Η βροχή με την οποία ξυπνήσαμε σήμερα μοιάζει ταιριαστή στο κλίμα των ταινιών που είδαμε χθες, και τις οποίες θα μπορούσες να τις περιγράψεις με πολλές λέξεις, αλλά σίγουρα, σε καμιά περίπτωση δεν θα τις έλεγες “ηλιόλουστες”.
“Ήθελα να δείξω την πραγματικότητα ενός τόπου, την οποία, αν δεν ζεις εκεί δεν μπορείς καν να φανταστείς”. Να ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Σεργκέι Λοζνίτσα, ένας καταξιωμένος Ρώσος ντοκιμαντερίστας έκανε την πρώτη ταινία μυθοπλασίας του, My Joy, που προβλήθηκε χτες στο διαγωνιστικό τμήμα. Το φιλμ έγινε με γερμανικά χρήματα και τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στην Ουκρανία, αφού η πατρίδα του σκηνοθέτη δεν ήταν ιδιαίτερα συνεργάσιμη. Βλέποντας την ταινία δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις το γιατί. Παρά τον “χαρούμενο” τίτλο, το My Joy πλάθει μια ολοκληρωτικά σκοτεινή εικόνα της Ρωσίας και τον ανθρώπων της, φτιάχνοντας μέσα από την ιστορία ενός φορτηγατζή που χάνεται σε ένα απομονωμένο χωριό μια παραβολή για την ίδια την ιστορία και τη νοοτροπία της χώρας. Μια παραβολή γεμάτη από αδικίες κι έγκλημα, από προδοσίες και κλοπές, από έλλειψη κάθε ηθικού φραγμού και απουσία οποιασδήποτε δικαίωσης. Το σενάριο του φιλμ κινείται μπρος και πίσω στο χρόνο, κάνοντας την αφήγηση να ακολουθεί μια ηθελημένα τεθλασμένη γραμμή που σε αποπροσανατολίζει. Η στιβαρή σκηνοθεσία του εντυπωσιάζει, όμως η αίσθηση που αφήνει το φιλμ είναι αναμφίβολα αυτή του σκοταδιού, της απόλυτης διαφθοράς, της σήψης...
Η φθορά μιας σχέσης είναι το θέμα και του Blue Valentine του Ντέρεκ Σίανφρανς που, μετά τα χιόνια του Sundance, έφερε τον Ράιν Γκόσλινγκ και την Μισέλ Γουίλιαμς και στις ακτές των Καννών. Οι δυο τους υποδύονται με θέρμη κι αληθοφάνεια (και μερικούς ενοχλητικούς αυτοσχεδιασμούς είναι η αλήθεια) ένα παντρεμένο ζευγάρι που βλέπει τη σχέση του να οδεύει προς ένα αναπόφευκτο τέλος. Το πώς οι καλύτεροι άνθρωποι μπορούν να είναι ικανοί για τη χειρότερη συμπεριφορά και μερικές πολύ σκληρές πράξεις, αυτό είναι το βασικό θέμα του φιλμ, που μοιάζει φτιαγμένο από τη θέληση των νεαρών πρωταγωνιστών τους να βρουν ρόλους που θα αναδείξουν το ταλέντο τους. Το φιλμ άλλωστε στηρίζεται πάνω τους και στις ερμηνείες τους, που αποτελούν το πιο δυνατό του σημείο, όμως η επίδειξη του ταλέντου τους δείχνει την ίδια στιγμή να το υπονομεύει. Η αλήθεια των χαρακτήρων περνά σε δεύτερη μοίρα, η ένταση της ιστορίας υποχωρεί μπροστά στην προσπάθεια του Ράιαν και της Μισέλ να δώσουν δυο ερμηνείες που ,αντί να υπηρετούν το φιλμ δείχνουν ναρκισσιστικές, φιλόδοξες για επαίνους και βραβεία.
Στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών, το La Casa Muda του Γκουστάβο Χερνάντεζ από την Ουρουγουάη, ένα θρίλερ για ένα στοιχειωμένο(;) σπίτι, τρόμαξε αποτελεσματικά την αίθουσα κάνοντας σοβαρούς κριτικούς να πετάγονται κάθε τόσο ουρλιάζοντας από τις καρέκλες τους. Γυρισμένο σε ένα μονοπλάνο 78 λεπτών, είναι τεχνικά εντυπωσιακό και παρ' ότι έχει κάποιες αδυναμίες στον τρόπο που εξελίσσει την ιστορία, πετυχαίνει τους στόχους του και μοιάζει έτοιμο για το αμερικάνικο ριμέικ του.
Το Des Filles En Noir του Γάλλου Ζαν Πολ Σιβεϊράκ είναι η ανούσια και αδιάφορα σκηνοθετημενη ιστορία δυο κοριτσιών στα μαύρα που μισούν τη μαμά, το σχολείο, τη ζωή τους και αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν. Δίχως καμιά εμβάθυνση στους χαρακτήρες, απλοϊκές ιδέες για την εφηβεία και τα προβλήματά της, είναι μια από εκείνες τις ταινίες που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πώς βρήκαν μια θέση στο Φεστιβάλ (υπάρχουν κάθε χρόνο αρκετές) και σε προκαλούν να εγκαταλείψεις την αίθουσα για μια βόλτα στον ήλιο.
23°
