Αν η χώρα μας είχε δεύτερο όνομα θα έπρεπε να είναι το Υποκρισία. Τώρα που το σκέφτομαι και ένα όνομα που έχει, το Υποκρισία θα έπρεπε να είναι. Σιγουρα πολύ πιο ταιριαστό από το Ελλάδα. Γιατί μπορεί να παράγουμε τσαπατσουλιά και πσεκαζμένους πατριώτες, μπορεί να είμαστε καλοί στο να μετατρέπουμε τις τραγωδίες σε φαρσοκωμωδίες, μπορεί να είμαστε πιο επιπόλαιοι και από μαθητή γυμνασίου σε διαγώνισμα θρησκευτικών, μπορεί να είμαστε πιο γκρινιάρηδες και καχύποπτοι κι από θαμώνα του ιπποδρόμου, αλλά σε όλα αυτα δεν είμαστε μοναδικοί. Στις ΗΠΑ είναι πρόεδρος ο Τραμπ, στη Μεγάλη τη Βρετανία ψήφισαν να φύγουν από την ΕΕ και τώρα κλαίνε επειδή λέει ήταν πιωμένοι και δεν το εννοούσαν, στη Γαλλία η Λεπέν φτάνει να διεκδικήσει την προεδρία και σε όλο τον πλανήτη οι γυναίκες ξαναφορούν κοθόρνους. Κακά τα ψέματα, η μαλακία δεν είναι ένας τομέας στον οποίο μπορούμε να ελπίζουμε όχι απλώς σε πρωτιά αλλά ούτε καν σε βάθρο. Η υποκρισία όμως είναι κάτι το διαφορετικό. Στην υποκρισία μπορεί και να είμαστε οι καλύτεροι στον πλανήτη.
Στο Μενίδι ένα παιδάκι σκοτώνεται από μπαλωθιά. Δεν είναι απλώς μια στραβή, όπως ισχυρίζεται ο ευαίσθητος Μπαλάφας. Είναι η συνέπεια της αδιαφορίας και της υπόθαλψης εγκλήματος δεκαετιών. Παρόλα αυτά, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και σχολιαστές του face του book μοιάζουν πιο έκπληκτοι και σοκαρισμένοι κι από απατημένο νεόνυμφο.
Φαίνεται κανείς από αυτούς δεν είχε ακούσει τίποτα για το Μενίδι και το Ζεφύρι. Φαίνεται πως κανένας δεν είχε παρακολουθήσει υποδοχή πολιτικού στην Κρήτη με μπράβους να βαράνε με τα κουμπούρια τους συνοδεία μαντινάδων που εκθειάζουν το αδούλωτο πνεύμα και τη λεβεντιά των Κρητικών. Κανείς δεν θυμάται πως ο τελευταίος νεκρός από μπαλωθιές πριν το άτυχο παιδάκι δεν έπεσε πριν από δεκαετίες, αλλά πρίν από 3 χρόνια στη λεβεντογέννα. Λες και τα κουμπούρια στην Κρήτη ρίχνουν ροδόνερο και στο Μενίδι έριχναν χυμό πορτοκάλι μέχρι προχτές που ξαφνικά άρχισαν να ξερνούν μολύβι.
Δεν είναι ότι περιμένω κάτι διαφορετικό από ένα κράτος που έχει για υφυπουργό Υγείας τον Κασιδιάρη της Κρήτης. Είναι ότι δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει συνεχώς να μοιάζουμε με ηλίθιους και να ανακαλύπτουμε την Αμερική ξανά και ξανά. Είναι που δεν καταλαβαίνω γιατί η είδηση της δολοφονίας του μικρού δεν μεταδόθηκε ως εξης: «Το αναπόφευκτο συνέβη. Ένα παιδάκι έπεσε νεκρό από μπαλωθιές. Την απουσία οποιασδήποτε έκπληξης εξέφρασαν οι πάντες. Δεν είναι ο πρώτος νεκρός από μπαλωθιές και αν θέλουμε να διατηρήσουμε το γοητευτικό αυτό στοιχείο της πολιτισμικής μας μοναδικότητας, θα πρέπει να δεχτούμε πως δεν θα είναι και ο τελευταίος, δήλωσε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη.»
Δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους, όχι απλώς να ανέχονται αλλά να αποδέχονται και να εκθειάζουν μια εγκληματική συμπεριφορά και μετά να σοκάρονται όταν η εγκληματική αυτή δραστηριότητα οδηγεί στα αναπόφευκτα χειρότερα. Σπάω το κεφάλι μου αλλά δεν τα καταφέρνω. Μάλλον εγώ φταίω.
Όπως φταίω και που δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να ενοχλούνται από το τι κάνει το πουλί άλλων ανθρώπων να κουνιέται. Που δεν μπορώ να καταλαβω τι είναι αυτό που κάνει συμπολίτες μας να βγάζουν σπυριά στην ιδέα της ομοφυλοφιλίας. Και δεν μιλάω για τα προφανή. Δεν μιλάω για τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες, αυτούς που έχουν πάθει κλειστοφοβία από το χρόνιο εγκλεισμό στο ντουλάπι τους, που δεν ανέχονται την ελευθερία των άλλων. Μιλάω για τους υπόλοιπους. Αυτούς που δεν μπορείς να βρεις ούτε ένα λόγο να ενδιαφέρονται για το αν ο Μηνάς ζαχαρώνει τον Στέλιο ή αν η Μαρία θέλει να γλείψει την Έλενα.
Μιλάω γι’ αυτούς τους ακατανόητους συμπολίτες που συντονισμένα –και σχεδόν εθιμοτυπικά– επιτέθηκαν και στο φετινό πράιντ. Αυτούς που δεν μπορούν να καταλάβουν πως το μόνο που μπορεί κάποιος να κάνει απέναντι σε μια κοινωνία που θέλει να τον κάνει να ντρέπεται για την καύλα του είναι να φωνάξει το πόσο περήφανος είναι γι’ αυτή. Αυτές τις Μαρίες Αντουανέτες που αναρωτιούνται γιατί δεν γίνονται στρέιτ πράιντ, μια απορία το ίδιο αστεία με την απορία που μπορεί να έχει κάποιος σχετικά με την απουσία εκατομμυριούχων από τις διαδηλώσεις για τη μείωση των συντάξεων.
Κανείς βέβαια από τους παραπάνω δεν συγκρίνεται με τους μεγάλους υποκριτές. Αυτούς που ισχυρίζονται πως ο λόγος που δεν θέλουν να γίνεται το πράιντ δεν είναι επειδή σιχαίνονται την ιδέα της σεξουαλικής ελευθερίας αλλά επειδή χαλιέται η αισθητική τους (αλήθεια, πώς αντέχουν τους χρυσοποίκιλτους αρχιερείς στις μεγάλες γιορτές της Ορθοδοξίας;) Αυτούς που θέλουν τους γκέι να κάνουν ό,τι θέλουν στο κρεβάτι τους, λες και η σεξουαλική έλξη είναι κάτι που μπορεί να φυλακιστεί σε τέσσερις τοίχους. Αυτούς που μιλούν για «σοβαρούς ομοφυλόφιλους» εννοώντας αυτούς που αποδέχονται την καταπίεση ως νομοτέλεια και φροντίζουν να δηλώνουν την επιθυμία τους τόσο χαμηλόφωνα όσο να μην ενοχλείται ο στρέιτ αφέντης. Αυτούς τους τεράστιους υποκρίτες που παριστάνουν τους φιλελεύθερους αλλά η μόνη ελευθερία της οποίας είναι φίλοι είναι η δικιά τους. Αυτούς τους υποκριτές Έλληνες. Και μπράβο τους.
Υ.Γ. Μια και μιλάω για υποκρισία δεν μπορώ να μην πω και μια κουβέντα για τα μέλη του γκρουπούσκουλου που την έπεσαν στους αστυνομικούς που ήθελαν να συμμετάσχουν στο πράιντ. Θέλω να πω ότι το βρίσκω αναμενόμενο. Όταν αυτοί που υποκρίνονται τους επαναστάτες (ενώ η μόνη επανάσταση που έχουν κάνει στη ζωή τους είναι ενάντια στον μπαμπά και τη μαμά) βλέπουν ανθρώπους που πραγματικά ρισκάρουν, λογικό είναι να νiώθουν ότι απειλούνται. Το κακό γι’ αυτούς, όπως και για όλους τους υποκριτές, είναι ότι τους καταλαβαίνουμε. Και ξέρουμε ποιος είναι ο επαναστάτης και ποιος ο φωνακλάς φλούφλης. Και μπράβο και σ’ αυτούς.
20°
