Ουκρανία: Μια μαρτυρία για τη φρίκη στη Μαριούπολη

Χθες, πήραμε την απόφαση και το σκάσαμε από τη Μαριούπολη κάτω από τα πυρά του εχθρού. Όλο το βράδυ το περάσαμε σε ένα χωράφι, με τις σφαίρες να περνάνε πάνω από τα κεφάλια μας. Είχε παγωνιά, κι ένας Θεός ξέρει πώς γλιτώσαμε. Και δόξα τω Θεώ που γλιτώσαμε για να φωνάξουμε σε όλο τον κόσμο πως οι άνθρωποι που είναι ακόμα στη Μαριούπολη έχουν άμεση ανάγκη από βοήθεια! 

Δεν βγήκαμε από την πόλη χάρη σε κάποιο ανθρωπιστικό κομβόι, κανείς δεν μας βοήθησε να το σκάσουμε, τρέχαμε καλυμμένοι πίσω από αμάξια ενώ δεχόμασταν πυρά, και κάποια στιγμή βρήκαμε μία ομάδα από αυτοκίνητα και κολλήσαμε μεγάλα χαρτιά που έγραφαν «Παιδιά!» στα τζάμια. Μπήκα με τον γιο μου σε ένα όχημα τη στιγμή ακριβώς που μια ρουκέτα έσκαγε σε μια αυλή λίγο παραπέρα. 

Όχι, κανείς δεν μας έσωσε. Μόνοι μας τα καταφέραμε. 

Δεν υπάρχει τίποτε πια στην πόλη. Δεν υπάρχει νερό, δεν υπάρχει γκάζι, δεν υπάρχουν ασθενοφόρα. Άνθρωποι ακρωτηριασμένοι και καταματωμένοι βρίσκονται πεσμένοι μέσα στους ίδιους τους τους κήπους, και κανείς δεν υπάρχει για να τους βοηθήσει. Και ήταν όλοι τους καλοί, φιλήσυχοι άνθρωποι. Οι συγγενείς μας. Οι φίλοι μας. Οι γείτονές μας. Στους νεκρούς, απλώς κάποιοι ρίχνουν λίγο χώμα στον τόπο όπου πέσανε, και τους αφήνουν εκεί. 

Ναι, μαζεύουμε χιόνι, το ζεσταίνουμε στα γκαζάκια και βράζουμε μακαρόνια για να φάμε. Η οικογένειά μου έμενε σε ένα καταφύγιο στο Δεύτερο Γυμνάσιο. Πριν από τρεις μέρες, μια βόμβα έπεσε επάνω του και τα παράθυρα ανατινάχτηκαν. Μια γυναίκα που στεκόταν από κάτω τραυματίστηκε στον γοφό της. Όλη τη νύχτα έμεινε πεσμένη στο πάτωμα μες στα αίματα, ικετεύοντας να της δώσουν κάτι για τον πόνο. Κανείς δεν υπήρχε για να την πάει στο νοσοκομείο. 

Όλη μέρα κι όλη νύχτα πέφτουν σφαίρες, ακούμε ανατριχιαστικά σφυρίγματα, οι τοίχοι τρέμουν, και ο τρόμος σκεπάζει τα πάντα. Οι γιατροί στο Τρίτο Νοσοκομείο (στο κομμάτι του που δεν κατέρρευσε) είναι πραγματικοί ήρωες: χειρουργούν τον κόσμο και σώζουν ζωές. Τελικά, μέλη του Ερυθρού Σταυρού ήρθαν και πήραν τη γυναίκα με το τραύμα στον γοφό μετά από 24 ώρες. Προσεύχομαι να γίνει καλά, να επιβιώσει.

Δύο βόμβες χτύπησαν την πολυκατοικία μας, και άλλες δύο έσκασαν στην αυλή μας. Η μητέρα μου, Άνγκελα, και τα τρία μου αδέρφια, ο Ρόμαν (16 χρονών), ο Βάσια (11 χρονών) και ο Βλάντισλαβ (9 χρονών), πήγαν να μείνουν σε ένα άλλο κτίριο, στο κέντρο, στον πέμπτο όροφο. Στο ίδιο κτίριο, στον ένατο, ήρθαν να μείνουν και τα πεθερικά μου, η Λιούμποφ και ο Ανατόλι. 

Δεν υπάρχουν πια καταφύγια στην πόλη, και σε όλα έχει καταστραφεί το σύστημα εξαερισμού. Στην καλύτερη περίπτωση, ο κόσμος κατεβαίνει και κρύβεται στα υπόγεια. Όμως πολλά κτίρια, όπως της μαμάς μου, δεν έχουν υπόγειο. Οι άνθρωποι πρέπει να βγουν από εκεί, να φύγουν! Γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι. 

Φέρτε μας λεωφορεία, φτιάξτε έναν ανθρωπιστικό διάδρομο, κάντε μια συμφωνία! 

Προσεύχομαι για τους αγαπημένους μου, για κάθε κάτοικο της Μαριούπολης, για κάθε Ουκρανό στρατιώτη! Ο εχθρός ήρθε στον τόπο μας και δεν μας άφησε κανένα περιθώριο. Όμως δεν υπάρχει τίποτε σημαντικότερο από την ανθρώπινη ζωή. Όλο αυτό πρέπει να τελειώσει! 

Δεν απέμεινε τίποτε για να τραφεί ο κόσμος, δεν υπάρχουν καθόλου φάρμακα. Αν λιώσει και το χιόνι, δεν θα υπάρχει ούτε καν νερό. Τα φαρμακεία, τα μπακάλικα, τα πάντα έχουν καεί και λεηλατηθεί. Οι πεθαμένοι μένουν μέσα στα σπίτια τους. Η αστυνομία λέει να κρατάμε ανοιχτά τα παράθυρα ή να βγάζουμε τα πτώματα στο μπαλκόνι για να μη μυρίζουν.

Ξέρω πως πιστεύετε ότι καταλαβαίνετε γιατί σάς μιλάω, αλλά στ’ αλήθεια είναι αδύνατον να το καταλάβεις αν δεν το ζήσεις. Ακούω και τώρα τις σειρήνες, μα δεν φοβάμαι. Για δεκάξι μέρες τώρα δεν υπάρχει ρεύμα στη Μαριούπολη, κι έτσι δεν ηχεί καμιά σειρήνα. Οι βόμβες έπεφταν επάνω μας απροειδοποίητα. 

Παρακαλώ όλο τον κόσμο να σταματήσει αυτό το κακό! 

Δεν ξέρω τι θα γίνει με τον πόλεμο, αλλά προσεύχομαι καμία πόλη της Ουκρανίας, καμία πόλη σε όλο τον κόσμο, να μην έχει ποτέ την τύχη της Μαριούπολης. Κανείς και ποτέ: μια έγκυος έμεινε στον τόπο λίγο πριν γεννήσει, γιατί μια βόμβα πέτυχε το μαιευτήριο. Ξέρετε πώς είναι τα κτίρια όταν καίγονται, αλλά δεν ξέρετε πώς είναι να καίγεται ένας άνθρωπος. 

Τι πρέπει να κάνω για να με πιστέψετε; Να καώ κι εγώ; 

Σας ικετεύω να το σταματήσετε! Αυτές οι 21 μέρες μάς άλλαξαν όλους. Τα πάντα έχουν αλλάξει, πια. Τίποτε δεν έχει σημασία, τίποτε δεν έχει αξία, όσο οι άνθρωποι της Μαριούπολης τρέμουν από φόβο, τρέμουν σύγκορμα από φρίκη.