Καλή μου Μυρτώ, εσύ που έχεις γράψει για τη φιλία, πιστεύω θα μπορέσεις να μου δώσεις μια εξήγηση. Eίμαι 28 χρονών, μένω σε μια επαρχιακή «πόλη» (περισσότερο χωριό τη λες...) δυστυχώς, εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα και συνεχίζω να μένω. Πάντα ήμουν παιδί χαμηλών τόνων, είχα φίλες αλλά δεν ήμουν το απίστευτα κοινωνικό άτομο. Για να σου δώσω να καταλάβεις, στο σχολείο με αντιμετώπιζαν περισσότερο σαν φρικιό! Τα τελευταία τρία χρόνια πέρασα πολλά προσωπικά προβλήματα με τους γονείς και τον άντρα μου. Κλείστηκα στον εαυτό μου ακόμα περισσότερο και αυτό με έκανε να δω τα πράγματα με άλλη ματιά. Δυστυχώς είδα ότι όσες θεωρούσα φίλες μου απλά ποτέ δεν ήταν πραγματικές φίλες. Στα καλά και εύκολα, στις χαρές, όλοι είναι κοντά σου, όταν όμως αρχίσουν τα προβλήματα βλέπεις ποιοι θέλουν το καλό σου και ποιοι όχι! Είδα να με κοροϊδεύουν για τα όνειρά μου, να με υποτιμούν μπροστά και πίσω από την πλάτη μου, να με θάβουν σε ξένους ανθρώπους που ούτε καν τους ήξερα στη φάτσα. Πώς νιώθεις όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο για πρώτη φορά, δεν ξέρεις τίποτα για αυτόν αλλά αυτός ξέρει σχεδόν τα πάντα για εσένα και εκφράζει και άποψη... Είδα να βγάζουν όλα τα «άπλυτά» μου στη φόρα γιατί όλοι έχουμε κάτι να κρύψουμε, άνθρωποι που βοήθησα, αγάπησα και πέρασα πράγματα μαζί τους. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι δεν πρέπει να επενδύω σε ανθρώπους, να δίνω την καρδιά μου, την ψυχή μου, να στηρίζω... και με την πρώτη στραβή να σε αδειάζουν σαν να είσαι ο μεγαλύτερος εχθρός τους, πονάει πολύ! Και αναρωτιέμαι, τι λάθος έκανα, τόσο κακός άνθρωπος είμαι που όλες μου οι φίλες μού φέρονται έτσι;
Δεν ξέρω αν είσαστε κακός άνθρωπος, μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Πάντως δεν βοηθάει καθόλου να το χρησιμοποιείτε ως μέσο αυτολύπησης. Καλύτερα προβληματιστείτε μήπως τα κριτήριά σας στην επιλογή φίλων είναι λίγο μαλακία. Όλοι το ’χουμε πάθει, όλους μάς έχουν αδειάσει «σκοτωμένοι» φίλοι του κώλου και πάντα σοκάρει και πονάει το ίδιο.
Υ.Γ. Τσεκάρετε πρώτα και μετά.
Αγαπητή Μυρτώ, είμαι 16 χρονών και όπως καταλαβαίνεις τα πράγματα είναι ΠΑΡΑ πολύ δύσκολα φέτος, συν ότι διαβάζω και για τα αγγλικά. Σαν σωστό φυτό λοιπόν και κυνικός και σαρκαστικός τύπος ανθρώπου, σύμφωνα με τα στερεότυπα, το μόνο που θα έπρεπε να με νοιάζει είναι τα μαθήματα. Κι όμως, όχι. Πέρυσι χώρισα με το αγόρι που τα είχαμε από τη δευτέρα γυμνασίου. Εγώ είπα το «αντίο» καθώς εκείνος δεν μου τηλεφωνούσε ποτέ όταν δεν ήμασταν σχολείο, με αγνοούσε και κάποιες φορές υποστήριζε τους φίλους του όταν είχαμε καβγά. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι μια χαρά και καλά έκανα, αλλά το πρόβλημα είναι ένα: η καρδιά μου τον ζητά. Και σαν σπασικλάκι πάντα, θα έπρεπε να ακολουθώ το μυαλό μου, αλλά δεν... Τον βλέπω ΚΑΘΕ μέρα και μάλιστα στο δρόμο για το σπίτι. Οι φίλοι του με φωνάζουν από πίσω και εγώ κάνω πως δεν τους ακούω. Τώρα τελευταία έχει αρχίσει να «μελώνει» με μία από την τάξη μας η οποία γυρνάει και μαζί μου. Ναι, έχω ψυχολογικά γιατί είμαι χοντρή και σπασίκλω και αυτή είναι αθλήτρια και φυσικό είναι να του αρέσει. Αλλά μου τη σπάει που κάθε φορά που παιδιαρίζουν με κοιτάει και που οι φίλοι με φωνάζουν. Στο μεταξύ και εγώ δεν είμαι αγία γιατί τον παράτησα μια βδομάδα πριν δώσει Lower, αλλά με τόση αδιαφορία και φτύσιμο δεν ήξερα ότι θα θιγόταν (που όπως έμαθα αργότερα θίχτηκε και πολύ μάλιστα). Δεν μιλάμε ποτέ, αλλά στο φροντιστήριο πάντα με ρωτάει «τι μαθήματα έχουμε για αύριο» και στην τάξη δεν γυρνάει μπροστά που είναι ο δεύτερος καλύτερος στην τάξη για να τον ρωτήσει, αλλά γυρνάει σε εμένα που είμαι απέναντι. Βέβαια θα μου πεις «καλά να πάθεις», αλλά τον ζητά η καρδιά μου απλά...
- το φυτό
Αγαπητό φυτό, όταν παρατάς ένα κακομαθημένο αγόρι στα κρύα του λουτρού, εννοείται πως θα θιχτεί και θα του γυρίσουν τα μυαλά ανάποδα και εννοείται πως θα κάνει ό,τι μπορεί για να ανεβάσει το τραυματισμένο ego του. «Τον ζητάει η καρδιά μου» λέτε. Τι ακριβώς ζητάει, δηλαδή; Την αδιαφορία ενός τύπου που δεν έχει καμιά όρεξη να δημιουργήσει αληθινή σχέση; Μπα. Γενικά δεν νομίζω ότι θα ασχολιόσασταν, αν αυτή τη στιγμή υπήρχε στο πλάνο κάποιος άλλος που θα σας δίνει αυτό που χρειαζόμαστε όλοι: να είμαστε μαζί, να βρισκόμαστε κάθε μέρα, να τηλεφωνιόμαστε σαν άνθρωποι, να πηγαίνουμε σινεμά, να μιλάμε για μουσική, να γελάμε, να τσακωνόμαστε, να τα ξαναβρίσκουμε, να ζούμε παρέα. Από όλα αυτά που γράψατε το ζουμί είναι αλλού. Πού; Στην εικόνα που έχετε για τον εαυτό σας. Και αν ρωτάτε τη γνώμη μου, πιστεύω ότι θα αλλάξουν πολλά τη στιγμή που δεν θα νιώθετε πια χοντρή και σπασίκλω.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.
20°
