Η ανταποκρίτρια Άννα Ρουσοπούλου γράφει για τους ρυθμούς που κυλά η ζωή στο York της Αγγλίας
Αυτές τις μέρες…
Περιμένεις το λεωφορείο στον «Ευαγγελισμό» και λες ας διαβάσω κάνα νέο να περάσει λίγο η ώρα. Ευτυχώς πια η τεχνολογία, μας φέρνει τον κόσμο πιο κοντά ή άλλοτε πάλι πολύ μακριά. Μπαίνεις στο site της Guardian. Ρίχνεις μια γρήγορη ματιά. Ένας πενηντάρης από την Κροατία κάνει το ίδιο περιμένοντας στην ουρά για τον καφέ του πριν πάει για δουλειά. Όλα είναι συναρπαστικά όλα ξεδιπλώνονται μπροστά μας. Ταυτόχρονα. Παράλληλα. Επάλληλα. Σαν αληθινό Matrix. Ζώντας σε αυτή την εποχή, ένας μικροσκοπικός κόκκος στην απέραντη άμμο, μιλάω κι εγώ για τη δική μου θάλασσα. Αυτό που ακολουθεί είναι οι πραγματικότητες που συνυπάρχουν αρμονικά η μία με την άλλη, αυτήν την περίοδο της ζωής μου.
«Ελευθέριος Βενιζέλος», η πτήση των 07.20 για Λονδίνο και μετά δυο ώρες ταξίδι με το τρένο για York. Έφυγα για σπουδές. Έφυγα και πάντα θα γυρνάω στα στενά της Αθήνας, στους φίλους, στην οικογένεια. Όμως για την ώρα όλα τα ζω αλλού. Εκεί έξω. Ξυπνάω, ετοιμάζομαι, πάω πανεπιστήμιο, μιλάω με τους δικούς μου στο τηλέφωνο και τους σιγουρεύω πως τρώω-κοιμάμαι καλά-προσέχω στο δρόμο. Βλέπω ανθρώπους δεξιά αριστερά με ροζ μαλλιά, με κάμερες στα χέρια, με αυτόματα αναπηρικά καροτσάκια που πάνε πιο γρήγορα από το καινούργιο Smart.
Τρείς ώρες μάθημα, μετά τέσσερεις ώρες διάβασμα και το βραδάκι βόλτα στην πόλη. Φοιτητοπαρέα. Θα μας βρείτε είτε στην pub δίπλα στο ποτάμι, είτε στο καφέ στο στενάκι δίπλα στη στάση του λεωφορείου. Οι μέρες μου κυλάνε κάπως έτσι. Δεν λείπουν τα γέλια, τα καινούργια μουσικά ακούσματα, τα περίεργα φορέματα και μια αίσθηση του «ελεύθερου» που δεν την έχει η Αθήνα. Κανένας δεν θα με κρίνει εδώ. Όχι γιατί όλοι είναι άγιοι αλλά γιατί κανένας τους δεν νοιάζεται. Ο καθένας κάνει τα δικά του.
Γυρνάω Αθήνα. Μπαίνω σπίτι ένα πιάτο με φαγητό με περιμένει ήδη πάνω στο τραπέζι. Δεν περπατάω στην πόλη αλλά περιμένω υπομονετικά στη στάση το λεωφορείο, γιατί προφανώς η πινακίδα που δείχνει τα δρομολόγια δεν λειτουργεί. Όμως να το λεωφορείο έρχεται και νιώθω τόσο τυχερή. Κατεβαίνω Σύνταγμα και πάω πάνω κάτω με την παρέα μου και μιλάω την γλώσσα μου και γελάνε με τα αστεία μου, γιατί όσο και να προσπαθώ να τα μεταφράσω οι Άγγλοι ποτέ δεν θα τα πιάσουν. Θα έχω τρεις κλήσεις και πέντε μηνύματα από τους δικούς μου και ας είμαστε στην ίδια χώρα και ας ξέρουν ακριβώς που είμαι και ας ζω μόνη μου δύο χρόνια τώρα. Αλλά μόνο στην Αθήνα θα ανησυχήσει κάποιος για μένα. Ας έχω ένα σωρό μηνύματα και τηλεφωνήματα όσο ενοχλητικό κι αν ακούγεται σκεφτείτε το να μην σας ψάχνει κανείς.
Η κάθε μέρα έχει τα δικά της. Το κάθε μέρος έχει τα δικά του. Δεν έχω μόνιμο σπίτι πια. Έχω χαρές και λύπες και πολύχρωμα φορέματα και ατελείωτες βόλτες στο κέντρο σε δύο χώρες. Έτσι κυλάει η ζωή. Παντού και πουθενά... Στο York, στην Αθήνα, στο Matrix… Και η δικιά μου ζωή κυλάει κάπως έτσι αυτήν την περίοδο.
Ακολούθησε την τυπική διαδικασία για την ενοικίαση σπιτιού. Όμως εξαπατήθηκε κι έτσι μια ολόκληρη ζωή 35 ετών μεταφέρθηκε σε αποθήκη και ο ίδιος σε ξενοδοχείο
Από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία μάς ήρθε σαν χαστούκι στο πρόσωπο το ενδεχόμενο να αλλάξει για πάντα η ζωή μας και να ξεχάσουμε τα όσα ξέραμε.
