Στα όρια του εμφυλίου έφτασαν οι αντιδράσεις στο twitter σχετικά με μία ασυνήθιστη επιλογή που φάνηκε να παίρνει η Ninja Theory για τον τελευταίο της τίτλο, το σκοτεινό action slasher τρίτου προσώπου, Hellblade: Senua's Sacrifice. Συγκεκριμένα, σου δηλώνει κατά τη διάρκεια της εισαγωγής ότι, αν χάσεις έναν ακαθόριστο αριθμό από φορές, θα σου σβήσει τα saves αναγκάζοντάς σε να το ξεκινήσεις απ' την αρχή. Το λεγόμενο permadeath δεν είναι η πρώτη φορά που το συναντάμε, αλλά το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν είναι ούτε Donkey Kong να το ταΐζεις εικοσάρικα για τρίλεπτες παρτίδες, ούτε κάποιο από τα πρόσφατα roguelikes όπου κάθε απόπειρα διαφοροποιείται ριζικά από την προηγούμενη. Κατά πόσο οι δημιουργοί του Hellblade είναι αποφασισμένοι να πραγματοποιήσουν την (περιέργως ασαφή) απειλή τους θα το αφήσω να αιωρείται ως αναπάντητη απορία και απλά θα επισημάνω πως το παιχνίδι έχει πολύ πιο ενδιαφέροντα στοιχεία για να εστιάσεις, τόσο θετικά όσο κι αρνητικά.
Αρχής γενομένης από ένα συγκλονιστικό trailer που σε βυθίζει σχεδόν ασφυκτικά στον διαταραγμένο ψυχισμό της τραγικής πρωταγωνίστριάς του. Οι βασικές αρετές του Hellblade που ξεμυτίζουν ήδη μέσα από ένα μη διαδραστικό, σύντομο βιντεάκι συμπεριλαμβάνουν την εξαιρετική κεντρική ερμηνεία και τον τρόπο με τον οποίο οι εικαστικοί της Ninja Theory χτίζουν έναν πραγματικά βαρύ, καταθλιπτικό ψευδομεσαιωνικό κόσμο, μακριά από την γκόθικ γκλαμουριά που χαρακτηρίζει παρόμοιες προσπάθειες.
Η παρουσίαση του Hellblade απογειώνει σε κάθε επίπεδο το ούτως ή άλλως δυνατό σενάριο, σκιαγραφώντας έναν καταραμένο τόπο όπου ο χλωμός ήλιος πασχίζει να φωτίσει άρρωστες πεδιάδες και βρώμικες ακτές, όπου κάθε ανθρώπινο κτίσμα βρίσκεται σε παρακμή, όπου η ίδια η έννοια της ζωής φαίνεται να βρίσκεται σε υποχώρηση. Έναν κόσμο υπό κατάρρευση δηλαδή, αντανακλώντας τις φθίνουσες πνευματικές αντοχές της Κέλτισσας ηρωίδας η οποία με αλύγιστο πείσμα, σαν βγαλμένη από αρχαιοελληνική τραγωδία, κουβαλά το κεφάλι του νεκρού αγαπημένου της σ' ένα ορφικό ταξίδι προς την κόλαση με την ελπίδα ότι θα τον ξανανταμώσει. Στην ενίσχυση της ταύτισής μας με την ψυχωτική Senua βοηθάει και ο εντυπωσιακός ηχητικός σχεδιασμός με τις φωνές των διαφορετικών προσωπικοτήτων της να σχολιάζουν εν χορώ, να επιπλήττουν και να χλευάζουν κάθε μας κίνηση (μαζί τους και μία υπέροχη επιλογή τραγουδιού για τους τίτλους τέλους από τους VNV Nation).
Στρέφοντας την προσοχή μας όμως πέρα από το περιτύλιγμα, στον πυρήνα της επαφής μας με το παιχνίδι, τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται προβληματικότερα. Οι μηχανισμοί μάχης είναι μεν άψογα σχεδιασμένοι με μια ακρίβεια και αίσθηση βάρους που θυμίζει κάτι απ' το αδικοχαμένο For Honor, αλλά η γκάμα των αμυντικών και επιθετικών μας επιλογών είναι περιορισμένη κάνοντας τη διαδικασία αρκετά μονότονη, ένα είδος εμπειρίας δηλαδή, που παραπέμπει λιγότερο στον απεγνωσμένο αγώνα για επιβίωση του Dark Souls και περισσότερο στην γνώριμη, επαναλαμβανόμενη αλληλουχία χτύπημα-χτύπημα-αποφυγή του Witcher 3.
Ακόμα χειρότερα, οι ρυθμοί με τους οποίους εκτυλίσσονται οι συγκρούσεις μας είναι ανεξήγητα διακεκομμένοι και μηχανικοί. Οι αντίπαλοι (που, αρχικά τουλάχιστον, είναι πανομοιότυποι) εμφανίζονται ένας-ένας, περιμένοντας τη σειρά τους, τακτικά, σαν τα πλαστικά παπάκια που πυροβολείς στο πανηγύρι για να κερδίσεις πεντάστερο Μεταξά. Στην πορεία, θα εμφανιστούν νέοι τύποι εχθρών για τη Senua (συνήθως δαιμονικές μεταλλάξεις των επιδρομέων απ' το βορρά που σκότωσαν τον αγαπημένο της) και, όσο πλησιάζουμε προς το τέλος, θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε όλο και μεγαλύτερες ομάδες ταυτόχρονα, αλλά η αίσθηση πως πολεμάμε, όχι αυτόνομες, έλλογες μονάδες αλλά άβουλα κατασκευάσματα, ή ίσως προβολές απ' το μυαλό της ηρωίδας μας, παραμένει. Η τελευταία ερμηνεία, προσδίδει τουλάχιστον κάποια αφηγηματική λειτουργία στον αλλοπρόσαλλο τρόπο με τον οποίο είναι σχεδιασμένες οι μάχες, αλλά αυτό δεν αρκεί για να τις κάνει συναρπαστικότερες.
Αν τα συναισθήματα μου για τις σχετικά αραιές μάχες του Hellblade είναι ανάμικτα, τότε για τον έτερο τρόπο που σκαρφίζεται το παιχνίδι για να μας κρατά απασχολημένους (και, ενδεχομένως, να παρατείνει τεχνηέντως τη διάρκειά του) η αντιπάθειά μου είναι αμιγής. Η Ninja Theory, για λόγους παντελώς ακατανόητους, αποφασίζει κάθε τόσο να διακόπτει τη δράση με γρίφους που συνήθως απαιτούν να ψάξεις για κρυμένα σχήματα στον περιβάλλοντα χώρο ώστε να ανοίξεις τις μαγικά κλειδωμένες πύλες που εμποδίζουν την πρόοδό σου.
Κι αν για τις ανιαρές μάχες υπάρχει το ελαφρυντικό ότι τελειώνουν σύντομα, στην περίπτωση των γρίφων μπορεί να ψάχνεις με τις ώρες αν χάσεις κάποιο μισοκρυμμένο πέρασμα ή σου διαφύγει το τι ακριβώς αναζητάς. Ξεχνώντας, στο μεταξύ και τον αγαπημένο σου Dillion, ξεχνώντας τον μόνιμο εφιάλτη που ζει η Senua, ξεχνώντας, δηλαδή όλα όσα δίνουν στο Hellblade την, σε στιγμές ομολογουμένως μοναδική, δύναμή του. Με το να σαμποτάρει έτσι κάθε έννοια ροής και συναισθηματικής εμπλοκής που το συγκινητικό της σενάριο έχει εργαστεί τόσο σκληρά για να χτίσει, αναπόφευκτα αναρωτιέμαι: όσο υπέροχη κι αν είναι η ιστορία που είχαν κατά νου στη Ninja Theory, μήπως διάλεξαν το λιγότερο κατάλληλο μέσο για να την αφηγηθούν;
Τίτλος: Hellblade: Senua's Sacrifice
Εταιρεία ανάπτυξης: Ninja Theory
Πλατφόρμες: PS4, Windows
Το παίξαμε σε: PS4
Θετικά:
-Τα περιβάλλοντα είναι εντυπωσιακά από τεχνικής πλευράς αλλά, ακόμα σημαντικότερο, ενισχύουν την ταύτισή μας με την Senua αντανακλώντας την διαταραγμένη ψυχολογία της...
-...αποτέλεσμα στο οποίο συνδράμει και το κλειστοφοβικό sound design, ειδικά τα αντικρουόμενα σχόλια από τις φωνές στο κεφάλι της οι οποίες ακολουθούν κάθε σου κίνηση.
-Η γεμάτη ευαισθησία και υποβόσκουσα ένταση ερμηνεία της Melina Juergens δίνει ζωή στην τραγική πρωταγωνίστρια του Hellblade, γεγονός ακόμα πιο αξιοσημείωτο αν υπολογίσουμε ότι δεν μιλάμε για επαγγελματία ηθοποιό, αλλά για την video editor της Ninja Theory (η οποία πέρασε του method actor τα πάθη για να υποδυθεί το ρόλο της).
-Παραδόξως, για μια εταιρεία ανάπτυξης που μας έχει χάρισει το reboot του Devil May Cry, οι μάχες είναι μονότονες και βαρετές, με περιορισμένες επιλογές και τύπους εχθρών, οι οποίοι, επιπλέον, κινούνται μηχανικά και προβλέψιμα.
-Η φυσική θέση των γρίφων βρίσκεται σε χαλαρά adventures και σε puzzle games. Εδώ, το μόνο που καταφέρνουν είναι να φρενάρουν τη ροή της ιστορίας διασπώντας το συναισθηματικό μας δέσιμο με την πρωταγωνίστρια και την τραγική ιστορία της...
-...κάτι που γίνεται ακόμα χειρότερο όταν, συχνά, η λύση τους κρύβεται πίσω από μισοκρυμμένα περάσματα που έυκολα μπορεί να προσπεράσεις χωρίς να αντιληφθείς στις σκοτεινότερες ή οπτικά υπερφορτωμένες περιοχές του παιχνιδιού.
Συμπερασματικά:
Oι προσδοκίες μου για το Hellblade: Senua's Sacrifice εκτοξεύτηκαν με το πρώτο trailer, φρέναραν απότομα στην πρώτη μάχη και κατέρρευσαν με τον πρώτο γρίφο. Όπως ένα καλογραμμένο σενάριο δεν αρκεί για μια ταινία έτσι και μια συρραφή από καλοστημένα cutscenes δεν αρκεί για ένα videogame και, δυστυχώς, η τελευταία δουλειά της Ninja Theory χωλαίνει εκεί που μετράει: στους τρόπους που σου παρέχει να εμπλακείς στην, κατά τ' άλλα, υπέροχη ιστορία της.
