Μια ανοιχτή επιστολή για τους υποστηρικτές του κινήματος #MeToo. Με αφορμή το τελευταίο σκάνδαλο για τον κωμικό Louis C.K. και την επαγγελματική του καταστροφή, η Sissi Rada στέλνει μια ανοιχτή παράκληση να γίνεται υπεύθυνος διαχωρισμός μεταξύ εγκληματικών προσώπων και μη.
14.11.17, Βερολίνο
Αγαπητές θυμωμένες γυναίκες,
Φαίνεται πως διανύσαμε ένα μακρύ, κουραστικό δρόμο. Νιώθω την απογοήτευσή σας. Ευτυχώς δεν είχα γεννηθεί όταν παλεύατε για τα υπαρξιακά σας δικαιώματα. Μεγάλωσα με μια μαμά και μια γιαγιά που δούλευαν, μεγάλωναν παιδιά και κάπως έβρισκαν παρ’ ολα αυτά χρόνο για να βάφονται. Οπότε έχω ακούσει για τις φεμινίστριες. Εκείνες τις γυναίκες που αγωνίζονται για τα ίσα δικαιώματα με τους άντρες. Και έχω μάθει να τις θαυμάζω και να είμαι ευγνώμων.
Τις τελευταίες μέρες όμως σα να παίρνει ένα άλλο πρόσωπο ο φεμινισμός. Βλέπω θυμωμένες γυναίκες που χάνουν τη δύναμή τους να αναφέρονται στους ανθρώπους άμεσα και να βάζουν μεσάζοντες. Σπασμωδικές κινήσες που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το καρποφόρο από το άχρηστο. Τυχοδιώκτες που θυματοποιούνται χωρίς να φιλτράρουν. Και όλα αυτά παίρνουν τη μορφή μιας διαμαρτυρίας, της οποίας ο αντίκτυπος είναι συζητήσιμος.
Οπότε ας το συζητήσουμε. Ακούω το θυμό σας. Και συμπάσχω. Φυσικά και είναι ο καθημερινός τρόπος ζωής μας. Παλεύω και γω δίπλα σας. Αλλά μετά σκέφτομαι, δεν είναι αυτό που θέλαμε; Φυσικά και είναι δύσκολο να πηγαίνεις στη δουλειά, να προσέχεις το σπίτι, να μεγαλώνεις παιδιά (ή να παγώνεις αυγά) και να φροντίζεις να δείχνεις και όμορφη ταυτόχρονα. Αλλά αυτό δεν ήταν το ιδανικό μας; Ή μήπως θεωρήσατε σεξιστικό το τελευταίο σχόλιό μου περί ομορφιάς; Είμαι γυναίκα, οπότε φαντάζομαι πως έχω το δικαίωμα να μιλάω έτσι. Και το εννόησα θετικά, όπως και οι περισσότεροι εκεί έξω. Και θέλουμε να πούμε την αλήθεια εδώ: συμφωνούμε ότι η ζωή μας είναι ένα συνεχόμενο multitask. Και μάλλον θα συνεχίσει να είναι έτσι. Αλλά μέχρι να βρούμε τη χρυσή τομή, το να αντιδρούμε αντί να εμφυσούμε, φοβάμαι πως είναι λάθος τρόπος.
Υπάρχει μια λεπτή διαφορά μεταξύ του να είσαι ίσος με το να είσαι ίδιος. Δεν είμαστε ίδιοι με τους άντρες. Και λέω ευτυχώς γι’ αυτό! Εμείς λέγεται μεταξύ άλλων πως έχουμε το ένστικτο. Δεν είμαστε βίαιες. Έχουμε πολύ πιο ανεπτυγμένο το αίσθημα της συμπόνιας. Και εκτός από αυτά, μπορούμε να φοράμε τακούνια και φούστες. Μερικές φορές μας κερνάνε ποτά (ακόμη και αν επιμένουμε να πληρώσουμε). Άλλες φορές οι άντρες μάς ανοίγουν τις πόρτες (μπορώ να επιβεβαιώσω ότι γίνεται ακόμη). Μας κάνουν εκπτώσεις σε μαγαζιά (ειδικά εάν είσαι ξανθιά) και μας κουβαλάνε τις βαλίτσες (δυστυχώς όχι πάντα). Και το κερασάκι στην τούρτα: φέρνουμε ζωή στο κόσμο.
(Σημείωση. Εάν θεωρείς ότι όλα αυτά τα παραπάνω χαρακτηριστικά του γυναικείου φύλου είναι σεξιστικά, ή απλά ο όρος θηλυκό/ γένος/ φούστα, τότε ας τελειώσουμε εδώ. Είσαι προφανώς αυτός ο τύπος γυναίκας που παρεξηγείται όταν της κάνουν ένα κομπλιμέντο για την εμφάνισή της. Είναι ένας νέος τύπος φεμινισμού τον οποίον βρίσκω αστείο. Οπότε ίσως να προτιμήσεις καλύτερα να σταματήσεις εδώ την ανάγνωση του γράμματός μου. Με έχασες και σε έχασα.)
Είναι πολύ ενθαρρυντικό που όλες αυτές οι υποθέσεις σεξουαλικής παρενόχλησης βρίσκουν μια φωνή με το κίνημα των metoo. Όλες οι γυναίκες έχουν πέσει κάποτε θύμα αυτού του είδους bullying. Αυτές οι περιπτώσεις μπορούν να αναχθούν από ένα κακόγουστο κομπλιμέντο μέχρι σε μια τραυματική εμπειρία. Ωστόσο είναι αναγκαίο να ξεχωρίσουμε τις υποθέσεις που είναι κακουργήματα, από τις υποθέσεις που έχουν να κάνουν με ιστορίες κρεβατοκάμαρας σεξουαλικά άρρωστων αντρών. Τα νέα σχετικά με τον κωμικό Louis C.K. είναι σαφώς συνταραχτικά. Και ανάγονται στη δεύτερη κατηγορία. Είναι όμως αξιοσημείωτα, όχι για τον λόγο που διατυμπανίζουν τα μίντια. Το ξέραμε πάντα ότι ο κόσμος του stand-up comedy ήταν ανδροκρατούμενος, αν και τα τελευταία χρόνια κάνει πολλές προόδους. Αλλά είναι τρομερό πώς μια προσωπική ιστορία κουτσομπολιού μπαίνει κάτω από την ομπρέλα των αδικημάτων που έκαναν οι Hervey Weinstein, Bill Cosby και άλλοι όμοιοι. Ο Louis C.K. δεν ανήκει με αυτούς. Και μας δίνει το έργο του τις αποδείξεις. Όχι αυτά τα ποτπουρί δίλεπτα βίντεο που είχαν το θράσος να ανεβάσουν οι New York Times παίζοντας τον σύμμαχό μας.
Ο Louis C.K. είναι αυτός ο άντρας που υποστηρίζει το δικαίωμά σου στην έκτρωση. Ένα δικαίωμα για το οποίο πάλεψαν οι γυναίκες και που διχάζει ακόμη και σήμερα την Αμερική. Ο Louis C.K. πιστεύει πως το να ερωτεύεσαι είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο. Τι τον ερεθίζει στην προσωπική του ζωή, θα έπρεπε να είναι κάτι που δε μας ενδιαφέρει. Όπως επίσης δε θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει το γιατί αυτές οι γυναίκες δεν αρνήθηκαν τις προσκλήσεις του, εφόσον όλα έγιναν χωρίς βία. Θα το ανακυρήξω εκτός θέματος. Παθητικές-επιθετικές γυναίκες που προφανώς κάτι κερδίζουν από το να είναι υποτακτικές υπάρχουν εκεί έξω, αλλά δε θα έπρεπε να είναι σημαιοφόροι αυτού του κινήματος. Προτείνω να μείνουμε στα σημαντικά.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να κάνουμε hashtags για λίγο. Και ας σκεφτούμε. Πού αποσκοπεί ο πόλεμος που αρχίζουμε; Πώς θα τον νικήσουμε; Έχουμε πολλά ακόμη να λύσουμε, και καλό θα κάνουμε να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας και όλα τα άλλα χαρίσματα που έδωσε στο φύλο μας η φύση. Γιατι δε θα αργήσει να έρθει ο καιρός που όλοι θα μας κάνουν κομπλιμέντα μόνο για τις ικανότητές μας, και ποτέ για την ομορφιά μας και οι άντρες μόνο θα αυνανίζονται. Και σας υπόσχομαι τίποτα απ’ όλα αυτά δε θα έχει πια πλάκα.
Με εκτίμηση,
Sissi Rada
Υ.Γ. μια φορά ρώτησαν τον Louis C.K. γιατί τα κάνει όλα μόνος του στις ταινίες του (γράφει σενάριο, σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί, κάνει την παραγωγή). Είπε ότι δεν ήταν θέμα ελέγχου, αλλά ευθύνης. Σε περίπτωση που όλα αποτύγχαναν, ήθελε να είναι εκείνος που θα πάρει το φταίξιμο. Ωραία λόγια δε θα ’ταν να τα λέει η περσόνα μας στη ταινία που σκηνοθετούμε, γράφουμε, παράγουμε και πρωταγωνιστούμε η καθεμιά κάθε μέρα; Λόγια που βγαίνουν από το στόμα μόνο μιας ιδανικής γυναίκας.
14°
