Δεν αμφιβάλλω. Η Τατιάνα Μπλάτνικ, που έβγαλε βιβλίο μαγειρικής, μπορεί και να είναι καλή μαγείρισσα. Δεν της αμφισβητώ καν το τίτλο «πριγκίπισσα της Ελλάδος». Μια παλιά, συφερτική νομολογία την καλύπτει και ως προς αυτό: στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις, αρκεί βεβαίως να μένεις σταθερός στις απόψεις σου, να μη λες και ξελές και μας ζαλίζεις τον έρωτα.
Από αυτής της απόψεως, μου είναι αδύνατον να καταλάβω την ξαφνική λιγούρα για πριγκίπισσες, που επέδειξαν εσχάτως πολλές έγκριτες εφημερίδες του αστικοδημοκρατικού χώρου, μέσα κι εκείνες που καβάντζωσαν κάποτε το μεγάλο κοινό τους με το σκιτσάκι του αγοριού που κατουρούσε μέσα στο στέμμα. Δεν είναι σωστό, σκέπτομαι, να ξαφνιάζεις τον αναγνώστη σου και να τον καπελώνεις με το καθίκι του μπέμπη ανεστραμμένο. Αλλά και πάλι… Στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί ο πελάτης να έχει άδικο και να ’χει δίκιο ο ταξιτζής. Εκείνος που με διαβεβαίωσε τις προάλλες ότι ο Πούτιν θα επαναφέρει τη Βασιλεία στην Ελλάδα, όπως σε βλέπω και με βλέπεις.
Δεν αμφισβητώ ότι η Τατιάνα Μπλάτνικ είναι μια γυναίκα εκπάγλου καλλονής και κομψότητος. Δεν της αμφισβητώ το δικαίωμα να κάνει το κομμάτι της ως πριγκίπισσα στο Κολωνάκι και στη μείζονα περιοχή της Σκομπίας, πόσω μάλλον που το μπρούτο σκιτσάκι του Ορνεράκη δεν ήταν και πολύ του γούστου μου, ούτε καν στον καιρό του. Ούτε και ξέρω τι θα έκανε το γυμνόκωλο εκείνο αγοράκι και κατά πού θα σκόπευε το πουλάκι του, αν ζούσε κι έβλεπε τις διαστροφικές συγκατοικήσεις στα σημερινά πρωτοσέλιδα.
Κάνω λίγο στην άκρη, μην πιτσιλιστώ, και σκέφτομαι τον σύγχρονο αναγνώστη, ντυμένο όμως παλιακά, με τη ρεμπούπλικα κατεβασμένη, να στρίβει μεσημέρι στη γωνία, και το χώρο κάτω απ’ τη μασχάλη του άδειο από τιμή, άδειο από σκέψη, άδειο από ασθενικές, έστω, βεβαιότητες.
Όχι ρε συ, δεν κλαίω. Με πέτυχε στο μάτι, το άτιμο.
14°
