Εκείνο το υπέροχο καλοκαίρι του 2004 ζούσαμε στην Αθήνα σαν να είχαμε πάει διακοπές στο μέλλον της. Οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν η αφορμή, η ουσία ήταν η νίκη της χώρας μας. Με ένα περίεργο τρόπο το δημόσιο ανακατευόταν με το ιδιωτικό και η ευτυχία εισχωρούσε μέσα μας. Γινόταν προσωπική ευδαιμονία, γινόταν πλουσιοπάροχο ξόδεμα, έρωτας, μακαριότητα, απενεχοπ ιημένη απόλαυση των καρπών μιας μακροχρόνιας ανόδου. Ναι, νομίζω νιώθαμε περηφάνεια για την πατρίδα και τους εαυτούς μας. Όλος ο κόσμος μιλούσε για μας ως τη χώρα του φωτός. Κανείς δεν υποψιαζόταν ότι έξι χρόνια μετά, πάλι θα ήμασταν στα στόματα όλης της Οικουμένης, αλλά ως η χώρα του ζόφου.
Το 2004 ήμουν 27 χρόνων. Είχα μεγαλώσει προστατευμένα, ίσως πιο προνομιακά από άλλα παιδιά της ηλικίας μου αλλά ξέρω ότι όλοι ήταν καλύτερα τότε. Ζούσαμε σε μια χώρα με την ψευδαίσθηση της διαρκούς ανάτασης, τη βεβαιότητα ότι το αύριο θα είναι καλύτερο, την απατηλή σιγουριά της ασφάλειας. Ήμασταν τα παιδιά της μεσαίας τάξης που νομίζαμε ότι είχαμε ευεργετηθεί από τη μοίρα να εκτοξεύσουμε εμείς την Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων στο φωτεινό της μέλλον. Νομίζαμε ότι ήμασταν στην αφετηρία και μετά μάθαμε ότι βρισκόμασταν στην αρχή του τέλους. Κανείς δεν μας είχε προειδοποιήσει για αυτό, μας είχαν μεγαλώσει σαν τα πριγκιπόπουλα που θα έπαιρναν το βασίλειο και μετά απλώς μας τράβηξαν το χαλί κάτω απ´ τα πόδια.
Τρεις Ολυμπιάδες κι έναν Αύγουστο μετά, τα εκπεσόντα πριγκιπόπουλα δεν έχουν χρήματα για διακοπές. Για τις διακοπές που επιθυμούν.
Τώρα δεν μετρώ μετάλλια αγώνων και ζωής, μετρώ γύρω μου άνεργους, ημιαπασχολούμενους, παραιτημένους, πρόωρα γερασμένους, πτωχούς. Φίλοι μου, γνωστοί μου, συνομήλικοί μου, που βαδίζαμε παρέα με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία ξαφνικά εξαφανίστηκαν από τον ορίζοντά μου. Ένας χτες, δύο σήμερα, τρείς αύριο, χάνονταν από τη μέρα «σαν θλιβερή γραμμή κεριά σβησμένα». Το ‘χει αυτό η κρίση, χτυπά σαν ελεύθερος σκοπευτής και τους πιο ανύποπτους. Άνθρωποι που είχαν γνωρίσει τη φτώχεια μόνο από τη λογοτεχνία έγιναν οι ήρωές της. Άδοξοι μοιρολάτρες ήρωες, με χαμηλή αυτοεκτίμηση και κομμένα φτερά.
Θέλω να γίνω- να γίνουμε για λίγο-η φωνή της γενιάς μας για να μιλήσουμε κυρίως στη γενιά μας. Τη γενιά που ξεκίνησε ως η πιο ευλογημένη στην ιστορία της χώρας για να γίνει η πιο γελασμένη. Τη γενιά που έχει τη μεγαλύτερη πυκνότητα νεόπτωχων που έχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο να παραμείνουν έτσι. Δεν είμαστε 20 χρονών, στη γενιά δηλαδή που η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Δεν είμαστε εξήντα, η γενιά που καρπώθηκε τον πλούτο στα χρόνια της ευμάρειας. Είμαστε η γενιά που δεν απογειώθηκε ποτέ και φοβάται ότι δεν έχει χρόνο. Σε αυτή λοιπόν θέλω να μιλήσω. Να μη φοβάται ότι δεν έχει χρόνο. Το φόβο τον φτιάχνουμε μόνοι μας. Και τον χρόνο.
Πρέπει να κάνουμε την αδυναμία μας δύναμη, ευκαιρία, αφορμή. Να βγούμε από το μίζερο κύκλο της απόσυρσης, τη ρουτίνα της ήττας, την αποδοχή μιας μοίρας που δεν μας ταιριάζει και δεν τη φτιάξαμε εμείς. Να φτιάξουμε τη δική μας μοίρα. Δεν θα μας χαριστεί, δεν θα είναι καθόλου εύκολο, αλλά αν όχι εμείς ποιοι; Ποια άλλη από τις ηλικίες που προηγήθηκαν και που ακόμα ορίζουν τις τύχες της πολιτικής ζωής, των επιχειρήσεων, της Τέχνης, της επιστήμης έχει τη μόρφωσή μας, την εξωστρέφειά μας, τη γνώση της τεχνολογικής γλώσσας της εποχής μας, την απελευθέρωση από τις συντηρητικές αγκυλώσεις, την ανοιχτή ματιά μας; Είναι η ώρα να βγούμε μπροστά, να απελευθερώσουμε τις φοβερές δυνάμεις που κρύβουμε μέσα μας και να φτιάξουμε εμείς τις Ολυμπιάδες του μέλλοντός μας. Πρώτα του εαυτού μας, μετά της χώρας μας.
10°
