Οι εκλογές στην αρχή του μήνα έκρυβαν, για την πλειοψηφία των ανθρώπων αυτής της χώρας, μία ελπίδα. Την ελπίδα της αλλαγής.Ότι από την επόμενη κιόλας μέρα τα πράγματα θα είναι αλλιώς, το «κατεστημένο» θα αλλάξει και η κρίση που ταλανίζει εδώ και λίγο καιρό την αγορά και την οικονομική κατάσταση του μέσου Έλληνα θα πάρει ανάστροφη πορεία. Ποιος άραγε νοιάζεται για τα υπόλοιπα; Η προσωπική ευμάρεια και ευημερία πέρα και πάνω από κάθε καλό.
Δέκα παρά… Διασταύρωση Μιχαλακοπούλου και Παπαδιαμαντοπούλου, χαζεύω στο δρόμο μέχρι να ανάψει το φανάρι. Ένας ήχος αχνός. Το κεφάλι ακολουθεί τον ήχο μαγνήτη. Ένας άνθρωπος –τυφλός– προσπαθεί να διασχίσει το δρόμο. Σιωπή… το μπαστούνι σταματά στη μέση του δρόμου. Φόβος! Φόβος γιατί δεν βλέπει; Όχι. Φόβος γιατί εμείς δεν τον αφήνουμε να δει… Στην Αθήνα του 21ου αιώνα, στα φανάρια ακόμα δεν υπάρχουν οι ηχητικοί σηματοδότες για να βοηθούν αυτούς τους ανθρώπους να διασχίσουν τους δρόμους με ασφάλεια και χωρίς να υποβάλλουν τις υπόλοιπες αισθήσεις τους να λειτουργούν στο ζενίθ. Για ποια ευμάρεια μιλάμε λοιπόν; Ποια αλλαγή να περιμένουν αυτοί οι άνθρωποι όταν δεν μπορούν να έχουν στοιχειώδη πράγματα στην καθημερινότητά τους;
Δεν μπορώ να σκεφτώ πώς είναι η ζωή στα σκοτεινά. Μπορώ όμως να νιώσω και να φωνάξω την αδικία για όλους αυτούς τους ανθρώπους που τους στερούν τα στοιχειώδη στην κοινωνία που ζουν. Που δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να συνεχίσουν, έστω και υπό τους «ήχους» της όποιας κρίσης, τη ζωή τους με ασφάλεια και χωρίς φόβο.
Κι όμως αυτός ο άνθρωπος γύρισε την πλάτη στο φόβο κι άρχισε να περπατά προς τα έξω, με τη νοσηρή βεβαιότητα ότι όλα θα αλλάξουν. - Αναστασία Φωκά
Ανακύκλωση για όλους
Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ από κάποια ραδιοφωνική συχνότητα μια μεγάλη καμπάνια για την ανακύκλωση. Σωστή πρωτοβουλία και καιρός είναι να το δούμε και στη χώρα μας σοβαρά το θέμα: λιγότερα σκουπίδια, προτίμηση στα ανακυκλώσιμα υλικά, και, εννοείται, ανακύκλωση. Για να γίνει όμως αυτή η ανακύκλωση θα πρέπει να σου προσφέρονται κι οι δυνατότητες. Να όμως που εδώ υπάρχει πρόβλημα, διότι αρκετές γειτονιές δεν διαθέτουν τους κατάλληλους κάδους. Γιατί ας πούμε να υπάρχουν οι μεγάλες εγκαταστάσεις για ανακύκλωση στα κεντρικά σημεία, όπως π.χ. Κοραή, κι όχι στις γειτονιές όπου βρίσκονται τα νοικοκυριά που δημιουργούν μεγάλες ποσότητες απορριμμάτων; Πώς θα το λύσουμε λοιπόν το θέμα; - Μαρία ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ
Παραδέχομαι, γλυκιά μου, πως ξέπεσες λιγάκι. Πως γέμισες κάθε καρυδιάς καρύδι. Πως απέκτησες βρόμικες και κακόφημες γειτονιές όπου φοβάμαι να περπατήσω ακόμη και μέρα μεσημέρι, έχοντας παραμάσχαλα το «ντερέκι» τον γκόμενο/κολλητό. Πως ο αέρας σου μυρίζει CO2 με όλα τα σχετικά παρελκόμενα, ενώ οι θόρυβοί σου κάθε άλλο παρά από τιτιβίσματα πουλιών αποτελούνται.
Κι όμως, Αθηνούλα μου, μέσα από όλη αυτή την αθλιότητα εσύ κατά παράξενο τρόπο πάλι νικήτρια αναδεικνύεσαι. Στους κόλπους σου στενά πλακόστρωτα θυμίζουν το αθώο παρελθόν. Κρυμμένα, παρακμιακά μικρομάγαζα με κρυμμένους, καταχωνιασμένους θησαυρούς. Η ελληνική κουλτούρα διάχυτη, από τις πενιές που ακούγονται στα δρομάκια μέχρι τις μυρωδιές από τις σουβλακερί του Μοναστηρακίου. Κάτι κοσμοπολίτικο, κάτι απλό, κάτι φτωχό, κάτι γεμάτο και συνάμα τόσο μα τόσο όμορφο!
Κάθομαι σε μια γωνιά κάπου στο Σύνταγμα, στο Μοναστηράκι, στο Θησείο, στην Πλάκα και παρατηρώ... παρατηρώ... και το μόνο που νιώθω να αφουγκράζομαι είναι ένα μυστήριο μεγαλείο.
16°
