Η εποχή που καλέσαμε, ήλθε. Το μίσος, η τρομοκρατία, ο φόβος, ο δικός μας φόβος, ο φόβος που προκαλούμε εμείς, τα κλειστά σύνορα, οι κλειστές καρδιές, τα κλειστά μυαλά. Κλειδώσαμε τα σύνορα και δώσαμε τα κλειδιά στους ανόητους. Χωρίς να ξέρουμε αν όντως είναι καλύτερα μέσα με τους υπόλοιπους σαν εμάς, παρά έξω μαζί με τους αποκλεισμένους. Οι επικίνδυνοι ίσως είμαστε πια οι άλλοι σαν εμάς. Ο εκλεγμένος πορτοκαλί πρόεδρος ήταν η επιλογή της εύκολης «ανώδυνης» ανοησίας, του «κοίτα τον εαυτούλη σου και άσε τους άλλους να πάνε να γαμηθούν», όπως το γλεντάμε και εμείς με αντίστοιχες γελοίες επιλογές. Όταν τελειώσει το πανηγύρι της επανάστασης του καφενείου, όλοι θα είμαστε τα θύματα των δικών μας επιλογών. Και θύτες μαζί. Η δική μας εποχή της λευκής κορδέλας.
Αυτή τη φορά η λευκή κορδέλα θα έχει πορτοκαλί χρώμα. Αρκεί μετά, όταν κάποτε τελειώσει, να διδαχθούμε από αυτό. Από τη δύναμη των επιλογών μας. Από τη δύναμή μας στις ζωές των άλλων. Από τις συνέπειες της ανοησίας μας και του καιροσκοπισμού μας.
Και βέβαια, μετά, όλοι μπορούμε «λυπημένοι» να ζητήσουμε συγνώμη που «είχα συνυπάρξει και ανεχτεί τις απόψεις ανθρώπων που έδειξαν ασέβεια στους Εβραίους συμπατριώτες μου». Θα αλλάζουμε μόνο το όνομα των διωκόμενων (μουσουλμάνοι, gay, έγχρωμοι, ...) για όσους «έδειξαν» ασέβεια, όχι ο Άδωνις, όχι εμείς, οι άλλοι φταίνε, εμείς είμαστε οι αθώοι, εμείς απλώς «συνυπήρξαμε» και απλώς τους «ανεχτήκαμε», βρε κουτά, εμείς πάντα είμαστε οι αθώοι. Περιμένοντας το αδωνικό συγνώμη «που υποστήριξα τον Τραμπ». Είναι ο ίδιος ψηφοθηρικός «αθώος» δρόμος που ακολουθούσε τότε, και ακολουθεί και τώρα, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ στους «αθώους» ψηφοφόρους του. Και αυτός ο δρόμος θα είναι το άλλοθι, της δική μας ενοχής της λευκής κορδέλας.
17°
