«Στις 6 Δεκεμβρίου 1942, ομάδα εργατών της τεχνικής υπηρεσίας του δήμου ανέλαβε τη μαζική καταστροφή του νεκροταφείου την οποία εκτέλεσε με εντυπωσιακό ζήλο. Άλλωστε η εντολή των γερμανικών αρχών για τη διατήρηση ορισμένων τάφων μοναδικής αρχαιολογικής και ιστορικής αξίας αγνοήθηκε χωρίς κανένα κόστος. Ο δήμος χρησιμοποίησε ταφόπλακες για να επισκευαστούν τα ρείθρα των πεζοδρομίων της πόλης, η εκκλησία του Αγίου Δημητρίου χτίστηκε πισίνα για την ψυχαγωγία των Γερμανών αξιωματικών και μετά την Απελευθέρωση εβραϊκές ταφόπλακες χρησιμοποιούνταν για το μάθημα ανατομίας στην Ιατρική Σχολή. Οι υπόλοιπες ταφόπλακες πουλήθηκαν ως οικοδομικό υλικό έξω από την Θεσσαλονίκη. Ακόμη και λίγα χρόνια πριν μπορούσε κανείς να δεί εβραϊκούς τάφους να “κοσμούν” παιδικές χαρές, μπαρ και εστιατόρια σε πολυτελείς τουριστικές εγκαταστάσεις στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής».
Αντιγράφω λέξη προς λέξη αυτή την παράγραφο από τη σελίδα 65 του βιβλίου της Ρένας Μόλχο «Το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων Εβραίων - Μελέτες Ιστορίας και Μνήμης» από τις εκδόσεις Πατάκη. Η συλλογική μυθοπλασία που επιμένει πως το εβραϊκό νεκροταφείο της Θεσσαλονίκης με πάνω από 350.000 τάφους Εβραίων κατεστράφη από τους Γερμανούς φαντάρους και τα SS δεν ισχύει. Κατόπιν εισηγήσεως του γενικού διοικητή Βορείου Ελλάδος Βασίλη Σιμωνίδη της κατοχικής κυβέρνησης, που έγινε προφανώς δεκτή από τους Γερμανούς, ο κατοχικός δήμαρχος Θεσσαλονίκης Μερκούριος έστειλε τα συνεργεία του για την καταστροφή και στη συνέχεια λαφυραγώγηση του νεκροταφείου. Πάνω σε εκείνο το χώμα οικοδομήθηκε το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.
Για να προλάβω κάθε νέα έκρηξη εθνικής μυθοπλασίας, σπεύδω να επισημάνω πως κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πολέμησαν 343 Έλληνες αξιωματικοί και 12.558 οπλίτες εβραϊκού θρησκεύματος στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού. Οι 9.000 από αυτούς ήταν Θεσσαλονικείς. Οι απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες που υπέστησαν οι Εβραίοι συμπολίτες στα πολεμικά μέτωπα ανήλθαν σε 3.700. Δηλαδή περίπου το 25%.
Η ιστορική μνήμη της… CIA!
Πριν από λίγες ημέρες αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο ένα αποχαρακτηρισμένο έγγραφο της CIA, ήδη από το 2006, που είναι μία αναφορά από το 1962 του διπλωματικού εκπροσώπου της Ελλάδας στο Ισραήλ Μοσχόπουλου, διά της οποίας αποκαλύπτεται πως κατά τη τότε δίκη του Γερμανού εγκληματία πολέμου και περιβόητου Ναζί Άιχμαν, αναφέρθηκε κατάλογος συνεργατών - πρακτόρων των Γερμανών στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Στη λίστα αυτή φιγουράρουν τα ονόματα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μετέπειτα «Εθνάρχου», και του Κώστα Τσαλδάρη, ιδρυτή της αποκαλούμενης Λαϊκής Δεξιάς, πρώην μοιραίου πρωθυπουργού (1932) του οποίου οι επιλογές και η διαπλοκή οδήγησαν στην παράδοση της εξουσίας στο δικτάτορα Μεταξά μέσω Παλατιού. Το άκρως απόρρητο έγγραφο κατέληξε στα χέρια της CIA, αφού αποσιωπήθηκε από τις ελληνικές αρχές με την προφανώς σύμφωνη γνώμη της τότε ηγεσίας του Ισραήλ. Η ηλεκτρονική διεύθυνση της ιστοσελίδας της CIA με το συγκεκριμένο έγγραφο είναι: http://www.foia.cia.gov/document
Ένα εικοσιτετράωρο αργότερα αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο και δεύτερο έγγραφο με αναφορά στο περιεχόμενο δημοσίευσης της 28ης Σεπτεμβρίου του 1960 του περιοδικού «Der Spiegel» με περισσότερες αυτή τη φορά λεπτομέρειες και εκτιμήσεις για τη συνεργασία του Κ. Καραμανλή και συνεργατών του με το λοχαγό Μαξιμιλιανό Μέρτεν, δικαστικό, αποσπασμένο από το Βερολίνο στη Γερμανική Διοίκηση της Θεσσαλονίκης, ο οποίος ήταν και ο συντονιστής τότε της έναρξης του διωγμού κατά των Εβραίων αλλά και κυρίως της υφαρπαγής των περιουσιών τους, της λαφυραγώγησης του κινητού πλούτου και της απομύζησης τεράστιων ποσοτήτων ρευστού χρήματος μέσω εκβιασμών, λύτρων κ.λπ. Πάντα σε αγαστή συνεργασία με τον Βασίλη Σιμωνίδη και άλλους τοπικούς παράγοντες, ιδιώτες, επιχειρηματίες κ.λπ. οι οποίοι κατέληξαν να υφαρπάσουν τα περιουσιακά στοιχεία των καταδιωκόμενων Εβραίων με τη μέθοδο που εφήρμοσε η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου, της λεγόμενης «μεσο-εγγυοδοσίας», εφεύρημα πρωτότυπο και όπως απεδείχθη μετά από την Απελευθέρωση και αποτελεσματικό. Το κείμενο-έγγραφο έχει συνταχθεί στην αγγλική γλώσσα. Ο αναλυτής του κειμένου (το όνομά του έχει σβηστεί από τη CIA μετά τον αποχαρακτηρισμό του εγγράφου) αθωώνει τον Κ. Καραμανλή αλλά επιβεβαιώνει τα άλλα στοιχεία που εμπεριέχει το έγγραφο κυρίως όσον αφορά τον υπουργό Εσωτερικών (εκείνη την περίοδο) του Καραμανλή, τον Δημήτριο Μακρή, και τη σύζυγό του Ευδοξούλα Λεωντίδου Μακρή (και οι δύο από τη Θεσσαλονίκη βεβαίως). Στο δεύτερο αποχαρακτηρισμένο απόρρητο έγγραφο της CIA αναφέρεται συγκεκριμένα υφαρπαγή εργοστασίου παραγωγής μεταξωτών υφασμάτων προφανώς κάποιας γνωστής εβραϊκής οικογενείας με παράδοση σε αυτή τη δραστηριότητα.
Το πλήρες αποχαρακτηρισμένο δεύτερο έγγραφο των αμερικανικών υπηρεσιών βρίσκεται εδώ.
Πέρασαν δεκαετίες από τη στημένη δίκη του Μαξ Μέρτεν το 1959 επί κυβερνήσεως Καραμανλή με την ψήφιση δύο νόμων που επέτρεψαν αφενός την παύση κάθε περεταίρω δίωξης κατά εγκληματιών πολέμου από τη μία και την άμεση αποφυλάκιση του Μέρτεν από την άλλη, παρά την καταδίκη του σε 25 χρόνια φυλάκισης κατά συγχώνευση για τα εγκλήματά του. Κάποια στιγμή ο Μποστ δημοσιεύει και μετά από χρόνια αναδημοσιεύει μία σειρά από σκίτσα επί του θέματος. Προκαλείται ντόρος αλλά όλα εκ νέου αποσιωπούνται. Παρατίθεται ένα εξ αυτών, που είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό.
Σπεύδω εκ νέου να επισημάνω πως από τον Μάρτιο 1943 έως τον Αύγουστο του ίδιου έτους με 19 συρμούς μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, κυρίως στο Μπιρκενάου και το Άουσβιτς, το σύνολο σχεδόν των Εβραίων Ελλήνων πολιτών. Από αυτούς εξοντώθηκε με διάφορες μεθόδους το 87% του συνολικού εβραϊκού πληθυσμού που διαβιούσε στην Ελλάδα ή αλλιώς 62.500 άτομα. Το ποσοστό αυτής της απώλειας για τη Θεσσαλονίκη ανέρχεται στο 96% του εβραϊκού πληθυσμού της πόλης. Στο Μουσείο Ολοκαυτώματος του Τελ Αβίβ, η Θεσσαλονίκη είναι η δεύτερη μετά τη Βαρσοβία πόλη το όνομα της οποία είναι χαραγμένο στον τεράστιο γρανίτη όπου μνημονεύονται οι πόλεις όπου ζούσαν τα θύματα του Ολοκαυτώματος κατά σειρά αναλογίας του φόρου αίματος που κατέβαλαν οι εβραϊκές κοινότητες ανά την Ευρώπη.
Η ελληνική κοινωνία αρέσκεται να υιοθετεί μυθοπλασίες προκειμένου να αισθανθεί άνετα με τις καταστροφές, τις ήττες, τις κρίσεις και τα αδιέξοδά της από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους τουλάχιστον. Έτσι εορτάζει την έναρξη ενός πολέμου και όχι την απελευθέρωση από τους δυνάστες της, την 28η Οκτωβρίου, προφανώς για να απενοχοποιηθεί ιστορικά και η Δικτατορία του Μεταξά με το «ΟΧΙ» και εκείνοι που προκάλεσαν ή έφεραν στην εξουσία το δικτάτορα. Η ελληνική κοινωνία προτιμά να ηρωποιεί την ήττα (Θερμοπύλες) ως δείγμα ανδρείας και όχι τη Σαλαμίνα ή τις Πλαταιές κυρίως. Την ίδια μέθοδο χρησιμοποιεί για την ήττα στη Μικρά Ασία και τον ξεριζωμό φορτίζοντας λαϊκιστικά το αίσθημα του ανεκπλήρωτου και του ανάδελφου έθνους, αλλά και αυτό επιχειρεί να πράξει με την ήττα στην Κύπρο το 1974, πρώτον για να απαλλάξει από ευθύνες την τότε στρατιωτική και πολιτική ηγεσία σε Αθήνα και Λευκωσία αλλά και για να καθαγιάσει την περίοδο της Μεταπολίτευσης και της έλευσης του Κ. Καραμανλή αποσιωπώντας τις πραγματικές διαστάσεις που οδήγησαν στην τουρκική εισβολή.
Η συλλογική εθνική μυθοπλασία λειτούργησε στο ακέραιο και με το ζήτημα του Ολοκαυτώματος υιοθετώντας την άποψη πως ήταν αποκλειστικά υπόθεση των Εβραίων και πως το ελληνικό κράτος και οι πολίτες του στάθηκαν στο σύνολό τους στο πλευρό τους. Διά αυτού του τρόπου παρακάμπτονται και όλες οι σκέψεις περί αντισημιτισμού στην Ελλάδα, ξεχνιέται το πογκρόμ στην συνοικία Κάμπελ στη Θεσσαλονίκη το 1931 από την ελληνοπρεπέστατη φασιστική οργάνωση «3 Ε», δεν εξιχνιάζεται το πώς το ελληνικό κράτος μεθόδευσε τον «εξελληνισμό» της Θεσσαλονίκης μετά την πυρκαγιά του 1917 με την υιοθέτηση μεθόδων που σαν στόχο είχαν την απομείωση της κοινωνικής, πολιτισμικής και οικονομικής επιρροής του εβραϊκού στοιχείου της πόλης που σε πείσμα των εθνικιστικών επιλογών αριθμούσε τον Μάιο του 1941 56.000 και πλέον εβραίους Έλληνες πολίτες, δηλαδή το 23% περίπου του ενεργού πληθυσμού του άστεως της Θεσσαλονίκης.
Μόνο που η Ιστορία δεν γράφεται τελικά, και ευτυχώς, από εκείνους που καλλιεργούν μυθοπλασίες, αλλά αποτυπώνεται από τα ίδια τα ιστορικά αρχεία και τους ερευνητές.
Ο θεσμικός υπόκοσμος από τους δωσίλογους έως τη Μεταπολίτευση
Τα αρχεία της CIA και βεβαίως τα ανεκτίμητα αρχεία των βρετανικών και γερμανικών μυστικών υπηρεσιών καταγράφουν και ενίοτε δημοσιοποιούν αποκαλύψεις που καταδεικνύουν τουλάχιστον μία βασική διάσταση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Πως το ελληνικό κράτος ως κατ’ εξοχήν «κοτζαμπασικό» δημιούργημα προσφέρει άνετο και ασφαλές καταφύγιο σε ένα μηχανισμό αναπαραγωγής ενός διαχρονικού θεσμικού υποκόσμου. Δεν είναι η Μαφία που αλώνει το κράτος, όπως στην Ιταλία. Είναι το κράτος που εκτρέφει την δική του θεσμική Μαφία.
Αν το ζήτημα του Ολοκαυτώματος και στην Ελλάδα είχε αναδειχθεί όπως σε άλλες σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες ως κυρίαρχο εργαλείο κοινωνικής αυτοκάθαρσης και άρα συστηματικής αντιμετώπισης, νομικά, πολιτισμικά και κοινωνικά του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και του φασισμού, ενδεχομένως η σημερινή ελληνική κοινωνία να ήταν απαλλαγμένη από τη Χρυσή Αυγή (η οποία φαίνεται) και εκείνους που είναι κρυπτο-ναζί αλλά δεν φαίνονται ως φαινόμενα ακραίου φασισμού που όμως ενσωματώθηκαν στον πολιτικό βίο του τόπου και εκπροσωπούνται με ιστορικό θράσος στη Βουλή. Η αποσιώπηση της πλήρους διάστασης του «Δωσιλογισμού», η ατιμωρησία στην ουσία και στους τύπους των δωσιλόγων παντός τύπου, η απόκρυψη της συμμετοχής ενός τμήματος του κράτους τουλάχιστον σε όλες τις βαθμίδες του σε αυτό το έγκλημα υφαρπαγής των περιουσιών και του κινητού πλούτου των Ελλήνων Εβραίων, συνέτειναν στη διαμόρφωση ενός μοντέλου διαχείρισης της ιστορικής αλήθειας με ιδεολογήματα, μύθους και τελικά ψεύδη που είχαν σαν αποτέλεσμα τη διαιώνιση του μηχανισμού αναπαραγωγής αυτής της κρατικής Μαφίας και τον εξ αίματος θυγατέρων της, τη διαφθορά και τη διαπλοκή.
Υπόθεση Αλόις Μπρούνερ
Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1985 εντοπίζεται στη Συρία ο Αλόις Μπρούνερ, ο ειδικός απεσταλμένος της Διοίκησης των SS στη Θεσσαλονίκης για το συντονισμό και εκτέλεση της «Τελικής Λύσης», δηλαδή της συστηματικής θανάτωσης των Ελλήνων Εβραίων. Το ελληνικό κράτος και η τότε κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, κάνοντας χρήση του περιβόητου νόμου του 1959 επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, δεν ζητά την έκδοση στην Ελλάδα και την προσαγωγή σε δίκη του Μπρούνερ, αποδεδειγμένα με χαρτιά και σφραγίδες εγκληματία πολέμου με δραστηριότητα στην ίδια την Ελλάδα. Ποιος είναι αυτός ο «αόρατος» ιστός που «παγιδεύει» και ελέγχει κυβερνήσεις, πολιτικούς ηγέτες και μηχανισμούς;
Στο Διά Ταύτα
Με την Ελλάδα σε κρίση και τις πολιτικές της ηγεσίες σε απόγνωση ο τόπος στους επόμενους μήνες και για πολλά χρόνια θα εισέλθει στο πραγματικό και άρα εφιαλτικό σπιράλ της προσφυγικής κρίσης στην Ευρώπη. Ανέτοιμη, χωρίς αντοχές, εξαντλημένη ιδεολογικά και κοινωνικά ιδεοληπτική, η ελληνική κοινωνία με τα σημερινά δεδομένα δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει μια τέτοια πρόκληση. Μία νέα μυθοπλασία βρίσκεται στα σπάργανα περί ενός μοναχικού έθνους που μάχεται να διαχειριστεί τις προσφυγικές ροές την ώρα που Ευρώπη κωφεύει. Πολύ φοβάμαι πως αυτή η ιδιότυπη «προετοιμασία» της κοινής γνώμης θα οδηγήσει σε νέα πογκρόμ και νέα έκρηξη των ξενοφοβικών και ρατσιστικών ανακλαστικών, σε άμεση συνάρτηση με τους μηχανισμούς που άρχισαν ήδη και θα συνεχίσουν να αντλούν πλούτο από την εκμετάλλευση του πόνου και της απελπισίας των προσφύγων. Δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν μόνον οι κακοί Τούρκοι διακινητές στο Αιγαίο τουλάχιστον από το 1980 και μετά.
Από την Άλωση της Τριπόλεως έως και σήμερα αυτή η κοινωνία δεν έμαθε να δημοσιοποιεί τις σκοτεινές πλευρές της ώστε στη συνέχεια να αυτοκαθαρθούν οι ενοχές της. Μία τέτοια κοινωνία είναι καταδικασμένη να πορεύεται αναπαράγοντας τα συμπτώματα της αρρώστιας της. Η θεά Τύχη έχει εγκαταλείψει τα πάτρια εδάφη της για τα καλά αφήνοντας τον τόπο στα χέρια της Πανδώρας.
13°
