεγάλης έντασης «μετασεισμό» ένα μήνα μετά, σήμερα φαίνεται ότι τα δύο αυτά κόμματα ξεκινάνε από το ίδιο περίπου σημείο εκκίνησης, σαν να μην πέρασε μια μέρα από την 17η Ιουνίου της περασμένης χρονιάς;
Τρεις ήταν οι σημαντικοί «σταθμοί» σε αυτή την πορεία. Το δίμηνο Οκτώβριου-Νοεμβρίου λόγω της αναμονής για την απόφαση του Eurogroup και της κοινωνικής δυσαρέσκειας εξαιτίας των μέτρων, ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην πρώτη θέση σε όλες τις δημοσκοπήσεις της περιόδου. Ο δεύτερος και ο τρίτος σταθμός (η καλή είδηση για αποταμίευση της δόσης τον Δεκέμβριο και τα δυσάρεστα γεγονότα στην Κύπρο) ευνόησαν σαφώς τη Νέα Δημοκρατία και της έδωσαν ξανά το προβάδισμα.
Το κόμμα του κ. Σαμαρά «επένδυσε» όλη αυτή την περίοδο σε κάποιες αχνές θετικές ενδείξεις για την πορεία της οικονομίας, αλλά κυρίως στο φόβο των πολιτών μη τυχόν έρθουν ακόμα χειρότερες μέρες και στην αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να εξελιχθεί επιτυχώς από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας. Όλα τα παραπάνω αξιοποιήθηκαν άρτια σε επικοινωνιακό επίπεδο από το επιτελείο της κυβέρνησης, αφήνοντας αρκετές φορές σε δεύτερο πλάνο τα μεγάλα προβλήματα που εξακολουθούν ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του δεν φαίνεται να κατανοεί ότι η στρατηγική που τον οδήγησε από το 4% στο 27% έχει φτάσει στα όρια της. Αφενός γιατί η χρονική συγκυρία είναι διαφορετική, αφετέρου γιατί η κρίσιμη μάζα που δημιουργεί πλειοψηφικά ρεύματα θέλει να ακούσει σαφείς προτάσεις, λύσεις και ένα ξεκάθαρο στίγμα για το πού θα πάει η χώρα και κυρίως με ποιο τρόπο.
Σε κάθε περίπτωση και τα δύο κόμματα δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί ότι έχουμε μπει σε νέα εποχή και συνεχίζουν να πολιτεύονται με παλιά «υλικά». Δεν κατανοούν δηλαδή ότι οι επικοινωνιακοί χειρισμοί από τη μία και ο καταγγελτικός λόγος από την άλλη μπορεί να λειτουργούσαν σε άλλες περιόδους, πλέον όμως δεν αρκούν για να αναδείξουν μια νέα ηγεμονική δύναμη, πολλώ δε μάλλον να οδηγήσουν τη χώρα στην έξοδο από την κρίση.
Υπό αυτή την έννοια στο άμεσο μέλλον φαίνεται ότι το τυχαίο και η εκάστοτε συγκυρία θα παίζουν μεγαλύτερο ρόλο στη διαμόρφωση των πολιτικών συσχετισμών από εκείνο που θα έπρεπε. Κάπως ανησυχητικό; Ναι, εκτός και αν επιλέξουμε την ερμηνεία του «όλα γίνονται για κάποιο λόγο» και πάμε ανέμελοι για μπάνιο σε κάποια κοντινή παραλία.
13°
