Μυρτώ... Ήθελα τη γνώμη σου πάνω σε ένα θέμα που με ταλανίζει... Μου αρέσει τόσο πολύ το σεξ που δεν μπορώ να συγκρατηθώ και από το πρώτο ραντεβού, πάντα –αλλά πάντα– καταλήγω στο κρεβάτι. Θα μου πεις ποιο είναι το πρόβλημα. Μα είναι ένα: ότι θέλω να κάνω και καμιά σχέση και η υπέροχη κοινωνία στην οποία ζούμε έχει περάσει το εξής στo DNA των πάντων: αν είναι εύκολη στο σεξ, είναι παστρικιά! Όλοι, γνωστοί και φίλοι, μου λένε να το κόψω, να περιμένω να δω αν αξίζει και όσα πρέπει να λένε οι καλοί φίλοι. Δεν διαφωνώ... Ερώτημα: να καταπιεστώ η ρημάδα, να πάω σε ψυχολόγο ή να αφήσω το σπίριτ φρι που λένε στο Ελάντα;
Σε ψυχολόγο να πάνε οι γνωστοί και οι φίλοι. Ακόμη καλύτερα θα ήταν αν μαζί με τον Χριστό ανασταινόταν και ο Φρόιντ, για να πάει να κοιταχτεί όλη η υπέροχη κοινωνία και το DNA της.
Υ.Γ. Υπάρχει ένας λόγος να περιμένετε: για τη σαγήνη της αναμονής, την ατμόσφαιρα των αγγιγμάτων και τον ερωτισμό που δημιουργεί το ανεκπλήρωτο, όχι για να σας πάρει με καλό μάτι ο γαμπρός.
Αξιαγάπητη Μυρτώ, ύστερα από χρόνια ανάγνωσης της στήλης σου (αντίχειρες πάνω μπάι δε γουέι) είπα και γώ να δοκιμάσω τη συμβουλή σου. Το θέμα έχει ως εξής: Είναι 30+, ωραίος, ντροπαλός και άκρως αθλητικός τύπος. Μοιραζόμαστε μία συνεδρία την εβδομάδα σε τοπικό ΤRXάδικο μαζί με άλλα άτομα (boyz & girlz). Ο εν λόγω κύριος πολύ μου αρέσει αλλά δεν το ’χω διόλου με τις γυμναστηριακές «προσεγγίσεις». Από την άλλη, το αγόρι έρχεται πάντα δίπλα μου, κοιταζόμαστε, χαμογελάμε και συζητάμε ΑΛΛΑ για άκρως γυμναστηριακά θέματα (βαθμός δυσκολίας προγράμματος, «πωπω τι μας έκανε σήμερα ο γυμναστής», «ώχου δεν αντέχω άλλο», «ετοιμάζομαι για το We run Athens» etc). Εγώ λέω ότι δεν είναι κάτι παραπάνω καθότι ποτέ δεν έκανε νύξη για συνεύρεση εκτός γυμναστηρίου, να κάνουμε κάτι αθλητικό εκτός (τύπου πάμε για τρέξιμο την Κυριακή), δεν μου έχει ζητήσει τηλ., γενικώς τίποτα. Η ανδρική άποψη που λαμβάνω όμως από αξιόπιστους φίλους ισχυρίζεται ότι το αγόρι γουστέρνει... ειδάλλως ποσώς θα με είχε προσέξει, πιάσει κουβέντα, χαμογελά σε εβδομαδιαία βάση και πως κάτι από πλευράς μου δεν εκπέμπεται σωστά ώστε να πάρει το «πράσινο φως» να προχωρήσει. Σε κάθε περίπτωση, μέχρι να πάρω απάντηση θα έχει καλοκαιριάσει και ελπίζω να έχω βρει κάτι άλλο, αλλά –ρίαλι– εσύ τι πιστεύεις; Κανένα αγόρι δεν δίνει σημασία σε κορίτσι παρά μόνο αν υπάρχει ερωτικό ενδιαφέρον στο βάθος;
Εντάξει, αν όλο αυτό με τα κοιτάγματα και τα χαμόγελα γίνεται καμιά δεκαπενταριά –άντε είκοσι– μέρες πιθανολογώ ότι ο ωραίος ντροπαλός γουστέρνει. Και επειδή είναι ωραίος ντροπαλός, να του δώσουμε κι ένα τράτο άλλης μιας βδομάδας να ξεντροπαλέψει. Ε, μετά θα χτυπήσει δώδεκα και η άμαξα θα γίνει κολοκύθα.
Υ.Γ. 1 Με την προϋπόθεση ότι στο σενάριο δεν παίζει αρμοδίως και μια ωραία ντροπαλή, θα σας έλεγα να του ανάψετε έναν πράσινο προβολέα ρωτώντας τον αν κάνει κάτι αθλητικό εκτός γυμναστηρίου και αν θέλει να (συν)τρέξει μαζί σας στην καθιερωμένη σας κυριακάτικη γύρα δίπλα στη χρυσαφένια θάλασσα.
Γεια σου Μυρτώ, είπα κι εγώ να κάνω μια σχέση της προκοπής και μου βγήκε για άλλη μια φορά... μην πω. Ο Σ. είναι Τούρκος και μένει εκεί. Βρισκόμαστε πάρα πολύ συχνά λόγω της δουλειάς του. Τον αγαπάω, τον λατρεύω, αλλά πολλή αρρώστια, βρε αδερφέ. Μην τα πολυλογώ, η ζήλεια είχε φτάσει στα όρια της παράνοιας. Καινούργιες γνωριμίες yok, παρακολούθηση του fb μου. Απαγορευμένες οι επαφές με συγκεκριμένους ανθρώπους κ.λπ. Βέβαια, όταν βγαίναμε αυτός κοιτούσε (το stare, όχι το look) ό,τι θηλυκό περνούσε. Το τραγικό είναι ότι σε κάθε περίπτωση τσακωμού είχε τον τρόπο και έβγαινε από πάνω, και έβγαινα ο μ***κας που γυρνούσα παρακαλώντας. Εγωίσταρος, ποτέ δεν παραδέχτηκε λάθος του και εγώ από πίσω – οπότε είχε τη σιγουριά.
Ήμασταν μαζί ένα χρόνο και κάτι μέχρι χθες. Έγιναν χοντράδες και από τις 2 μεριές, με πήρε αυτός τηλ., δεν απάντησα και μου έστειλε ένα sms να μου πει με τον κομψό του τρόπο (για να σκάσω που χάνω το κελεπούρι) να χωρίσουμε και καλή τύχη. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να μην κάνω πάλι κίνηση και δυσκολεύομαι πολύ. Δεξιοτεχνία ο δικός σου. Κάποιοι μου λένε θα γυρίσει, σιγά μην αφήσει το κτήμα του. Κάποιοι άλλοι μου λένε καλύτερα έτσι. Εγώ δεν ξέρω, απλά τραβάω ζόρι.
Είναι να μην τραβάς; Με τα σαββατοκύριακα στους μιναρέδες, στα παζάρια και στα χαμάμ, με τα σιροπιαστά κιουνεφέ και τα φεγγάρια στη γέφυρα του Γαλατά και τα μεθυστικά κοκτέιλ στο 360 με ολόκληρη την Πόλη πιάτο; Εδώ άλλοι με χωρισμούς από κατοίκους Αμπελοκήπων και σέρνονται στα πατώματα.
Υ.Γ. 1 Πάντως το μοτίβο της σχέσης σας δεν έχει και πολλά ψωμιά, για να λέμε την αλήθεια.
17°
